تبیان، دستیار زندگی

استیو بالمر كه هشت سال است به عنوان مدیر اجرایی مایكروسافت فعالیت می‌كند با كناره‌گیری بیل گیتس از این شركت، سرانجام به دفتر وی نقل مكان كرد.
به گزارش ایسنا، فشار هدایت بزرگ‌ترین سازنده‌ی نرم‌افزار جهان به دنبال تلاش ناموفق برای به دست آوردن یاهو كه به اقدام این شركت اینترنتی برای ارتباط نزدیك‌تر با گوگل منتهی شد، به اوج خواهد رسید.
استقبال نه چندان گرم مصرف‌كنندگان از ویندوز ویستا،‌ محصول جدید مایكروسافت نیز این وضعیت را تشدید كرده است.
استیو بالمر ‌٥٢ ساله كه رفتارهای نمایشی‌اش اغلب هوش بالا و استعدادش را تحت‌الشعاع قرار داده برای نخستین بار در دوران حرفه‌یی‌اش باید بار آینده‌ی مایكروسافت را به تنهایی و بدون گیتس به دوش كشد.
گیتس روز جمعه از سمت تمام وقتش در مایكروسافت استعفا كرد تا خود را وقف امور بشر دوستانه كند.
مدیران مایكروسافت از قابلیت بالمر برای هضم میزان بالای اطلاعات همزمان با بررسی دقیق پیشنهاد‌های تجاری از نظر ضعف در منطق یا دلیل آن‌ها می‌گویند.
همكاری میان گیتس و بالمر به دوران دانشجویی در دانشگاه‌ هاروارد بازمی گردد كه دوستی دور از ذهنی میان این دو نفرشكل گرفت.
بالمر كه در بسیاری از كلوب‌های اجتماعی دانشگاه مشاركت داشت برعكس گیتس كه برنامه‌نویسی‌های شبانه و بازی‌های پوكر را ‌ترجیح می‌داد، تماشایی بود.
پس از دانشگاه، بالمر برای كار به شركت Procter&Gamble رفته و با جفری ایملت، مدیر اجرایی آینده جنرال الكتریك، همكار شد.
پیش از آن كه گیتس وی را متقاعد كند به مایكروسافت برود، بالمر یك سال را در مدرسه‌ی بازرگانی دانشگاه استفورد گذراند و پس از رفتن به مایكروسافت، نخستین مدیر تجاری این شركت شد.
بیل گیتس دوست دوران تحصیل خود را كه تصمیم داشت این شركت نوپا را رها كند با رویای بلندپروازانه‌ی قرار دادن رایانه بر روی هر میز در هر خانه، به ماندن متقاعد كرد.
همچنان كه مایكروسافت از یك شركت نوپا به غول نرم افزاری جهان تبدیل شد تبحر فروش و بازاریابی بالمر ذكاوت فنی گیتس را كامل ساخت.
استیو بالمر در سال ‌١٩٩٨ رئیس مایكروسافت و در سال ‌٢٠٠٠ جانشین بیل گیتس به عنوان مدیر اجرایی این شركت شد.
وی پس از گیتس بزرگ‌ترین سهامدار مایكروسافت بوده و ‌٣/٤ درصد از سهام این شركت به ارزش بیش از ‌١١ میلیارد دلار را در اختیار دارد.
به گفته‌ی یكی از تحلیلگران موسسه‌ی گارتنر، سبك مدیریت بالمر‌ ترسناك است اما وی به خوبی به نیازهای مشتریانش توجه می‌كند.
بالمر اغلب با خطاب قرار دادن رقبایش با واژه‌های تند و تیز در صدر اخبار قرار می‌گیرد؛ او یك بار نرم‌افزار آزاد لینوكس را یك سرطان خوانده بود.
به گفته ماری جو فولی، نویسنده‌ی « مایكروسافت ‌٢، چگونه مایكروسافت در دوران پس از گیتس همچنان پابرجا خواهد ماند؟»، بالمر همواره نقطه‌ی مقابل گیتس بوده است.

ضرورت خودشناسی : 

خود شناسی یا معرفت نفس، زیر بنای سعادت بشر در جمیع شئون مادی و معنوی است . آدمی در پرتو خود شناسی به نیاز های درونی و برونی خود پی برده و نقاط ضعف و قوت خود را ارز یابی می کند. از اینرو  معرفه النفس یا خود شناسی در علم اخلاق از جایگاه رفیعی برخوردار بوده و همواره به عنوان گام نخست در تربیت و پرورش ملکات انسانی طرح می شود. چرا که  اگر کسی خود را نشناسد و از کاستی های خود با خبر نباشد ، به دنبال اصلاح خویش نخواهد رفت. بیمار تا از بیماری خود آگاه نگردد، به سراغ طبیب نمی رود. و یا کسی که از وجود دشمن در اطراف خانه اش با خبر نیست، تجهیزات دفاعی را آماده نمی کند. متاسفانه بسیاری از مشکلات اجتماعی و ناهنجار ی ها و ناکامیها معلول خود ناشناسی و یا خود فراموشی است. عدم اعتماد به نفس ضعف اراده و تصمیم گیری، ترس و نگرانی، عقده حقارت و .........ریشه در  این موضوع مهم دارد و از طرفی همه بحث های دیگر به نحوی وابسته به بحث خود شناسی است. چون همه تلاش در انسانی اعم از علمی و عملی برای تأمین لذایذ و مصالح انسان انجام می گیرد.
بدیهی است که  بدون شناخت حقیقت انسان و ارزش واقعی او، سایر بحث ها لغو و بیهوده است. جوان با شناخت خود می تواند اسرار درونی و استعداد های ذاتیش را کشف کند و در مسیر پیروزی و کامیابی حقیقی به جریان اندازد. اندیشه ی خود شناسی به انسان  تحرک فکری می بخشد و پرده های غفلت را می درد و آدمی را به تعقل و مطالعه و تحقیق وا می دارد. از این رو در فرهنگ اسلامی، خود شناسی جایگاه خاصی دارد. 

