تبیان، دستیار زندگی

جام جم:آوازه انقلاب اسلامی

«آوازه انقلاب اسلامی»عنوان سرمقاله روزنامه جام جم به قلم دكتر علی دارابی است كه رد آن می‌خوانید؛34 سال پیش در چنین ایامی ملت ایران با رهبری پیشوای بزرگ خود حضرت امام خمینی(ره) مسیر و گفتمان جدیدی در تاریخ ایجاد كرد. انقلابی كه در همان بدو پیروزی، سران استكبار را به وحشت انداخت به گونه‌ای كه نخست‌وزیر رژیم غاصب صریحا اعلام كرد كه «انقلاب اسلامی به‌مثابه زلزله‌ای است كه بزودی نه تنها خاورمیانه بلكه جهان را به لرزه درخواهد آورد» و نخست‌وزیر وقت استعمار پیر «نگرانی از وقوع انقلاب اسلامی را بزرگ‌ترین مسأله غرب» برشمرد.

آیا آنچه كه اردوگاه استكبار و رژیم‌های مرتجع و وابسته را نگران كرد ترس از قدرت هسته‌ای و نظامی ایران بوده یا ریشه در عوامل دیگری داشت؟

بی‌تردید «گفتمان انقلاب اسلامی» كه به‌دنبال تجدید حیات اسلام و احیای قدرت مسلمانان بوده است، باید اصلی‌ترین دلیل این نگرانی‌ها برشمرد.

اما آنچه كه رمز پایداری، مانایی و نفوذ جهانی انقلاب اسلامی بوده است، در چند عامل دیگر نیز قابل مشاهده است.

1- پیروزی مردم ایران در برابر نظام دیكتاتوری و استبدادی ستمشاهی وابسته به بیگانگان

2- استقرار نظام اسلامی مبتنی بر اسلام و مردم‌سالاری دینی

3- نقش بارز مردم در اداره امور و اتكای نهادهای قانونی مبتنی بر آرای مردم به‌صورت نهادینه شده در قانون اساسی

4- شكست ابهت و هیمنه پوشالی آمریكا پس از تسخیر لانه جاسوسی آمریكا به‌دست دانشجویان مسلمان پیرو خط امام و افشای اسناد مداخله‌جویانه رژیم ایالات متحده به گونه‌ای كه تنفر جهانی از آمریكا را به‌دنبال داشت

5- عبور موفق از زنجیره تحریم‌ها و تهدید‌های آمریكا و غرب

6- مقاومت، ایستادگی در مقابل دشمنان و بیرون راندن متجاوزان بعثی از خاك ایران در جنگ تحمیلی هشت ساله و اعتراف جهانیان به پیروزی افتخار آمیز ایران

7- حمایت معنوی از جنبش‌ها و نهضت‌های مردمی در جهان كه موجب خیزش و بیداری اسلامی در جهان شده است

8- حمایت از انتفاضه فلسطین، به‌گونه‌ای كه مسأله فلسطین از موضوع چند كشور عربی خاص، بعد از انقلاب اسلامی، به دستور كار اصلی كشورهای اسلامی تبدیل شد و تشكیل دولت مستقل فلسطینی به عنوان مطالبه جهانی تنها نمونه‌هایی از دستاوردهای بزرگ انقلاب اسلامی محسوب می‌شود.

9- موفقیت‌ها و پیشرفت‌های چشمگیر و حیرت‌انگیز دانشمندان جوان ایرانی در حوزه‌های هسته‌ای، فناوری، نانو، علم و تكنولوژی هوا‌فضا، موشكی و...

بیان همه دستاوردها و قدرت جهانی انقلاب اسلامی، خود فرصت و مجالی مفصل را طلب می‌كند، اما به بهانه پاسداشت دهه فجر انقلاب اسلامی و نكوداشت یاد و خاطره معمار كبیر انقلاب اسلامی و شهیدان والامقام، شكر این همه موفقیت، شكوه و مباهات در پرتو انقلاب اسلامی، باید فرصت را مغتنم شمرده و پاره‌ای از موانع را كه اگر برای آن چاره‌ای اساسی نشود آفت بزرگی برای پرتوافشانی انقلاب خواهد بود، مورد توجه قرار داد.

در یك دسته‌بندی كلی اهم این آفات به شرح زیر می‌باشد:

یكم) فقدان نظریه‌پردازی در حوزه‌های مورد نیاز با مشاركت و همدلی حوزه‌های علمیه و دانشگاه‌ها، كه باید اذعان كرد این دو نهاد آن‌گونه كه باید نقش خود را به‌مثابه اتاق فكر و گرانیگاه نظری انقلاب انجام نداده‌ و فهرست بلندبالایی از سوال‌ها و نیازها پیش روی آنان است.

دوم) صورت نگرفتن انقلاب اداری لازم. به رغم تلاش‌های ارزنده‌ای كه در نهادسازی و كادرسازی در اوایل انقلاب اسلامی، با تشكیل جهاد سازندگی، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و... صورت گرفت، اما هنوز تحول بنیادی در نظام اداری – اجرایی كشور متناسب با انقلاب صورت نگرفته است. بدیهی است مراد از تحول بنیادین صرفا در شكل كار یا برخی ادغام‌های صوری نیست، در سخت‌افزار، نرم‌افزار و ذهنیت‌ها باید دگرگونی اساسی صورت گیرد كه مهم‌ترین پیامد آن كارآمدی نظام اجرایی است كه توانایی حل مسائل و مشكلات اساسی مردم بخصوص اقتصاد و معیشت را داشته باشد.

