تبیان، دستیار زندگی

مسافر آسمان

هوا باراني است . نمي دانم چرا ياد تو افتادم . ياد اشك هاي آخرين خداحافظي ات كه در ميان پلك ها پنهان شد .يادت هست اين مادرت بود كه رويت را بوسيد و تو را زير نوراني ترين ها رد كرد ؟ يادت هست چند قدمي برداشتي و با يك نگاه ديگر به مادر از آن كوچه گذشتي ؟مادر مي دانست كه نبايد پشت سر مسافرش گريه كند ؛ اما اشك ها اين را نمي فهميدند و بعد از رفتن تو ، باريدند . آخرين نامه ات را كه نوشتي ، يادت هست ؟ روبه رويت برهوتي از عشق بود و در نگاه تو اين زمين و آسمان بودند كه در يك نقطه به هم متصل مي شدند ؛ زمين خاكي و آسمان آبي . آيا براي تو هم وصلي خواهد بود ؟ روي آن تخته سنگ نشسته بودي و قلم را بي پروا حركت مي دادي . در كنار تو لاله روييده بود . براي مادر چند شاخه چيده بودي . آري ! آخرين نوشته ات هنوز با همان لاله ها در كنار عكس تو روي طاقچه قديمي خانه است . مادر هرروز به آنها نگاه مي كند و با اشك دل به لاله هاي تو آب مي دهد . مي داني تا به امروز هنوز هيچ كس جرئت كنارزدن پرده دل مادر را نداشته است . تنها خاطره اي كه در كنج ذهنش اميد ديدار تو را مي دهد ، آخرين لبخندت است وقتي از پيچ كوچه مي گذشتي و دستي كه بالا بردي . مادر حالا مي فهمد كه تو مي خواستي بگويي « مسافر آسماني » اما فقط اشاره كرده بودي ؛ بي هيچ حرفي .

ثانيه هاي انتظار سال ها بود كه مي گذشت تا اينكه صداي دستي لرزان روي زنگ در ، قلب مادر را  فشرد . همسنگرت بود ؛ يكي از آنها كه مانند تو مسافر آسمان بود ،اما ....

نگاهي به مادر كرد و سرش را در گريبان فرو برد . شرم ،اشك ، لرز ، همه چيز از درون او موج مي زد . دست به جيب برد و پلاك نيمه سوخته تو را به مادر داد ؛ پلاكي كه با خون غسلش داده بودند ، اما از تو چه چه خبري داشت ؟... هيچ .... از آن به بعد ، تنها سنگ هايي كه روي آنها نوشته بودند « شهيد گمنام ،فرزند روح الله  » همدم روزهاي تنهايي مادر شد .