امام علی علیه السلام می فرماید :
«  اقصلُ المعرفه، معرفهُ الانسان نفسه » « برترین شناخت این است که انسان خود را بشناسد»1
                                                
ای خنك  آن را که  ذات خود شناخت                     اندر أمن سرمدی قصری بساخت2 
استاد شهید مرتضی مطهری می گوید:
یکی از قدیمی ترین دستور های حکیمانه ی جهان که هم به وسیله انبیایی عظام به بشر ابلاغ شده است و هم حکیمان بزرگ آن را به زبان رانده اند و اعتبار خودش را همیشه حفظ کرده و بلکه تدریجاً ارزش آن بیشتر کشف شده است. این جمله معرو ف است که « ای انسان ! خودت را بشناس»3 
ناکامی و محرومیت بشر امروز، با وجود موفقیت هایی که در رشته های مختلف علوم تحصیل کرده است ناشی از خود نا آگاهی و خود ناشناسی است. از این رو به موازات رشد تکنولوژی، شاهد انحطاط اخلاقی و سقوط کرامت و عزّت هستیم.
امام علی علیه السلام می فرماید :
« کسی که خود را نشناسد از مسیر صحیح و نجات بخش دور می شود و به راه جهل و گمراهی می زاید»4
و در جای دیگر می فرماید ؛ « هلک من لم یعرف قدره » « کسی که خود را نشناسد، به هلاکت می رسد»5

طریق خود شناسی :
بدیهی است وقتی سخن از خود شناسی است، شناخت ویژگیها و جنبه های مثبت و منفی شخصیتی و کشف استعدادهای ذاتی و نیز قابلیت های فردی، مورد نظر است نه این که کسی بداند اسمش چیست؟ فرزند کیست؟متولد کجاست؟ و به عبارت دیگر شناخت شناسنامه ای مورد نظر نیست بلکه شناخت هویتی مد نظر است.
هر چند دانشمندان در دنیای پیشرفته امروز به کمک تکنولوژی مدرن توانسته اند انسان را از جهات مادی و ساختار ظاهری مورد مطالعه قرار دهند و به اسرار و رموزی واقف شوند؛ اما به ادغان بسیاری از دانشمندان تا کنون آدمی را آن طور که باید، نشناخته اند و به ارزش واقعی اش پی نبر ده اند.
دکتر کارل می گوید :
« محققاً بشر تلاش زیادی را برای شناسایی خود کرده است؛ ولی با آن که ما امروز وارث گنجینه هایی از مطالعات دانشمندان و فلاسفه و عرفا و شعرا می باشیم.

هنوز جز به اطلاعات جسته و گریخته که از زاییده ی روش های علمی خود ما است، دسترسی نداریم و حقیقت وجود در میان جمع اشباحی که از خود ساخته ایم، مجهول مانده است».6
شناخت انسان تنها در پرتو تعالیم آسمانی و آموزه های رهبران الهی و نیروی عقل که پیامبر درونی است میسر است و روش پیامبران هم این بود که مردم را به ندای درونی خود متوجه سازند و بعد فطری و فطرت گرایانه او را  به حرکت در آورند.7

محور های خود شناسی عبارتند از:
1- شناخت جنبه های مثبت شخصیّتی ( استعداد هاو تواناییها ) ؛
2- شناخت جنبه های منفی شخصیّتی ( حساسیتها و ضعف ها و کاستی ها) ؛
3- شناخت نقاط روشن و بر جسته ی  زندگی ( به ویژه در گذشته ) ؛
4- شناخت علایق، تمایلات و گرایشها.
هر جوانی باید بداند کیست؟ چه ویژگی هایی دارد تا خود از سایر موجودات باز شناسد. 

خود شناسی حوزه های مختلفی از قبیل :
خود شناسی علمی، خود شناسی فلسفی، خود شناسی عرفانی، و خود شناسی دینی دارد که این چهار شاخه در پاره ای مبانی و اصول و نیز از جهت روش های تحقیق با یکدیگر متفاوتند، روش عمده در انسان شناسی علمی، تجربی و در انسان شناسی فلسفی، عقلی و در انسان شناسی عرفانی، شهودی است و در انسان شناسی دینی بر پایه مراجعه به ستون اصل دین شکل می گیرد.
ما در این مقابل بیشتر از جنبه های فلسفی و دینی به موضوع  خواهیم پرداخت.

منابع :

1- غررالحکم ، ج 2 ص 386
2- مولانا ، مثنوی معنوی ، دفتر پنجم ، بیت 3141
3- مطهری ، مرتضی ، فلسفه اخلاق، ص 194
4- غررالحکم ، ج 5 ص 426
5- همان ج 6 ص 194
6- فلسفی ، محمد تقی ، اخلاق ، ج 1 ص 9
7- اشاره به سخن امام علی (ع) در خطبه اول نهج البلاغه است