سوم) نبود سامان سیاسی كارا. مراد ایجاد نظام‌های رقابتی در چرخش قدرت و پذیرش قواعد آن است. باید ثبات و آرامش در جامعه ایجاد شود. فضای فرهنگی، سیاسی و اجتماعی كشور گشوده‌تر گردد. جناح‌ها و سلیقه‌های داخل نظام به‌رسمیت شناخته شوند و مورد حمایت قرار گیرند. عقلانیت، خردورزی و اعتدال مبنای اداره امور باشد و با هر انتخابات جمع زیاد‌تری وارد حلقه نظام گردند. سامان سیاسی كارا ، یعنی اداره كشور بر پایه قانون و برنامه باشد و جایی برای سلیقه و تكروی نباشد.

چهارم) ثابت انگاری قوانین و نهادها. برخی تغییرات اساسی در قوانین و نهادها لازمه ثبات كشور است. جمعی از آگاهان و اهل حل و عقد كه مورد اعتماد و خبره باشند باید كارآمدی نظام را با انجام این اصلاحات دنبال كنند.

آیا قانون اساسی نیاز به تغییراتی ندارد؟ آیا كشور نیاز به نظام دو مجلسی ندارد؟ آیا بهترین شیوه انتخاب بالاترین مقام اجرایی كشور همین رویه كنونی است؟ آیا تعدد نهادها و دستگاه‌های تصمیم‌گیر در حوزه سیاست خارجی فرصتی برای دیپلماسی كشور است یا خود مانع جدی برای كارآمدی آن محسوب می‌شود؟ و پرسش‌ها و مطالبات زیادی كه در دهه چهارم انقلاب فراروی این انقلاب بزرگ اسلامی، مردمی و جهانی است.

امید كه همه ما به مسئولیت‌های خطیر خود در پاسداری از این نظام الهی كه معمار بزرگ آن فرمود: «حفظ نظام اوجب واجبات است»عمل كرده و یارویاور خلف صالح آن امام عزیز، رهبر فرزانه انقلاب اسلامی كه امروز با اقتدار از خط و میراث آن عزیز سفر كرده پاسداری می كند، باشیم.

كیهان:مهارشدنی است اگر...

«مهارشدنی است اگر...»عنوان یادداشت روز روزنامه كیهان به قلم حسام الدین برومند است كه در آن می‌خوانید؛

یكم- رصد آشكار رفتار و گفتار دشمن طی یكسال گذشته در مواجهه با جمهوری اسلامی قابل اعتناست چرا كه به وضوح نشان می دهد آنها یك جنگ نرم اقتصادی را تدارك و سامان دیده اند كه بطور خلاصه پارامترهای آن بدین شكل طراحی شده است؛ 1-مواجهه راهبردی با ایران «اقتصادی» باشد نه «نظامی». 2-دالان این مواجهه باید «تحریم»ها باشد. 3- ابعاد و مختصات تحریم ها به ادعای آنها باید «فلج كننده» و «گزنده» باشد. 4- هدف از «افزایش» و «تشدید» تحریم ها فشار بر مردم ایران برای ایجاد یك نارضایتی فراگیر اقتصادی ارزیابی شده است. 5- چشم انداز و افق این تحركات، تجدیدنظر در محاسبات مسئولان ارشد كشور برآورد شده است. 6- این خط آتش با استفاده از پروپاگاندای رسانه ای تا شب انتخابات استمرار و تداوم داشته باشد و...

در این زمینه سخنان بهمن ماه سال گذشته جیمز كلاپر رئیس اطلاعات ملی آمریكا كه در جلسه علنی سنای آمریكا بیان شده قابل تامل است كه البته در همانجا به این واقعیت اذعان می كند كه تحریم ها نتوانسته ایران را از اهدافش بازدارد و بطور تلویحی -نزدیك به تصریح- به ناكارآمدی پروژه تحریم های ضد ایرانی اعتراف می كند.

اكنون نیز محافل و مراكز مطالعاتی و رسانه ای غربی به شدت به تاثیربخش بودن تحریم ها بر ضد ایران تردید دارند و به عنوان نمونه كه اندكی از بسیارها است می توان به تحلیل چندی پیش واشنگتن پست اشاره كرد كه نوشت تحریم ها، ایران را تغییر نمی دهد و باید رویكرد غرب تغییر بیابد و در همین راستا، نشریه اینترنشنال ست تاكید می كند كه غرب باید در مذاكره با ایران، لغو تحریم ها را پیشنهاد بدهد.

برای همین است كه طی یكسال گذشته در اقدامی بی سابقه بارها سخن از تحریم های متعدد به میان آمده و هر بار وعده داده شده كه اثر این تحریم ها فلان و بهمان است.

معروف ترین تحریم های ضد ایرانی در ماه های گذشته «تحریم اول ژوئیه» بود كه از اول ژوئیه 2012- 11تیر 1391- تصویب و اجرایی شد و در محافل رسانه ای دشمن و ضد انقلاب ادعا شد كه ظرف 6 ماه كار نظام را یكسره می كند!

برآورد دشمن این بود كه چون تحریم مورد اشاره در حوزه تحریم نفتی و بانك مركزی دیده شده است و در واقع آخرین تیر در تركش بوده حتما اثربخشی حداكثری و مطلوب خواهد داشت.

اما پس از این به اصطلاح ضربه نهایی و استراتژیك، چند بار دیگر تحریم های یكجانبه از سوی آمریكا و اتحادیه اروپا علیه ایران پیش كشیده شد كه مشخص ترین معنای آن موفق نبودن تحریم های اول ژوئیه است.

جالب است كه داستان تحریم ها پایانی ندارد و قرار است سه روز دیگر- 18بهمن- تحریم های 6 فوریه عملیاتی گردد كه این نیز گویای اشتباه محاسباتی دشمن در ارزیابی تحریم های قبلی علیه جمهوری اسلامی است وگرنه نیاز به پیش كشیدن تحریم های جدید نبود.

دوم- اما به موازات خط تحریمی دشمن علیه ایران، پاره ای مشكلات اقتصادی در كشور بروز و ظهور پیدا كرد كه نماد و نمونه عینی آن «گرانی »های اخیر است.

اكنون سوالی كه به میان می آید و مورد توجه ویژه افكار عمومی است این است كه آیا علت این گرانی ها و لجام گسیختگی در تغییر قیمت برخی كالاها و اجناس ناشی از تحریم ها است؟ پاسخ دقیق و عمیق به این سوال نیازمند یك كار كارشناسی است و موضوع باید از سوی یك هیئت كارشناسان و اندیشمندان اقتصادی و سیاسی مورد واكاوی قرار بگیرد ولی آنچه كه بدون كمترین تردیدی براساس شواهد و قرائن غیرقابل خدشه می توان گفت این است كه ضریب افزایش قیمت ها و گرانی ها با ضریب تاثیر تحریم ها همخوانی ندارد.

به عبارت روشن تر بعضا تحریم ها بهانه ای برای برخی از كانون ها و مراكز مربوطه شده تا كم كاری و یا بی تدبیری خود را پنهان نمایند و این در حالی است كه بسیاری از مشكلات بوجود آمده رابطه ای با تحریم ها ندارد.

به عنوان مثال آیا می توان ضعف در كنترل و نظارت بر بازار را به نام تحریم ها نوشت؟
یا به عنوان نمونه دیگری باید گفت بارها كارشناسان اقتصادی به مشكل نقدینگی در كشور اشاره كرده اند، آیا مسئولان ذی ربط برنامه مشخصی را برای نقدینگی سرگردان طراحی و اجرایی كرده اند؟

اینكه نقدینگی ها به چندین برابر افزایش پیدا كرده است آیا نشانه و دلیلی نیست كه مدیریت نقدینگی در سطح كلان دچار ضعف های ویژه است؟

گفتنی است اخیرا رئیس محترم بانك مركزی حجم نقدینگی را 424 هزار میلیاردتومان عنوان كرده است و بسیاری از تحلیلگران و كارشناسان اقتصادی نسبت به مدیریت و مهار نقدینگی هشدار داده اند چرا كه در غیر اینصورت در كمین كالاهای مختلف قرار می گیرد.

خب، نتیجه همین یك مشكل این است كه هر چند وقت یكبار باید شاهد افزایش غیرعادی قیمت یك كالای خاص باشیم زیرا حجم انبوه نقدینگی به سوی آن سرازیر شده است.

سوم- اما در شرایط كنونی مهم تر از هر سوالی و اقدامی باید به دنبال حل مشكلات اقتصادی بود.
ظرفیت ها و پتانسیل موجود در كشور بیانگر این است كه مشكلات اقتصادی و باز كردن گره گرانی ها لاینحل نیست و با مدیریت و برنامه ریزی دقیق می توان فشار افزایش قیمت ها را از گرده مردم برداشت.

بنابراین در «چه باید كرد؟» می بایست شتافت تا بدون فوت وقت نابسامانی در برخی امور اقتصادی و بازرگانی برطرف شود. نكته گفتنی اینجاست كه «چه باید كرد؟» پرسش پیچیده و سختی است و پاسخ آن در گروی یك كار جهادی از سوی تمام قوا و نهادها می باشد.

دولت، مجلس و قوه قضائیه و تمامی نهادهای ذی ربط باید همزمان و همه جانبه به غول گرانی حمله كنند و آن را از پای دربیاورند. شاید گفته شود این پیشنهاد در عمل كار سختی است و بیشتر به «شعار» می ماند اما واقعیت این است كه اگر هم شعار باشد ولی قابلیت اجرا شدن دارد چگونه؟

چهارم- چاره كار همدلی و نشست های صمیمی و به دور از تشریفات قوا و نهادهای مربوطه است. از قضا نشست های مشترك دولت و مجلس كه از اواخر دی ماه پیرامون كمك به اقشار كم درآمد شكل گرفته و دیشب نیز ادامه یافت الگوی مناسبی در این زمینه است كه نشان می دهد مجلس و دولت می توانند عزم و اراده جدی به خرج بدهند و توافقات ارزشمندی را برای خدمت به مردم اجرایی نمایند.

ناگفته پیداست اگر به جای همدلی، گفت وگو و تلاش مستمر برای حل مشكلات اقتصادی و مهار گرانی ها، هر كدام از قوا یا نهادها- خدای ناكرده و ناخواسته- یكدیگر را متهم كنند و یا سهم خود را كمرنگ بدانند مشكل باقی می ماند و گره گرانی ها كور می شود.

پنجم- و بالاخره باید گفت سخن اصلی با مسئولان است كه باید هرچه بیشتر از گذشته به مشكلات اقتصادی اهتمام داشته باشند و بدانند و باور داشته باشند كه «مردم»، به تعبیر امام راحل عظیم الشأن، ولی نعمت آنها هستند.

حل مشكلات اقتصادی و باز كردن گره گرانی حداقل كاری است كه مسئولان در برابر مردم وفادار به نظام جمهوری اسلامی متعهد و مكلف به انجام آن هستند و باید هرچه سریع تر این دین خود به ملت را ادا كنند.

این نكته را هم باید به نكات قبلی اضافه كرد كه هرچند نشست های مشترك دولت و مجلس یك اقدام تحسین آمیز و قابل تقدیر است و خروجی آن توافق و عزم دو قوه برای كمك های جبرانی به مردم بوده است ولی این پله اول است و خواسته منطقی عموم مردم مهار گرانی ها و تورم است كه حتی از افزایش یارانه های نقدی مهم تر و ضروری تر است.

خراسان:ماركسیست عثمانی خودكشی نمی كند

«ماركسیست عثمانی خودكشی نمی كند»عنوان یادداشت روز روزنامه خراسان به قلم علیرضارضاخواه است كه در آن می‌خوانید؛به دنبال عملیات انتحاری روز جمعه در سفارت آمریكا در آنكارا، روز گذشته مقامات امنیتی تركیه «جبهه آزادی انقلابی خلق» یك جریان چپ افراطی را به عنوان مسئول این بمب گذاری معرفی كردند.«اجویت هانلی» به عنوان سوء قصد كننده انتحاری معرفی شد و تلاش شد تا با طرح اتهاماتی تاریخ مصرف گذشته و مربوط به دوران جنگ سرد؛ این گونه القاء شود كه یك گروه تندروی ماركسیست به خاطر مخالفت با نظام سرمایه داری، آمریكا و ناتو، دست به یك اقدام تروریستی علیه منافع آمریكا زده است.

این در حالی است كه تاكتیك به كار گرفته شده توسط عامل انتحاری، شیوه منحصر به فرد گروه القاعده می باشد؛ امری كه باعث شده بود تا در اولین گزارش های منتشر شده از انفجار در سفارت آمریكا، انگشت اتهام به سوی القاعده نشانه رود.با این حال این گونه به نظر می رسد، مقامات تركیه تلاش دارند، در اقدامی عجولانه و قبل از این كه رسانه ها و كارشناسان گمانه ها و استدلال خود را در رابطه با این كه عملیات تروریستی مطرح كنند، در «مدیریت رسانه ای بحران» پیش قدم شده و مسیر تحولات را به سمت و سوی مطلوب سوق دهند.

از همین رو رسانه های نزدیك به دولت اردوغان چون روزنامه زمان تلاش كردند تا با پرداختن به جزئیات ماجرای عملیات انتحاری روز جمعه، روایت رسمی دولت از حمله به سفارت آمریكا را قابل قبول جلوه دهند.اما واقعیت این است كه این داستان پشت پرده ای هم دارد. مقامات حزب عدالت و توسعه به خوبی می دانند مطرح شدن گسترش فعالیت های القاعده در تركیه، اقتصاد متكی به توریسم این كشور را با چالشی جدی مواجه خواهد ساخت.

«حضور پررنگ اتباع تركیه در شبكه القاعده به ویژه در «القاعده آسیای مركزی»»، «تبدیل شدن تركیه به پل ارتباطی برای رساندن جنگجویان القاعده به سوریه»، «ایجاد كمپ های آموزشی برای تروریست های جبهه النصره در كنار مرزهای هاتای»، «واكنش شدید گروه های جهادی و تكفیری منطقه به حمله اخیر فرانسه به مالی» و «گروگان گیری اخیر در الجزایر توسط القاعده مغرب اسلامی»، تكه های یك پازل هستند كه چنان چه به صورت مناسب كنار هم چیده شوند، پاسخی روشن به چرایی و ماهیت عملیات روز جمعه آنكارا خواهند داد.

«قاعده القاعده» نشان داده این گروه تروریستی معمولاً بعد از مدتی علیه حامیان خود اقدام كرده و اصطلاحاً به چاقویی تبدیل می شود كه دسته خود را خواهد برید.دولت تركیه در راستای سیاست های نئوعثمانی گرایانه و در اتحادی با كشورهای عربستان، قطر، فرانسه و آمریكا در ۲ سال گذشته تلاش كرده است تا با بهره گیری از تمامی ظرفیت خود و همپیمانانش، نظام سوریه را براندازد.

بازی با كارت القاعده در سوریه یكی از پررنگ ترین اقدامات ترك ها در این راستا بوده كه با انتقاد شدید جریان های داخلی و احزاب رقیب حزب حاكم مواجه شده است.حال كه ظاهراً شبكه القاعده، در انتقام كشتار اعضای خود در مالی منافع آمریكا را در آنكارا، جایی كه این روزها تكفیری ها و جهادی ها به راحتی تردد می كنند، هدف قرار داده اند اردوغان و مشاورانش در تلاش اند تا قبل از این كه ماهیت این عملیات لو رود، آن را به احزاب افراطی، پ.ك.ك و احتمالاً سوریه مرتبط سازند.

اتاق احیاء اردوغان برای ماركسیست های تركیه شاید بتواند چند روزی خوراك روزنامه های همسوی حزب عدالت و توسعه را فراهم كند، اما واقعیت این است كه ناآرامی های سوریه كه مدتی بود به لبنان، اردن و عراق كشیده شده بود كم كم دامن تركیه را هم دارد می گیرد.

جمهوری اسلامی:چگونه از شرایط فعلی عبور كنیم؟

«چگونه از شرایط فعلی عبور كنیم؟»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است كه در آن می‌خوانید؛به روزهای پایان سال نزدیك می‌شویم. مردم به سراغ تهیه و تدارك مایحتاج ایام نوروز می‌روند و بازارها از رونق خاصی برخوردار می‌شود. همزمان با این حال و هوای شاد و پرامید، ادامه گرانی‌ها و نوسان قیمت‌ها كه با توجه به افزایش خریدها، تشدید نیز شده است، كام مردم را تلخ می‌كند.
مسئولان اگرچه به نظر می‌رسد تمام تلاش خود را برای مدیریت بازار در چند هفته باقی مانده تا پایان سال جاری به عمل می‌آورند ولی واقعیت این است كه دامنه این تلاش‌ها به تأمین نیازها و تدارك به هنگام اقلام مورد نیاز جامعه محدود باقی می‌ماند و اتخاذ تدابیری برای جلوگیری از افزایش قیمت تمام شده كالاها و خدمات در این فرصت زمانی اندك از اختیار و توان دولت و مدیران دست اندركار خارج است.

به دیگر سخن برنامه‌ریزی‌های انجام شده توسط مسئولان میانی دولت برای خرید و ذخیره سازی اقلام مورد نیاز جامعه و عرضه آنها در ایام اوج‌گیری خریدهای شب عید، تنها می‌تواند، عوامل تأثیرگذار در گران شدن كالاها را از ناحیه كمبود عرضه خنثی سازد كه البته در جای خود قابل تقدیر است اما متأسفانه اثرات مثبت این برنامه ریزی‌ها و تلاش‌ها در سایه افزایش قیمت تمام شده واقعی، رنگ می‌بازد.

به دیگر سخن، آنچه در شرایط فعلی باعث ادامه گرانی و به دنبال آن تورم فزاینده در اقتصاد كشور شده است، كمبود كالا نیست بلكه چند عامل در كنار هم دست به دست یكدیگر داده‌اند تا قیمت‌ها را دائماً دستخوش نوسان و تلاطم كنند.

نخستین عامل كه امكان دولت برای مهار و متوقف ساختن آن نیز فراهم است، ایجاد گرانی‌های خودخواسته است. طی ماه‌های اخیر شاهد هستیم كه دولت با طرح و اصرار بر اجرای مرحله دوم قانون هدفمندی یارانه‌ها عملاً فضای روانی جامعه را دچار نوعی نگرانی كرده است.

دولت از طرفی به این نتیجه رسیده كه ادامه فعالیت و بقای بسیاری از صنایع اعم از تولیدی و خدماتی در گرو موافقت با افزایش قیمت‌ها است چرا كه تداوم مخالفت با بالا بردن قیمت‌ها به معنای زیان‌دهی بیش از پیش فعالان اقتصادی و تعطیلی این بنگاه‌ها خواهد بود.

موافقت چند باره سازمان حمایت از مصرف كنندگان و تولید كنندگان با افزایش قیمت خودرو، روغن مایع و نباتی، پودرهای شوینده، محصولات لبنی، بلیت هواپیما و... نمونه‌هایی از موافقت ناگزیر دولت با افزایش قیمت‌ها برای تداوم فعالیت اقتصادی در این حوزه‌ها است.

از سوی دیگر طرح موضوع اجرای مرحله دوم قانون هدفمندی یارانه‌ها و پیش كشیدن اخبار و گمانه‌هایی مانند بالا رفتن قیمت بنزین تا 2500 تومان... ناخودآگاه به تورم انتظاری در جامعه دامن می‌زند و این تورم انتظاری خود به عاملی برای تورم واقعی تبدیل می‌شود. در شرایطی كه افكار عمومی در معرض اخباری مبنی بر احتمال گرانی‌های شوك آور در آینده قرار می‌گیرند طبیعی است كه در یك اقدام پیش دستانه به بازار می‌روند تا مایحتاج ماه‌های آینده خود را نیز اكنون تهیه كنند.

این اتفاق كه معنایی جز انتقال تقاضای آتی به حال ندارد خود به خود باعث برهم خوردن تعادل میان عرضه و تقاضا در وضعیت فعلی می‌شود و تمام پیش بینی‌های مدیران برای تأمین تقاضاهای امروز را دچار خدشه می‌سازد.

از این رو پیش كشیدن و اصرار بر اجرای مرحله دوم هدفمندی یارانه‌ها از دو ناحیه ضرورت موافقت با افزایش رسمی قیمت‌ها و تشدید تورم انتظاری به گرانی‌ها دامن می‌زند.

عامل دوم كه در گرانی‌های فعلی تأثیر دارد، نوسان قیمت ارز است. از آنجایی كه متأسفانه به علت وجود و جریان نقدینگی مازاد به نیاز در جامعه، ارز و طلا از حالت اقلام مصرفی به كالاهای مالی و دارایی‌های سرمایه‌ای تغییر كاركرد پیدا كرده اند، نوسان در قیمت این دو قلم به دو شكل بر سایر بازارها تأثیر می‌گذارد، نخست اینكه به عنوان یك عامل روانی و با سوءاستفاده از نقدینگی سرگردان، زمینه رفتارهای سفته بازانی و دلالی را فراهم می‌آورد كه این پدیده خود به افزایش مستمر قیمت ارز و طلا منجر می‌شود؛ دوم هم اینكه با افزایش قیمت ارز، تمامی حوزه‌هایی كه برای تهیه مواد اولیه و... به ارز وابستگی دارند با افزایش قیمت تمام شده مواجه خواهند شد كه به معنی بالا رفتن قیمت‌ها در بازار مصرف كننده می‌باشد.

در این میان البته وجود و شیوع گمانه زنی‌هایی مبنی بر تأمین بخشی از یارانه نقدی و... از محل این افزایش قیمت ارز هم مزید بر علت می‌شود و به نااطمینانی در اقتصاد و بازار دامن می‌زند.
بدیهی است كه در چنین شرایطی بسیاری از بنیان‌های اخلاقی، دینی و عاطفی جامعه دستخوش عوارض منفی می‌شوند و شاهد بروز ناهنجاریهای رفتاری در میان مردم خواهیم بود. به نظر می‌رسد تذكرات و درخواست‌های مكرر علما، روحانیون، مراجع بزرگوار تقلید، ائمه جمعه و جماعات بر چاره جویی هرچه سریع‌تر برای توقف روند افزایش قیمت‌ها و باز گرداندن آرامش اقتصادی به جامعه در راستای همین دغدغه‌ها باشد.

از این رو دولتمردان باید با اولویت دادن به ایجاد اطمینان در جامعه فعلاً از دنبال كردن موضوع مرحله بعد هدفمندی یارانه‌ها دست بكشند و با اجرای برنامه‌های كوتاه مدت اقدامات لازم را برای جمع آوری نقدینگی مازاد از بازار بعمل آورند. از سوی دیگر با استفاده از ظرفیت‌های بالای كارشناسی در كشور و بهره مندی از توان بخش خصوصی مولد، تعادل را به اقتصاد باز گردانند تا در پرتو الطاف الهی كشور هرچه سریع‌تر و كم هزینه‌تر از گردنه حساس كنونی به سلامت عبور كند.

رسالت:اصحاب بی بی سی در تهران!

«اصحاب بی بی سی در تهران!»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم محمد كاظم انبارلویی است كه در آن می‌خوانید؛وزارت اطلاعات با دستگیری شماری از اصحاب بی‌بی‌سی در تهران جیغ صدای انگلیس را درآورد.

معاون وزیر خارجه انگلیس در واكنش به این دستگیری‌ها پرچم "نقض آزادی بیان" و خاموش كردن "صدای مستقل" در ایران را بالا برد و این نمایش از جمله طنزهای روزگار ماست. وی گفت: "من مكرر نگرانی‌های خود را از رفتار رژیم ایران با روزنامه‌نگاران و رسانه‌های مستقل ابراز كردم" وی از مقامات قضائی ایران خواسته است به آزار "صداهای مستقل" در ایران پایان دهد.

"آزادی بیان" از نظر انگلیس چیست و "صدای مستقل"! كدام است؟
یك جمع‌ سازمان یافته در اروپا زیر نظر شبكه رسانه‌ای استكبار جهانی اتاق فكر تشكیل داده‌اند و با ارتباط مستمر با جمعی از روزنامه‌نگاران كه در رسانه‌های دوم خردادی نان می‌خورند اراده آمریكا، رژیم صهیونیستی و انگلیس مكار را در جنگ نرم علیه ملت عملیاتی می‌كنند.

شماری از این جماعت در فتنه 88 دستشان رو شد و به وطن اصلی خود فرار كردند. جمعی دیگر كه باقی مانده بودند با اتصال به آنها هر روز در تیتر اول و دوم برخی رسانه‌های دوم خردادی "سمفونی صدای دشمن" را می‌نواختند. رسانه‌های مستقل چیست؟ رسانه‌های مستقل به قرائت وزارت خارجه انگلیس به رسانه‌هایی می‌گویند كه هیچ تعهدی به ملت و نظام مشروع، مستقل و مستقر در ایران ندارند و تنها به فرامین یك اتاق فكر در اروپا و آمریكا و وابسته به ضد انقلاب گوش می‌كنند.

آقای الستر برت معاون وزیر خارجه انگلیس كه اكنون در لندن عزای عمومی برای لو رفتن شبكه اصحاب بی بی سی در تهران اعلام كرده است، در اندوه نقض آزادی بیان در ایران شعرها سروده است كه شنیدنی است.

اصحاب بی‌بی‌سی یا روزنامه‌نگاران مستقل جماعتی هستند كه در حد فاصل سال‌های 78 تا 88 و از 88 تاكنون در داخل و خارج یك جیره مستقل از اعتبارات ام آی 6 و وزارت خارجه انگلیس را به خود اختصاص داده و می‌خواهند مستقل از اراده ملت ایران حركت كنند.

دنیا می‌داند هر صدایی در جمهوری اسلامی آ‌زاد است. جهان می‌داند هر قلمی در ایران آ‌زاد است اما صدا و قلم آمریكا، انگلیس و رژیم صهیونیستی آن هم به دلیل خصومت با ملت ایران نمی‌تواند آزاد باشد. كما اینكه اخیرا غرب فتوا به قطع صدا و سیمای برون مرزی جمهوری اسلامی ایران داده است و علی‌رغم همه قوانین و مقررات جهانی به جز اصحاب بی بی سی و اصحاب صدای آمریكا اجازه نفس‌كشیدن به احدی را نمی‌دهند.

مردم همواره به این رویكرد اعتراض دارند و از خود می‌پرسند پس از این همه فتنه‌گری در سال 78 و 88 تتمه اصحاب بی‌بی‌سی در تهران چه می‌كنند؟!

كوتاهی مقامات امنیتی و قضائی ایران در برابر پدیده زشت و خائنانه نوكری بیگانگان و كسانی كه در برابر امنیت ملی و اقتدار ملی ایستاده‌اند و سرویس‌دهی به اجانب را "آزادی بیان" و "صدای مستقل" معنی كردند، قابل قبول نیست. مقامات امنیتی و قضائی كشور نباید مقهور و مرعوب جوسازی‌های رسانه‌ای غرب شوند و به جاسوسان رسانه‌ای آنها در تهران پاداش دهند. البته پیچیده عمل كردن سرویس‌های دشمن شاید باعث شده افرادی متوجه قبح و زشتی عمل خود نشوند و به مردم و انقلاب و نظام خیانت كنند. باید این عده غافل را بیدار كرد اما كسانی كه نان خوردن از خزانه بی‌بی‌سی را حلال می‌دانند باید بدانند در جمهوری اسلامی، مردم دلایلی بر حرمت این حرام‌خوری دارند كه اگر مقامات امنیتی و قضائی جلوی این حرامخواری را نگیرند مردم خود روزی مجبور می‌شوند راسا اقدام كنند.

به هر حال این سطح از هوشیاری پاسداران حریم استقلال كشور را در دهه فجر باید تبریك گفت و از خداوند برای آنها آرزوی توفیق كرد.

سیاست روز:یك فنجان قهوه، آغاز تحمیلات!

«یك فنجان قهوه، آغاز تحمیلات!»عنوان سرمقاله روزنامه سیاست روز به قلم محمد صفری است كه در آن می‌خوانید؛تاریخچه مطرح شدن گفت‌وگو بین ایران و آمریكا از همان ابتدای پیروزی انقلاب در صحنه سیاسی كشور وجود داشته است. مهمترین آن واقعه مك‌فارلین بود كه به «ایران گیت» مشهور و معروف شد. پس از آن نیز بحث‌هایی در دولت‌های بعدی مطرح شد اما همواره این بخش به سرانجام نرسید.

دلیل آن هم بیشتر به خاطر سیاست‌هایی بود كه دولت‌های گوناگون آمریكا علیه جمهوری اسلامی ایران از همان بدو پیروزی انقلاب اتخاذ كرده‌اند.

اكنون نیز مدتی است كه بحث گفت‌وگوهای مستقیم ایران و آمریكا در دولت دهم مطرح شده و می‌شود.

اكنون آمریكایی‌ها با روی كار آمدن دور دوم ریاست جمهوری باراك اوباما و چینش و تغییراتی كه در دستگاه سیاست خارجی خود ایجاد كرده‌اند، بر روی موضوع گفت‌وگوهای مستقیم با ایران بیشتر توجه می‌كنند و در رسانه‌های خود به آن می‌پردازند. در كنار كار رسانه‌ای شخصیت‌های سیاسی و مقامات ارشد دولت آمریكا نیز بیكار ننشسته و در این باره سخن می‌گویند.

«جو بایدن» معاون رئیس‌جمهور آمریكا به تازگی گفته است اگر رهبر انقلاب موافقت كنند، آمریكا آماده مذاكرات مستقیم با جمهوری اسلامی ایران است.

در این كه درباره گفت‌وگوهای مستقیم ایران و آمریكا رهبر معظم انقلاب فصل‌الخطاب هستند، تردیدی وجود ندارد، ایشان براساس منافع ملی، آرمان‌های انقلاب و پشتوانه مردمی، در این زمینه تصمیم‌گیری می‌كنند و اگر زمانی شرایط به گونه‌ای باشد كه منافع جمهوری اسلامی ایران براساس آرمان‌های انقلاب اسلامی رعایت شود آنگاه شاید در این زمینه فتح‌بابی صورت گیرد كه البته با توجه به سیاست‌های آمریكا علیه جمهوری اسلامی ایران چنین چیزی شاید غیر قابل تصور باشد.

به صرف این كه یك مقام ارشد آمریكایی برای انجام گفت‌وگوهای مستقیم با ایران ابراز تمایل كرده است،نمی‌توان بسنده و اعتماد و اطمینان كرد.

بازخوانی مواضع رهبر معظم انقلاب درباره همین موضوع سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران را تبیین می‌كند. دولتمردان آمریكایی از جمله «جو بایدن» نیز می‌توانند با بازخوانی این مواضع به این امر واقف شوند كه گفت‌وگوهای مستقیم با جمهوری اسلامی ایران چه شرایطی را لازم دارد و طرف مقابل كه آمریكاست، چه شرایط و ویژگی‌هایی را باید دارا باشد تا صلاحیت نشستن پشت میز مذاكره مقابل مقامات كشورمان را داشته باشد.

حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در نماز جمعه ۲۶ دی ماه سال ۷۶ در این باره فرموده‌اند: «مذاكره با آمریكا هیچ فایده‌ای برای ملت ایران ندارد.» ایشان در آن نماز جمعه به خوبی هدف آمریكا را در طرح موضوع گفت‌وگوهای مستقیم تبیین كردند و فرمودند: «هدف چند چیز است، یكی این كه ا ینها می‌خواهند آن چیزی را كه تا امروز وسیله وحدت ملت ایران بوده است، به وسیله اختلاف ملت ایران تبدیل كنند... هدف دوم این است كه می‌خواهند با تكرار این قضیه ـ مذاكره و رابطه با آمریكا ـ قضیه‌ای را كه در چشم ملت ایران، به دلایلی منطقی، یكی از زشت‌ترین چیزهاست، قبحش را از بین ببرند... هدف سوم این است كه اصل مذاكره با ایران، برای آمریكا به عنوان ابرقدرت، بسیار مهم است.» ایشان در بخش دیگر سخنانشان بین مذاكره و رابطه تفاوت قائل شده و یادآور شدند؛ «آمریكاییها نسبت به رابطه، طور دیگری فكر می‌كنند. آن چه كه برای آنها خیلی مهم است، مذاكره است. می‌خواهند ایران پشت میز مذاكره بنشیند، بعد كه مذاكره شروع شد، آن وقت سر رابطه داستان‌ها و حكایت‌ها دارند.»

در حال حاضر و با توجه به شرایط سیاسی حاكم بر كشورهای عربی- اسلامی و خیزش‌های اسلامی ایجاد شد و در شرف اتفاق، آمریكا احساس خطر جدی كرده است.

تحلیل‌گران سیاسی آمریكایی هم بارها در مقالات خود این نگرانی‌ها را درباره فروپاشی و انقلاب در عربستان و سرنگونی آل سعود بروز داده‌اند و اكنون درصدد آن هستند تا با كشاندن ایران به پای میز مذاكره از فشارهای ایجاد شده بر منطقه بكاهند. تصور غلطی است كه اگر با آمریكا مذاكره‌ای صورت گیرد همه مشكلات ایران كه به خاطر دسیسه‌ها و توطئه‌های آمریكا است، از بین می‌رود.
اگر در داخل كشور مسئولی هم درباره مذاكره با آمریكا اظهارنظر و دیدگاهی دارد و آن را نفی نمی‌كند، به مواضع و سخنان رهبری مراجعه كند.

این یادداشت را با جمله‌ای دیگر از حضرت آیت‌الله خامنه‌ای به پایان می‌برم كه فرمودند: «وقتی مذاكره با كسی شروع شد، پشت میز نشستید، یك قهوه با هم خوردید، یك گپ دوستانه هم در كنارش با هم زدید، در فلان محفل بین‌المللی نشستید و با همدیگر یك خرده درد دل كردید، بعد رو دربایستی به وجود می‌آید، آن وقت، اول شروع تحمیلات است.»
 
 حمایت:انتخابات ونیاز به گفتمان همبستگی وهمدلی

«انتخابات ونیاز به گفتمان همبستگی وهمدلی»عنوان یادداشت روز روزنامه حمایت است كه در آن می‌خوانید؛پیرو دو نوشتاری كه درخصوص انتخابات آتی طی هفته های گذشته ارایه شد، مخاطبان ارجمند ملاحظه می‌كنند كه هرچه به پایان سال نزدیك می‌شویم، تحرك‌ها وگفت وگوها در مورد انتخابات خرداد 92 ابعاد جدید تری پیدا می كند.

چنانكه در روزهای گذشته، اقدام برخی از نامزدهای آتی ریاست جمهوری دربرگزاری نشست هایی همزمان با سالروز میلاد با سعادت پیامبرمكرم اسلام(ص) و تمركزآنها بر یارگیری‌های انتخاباتی، توجه بسیاری را به خود جلب كرد .هم چنین اقدام هفته گذشته شورای نگهبان در تائید مصوبه مجلس شورای اسلامی در مورد قانون انتخابات ریاست جمهوری از حیث حقوقی قابل توجه بود. برخی گفت وگوهای فعالان سیاسی در فضای رسانه ای درخصوص مسایل مختلف كشور از جمله انتخابات و برگزاری برخی كنگره های حزبی، نیزطی روزهای گذشته بازتاب های جدیدی داشت.

درمیان همه این تحولات، به نظر می رسد لازم است نقطه مشتركی یافت و آن را تقویت كرد. یادداشت امروز به این زاویه مهم توجهی معمول می دارد كه چه باید كرد تا مقوله انتخابات موجب تقویت همبستگی وهمدلی درجامعه شود نه اینكه شقاق‌ها وتفرقه هایی را دامن زند یا جبهه گیری های منفی را شكل دهد كه تا مدتها سلایق مختلف درمقابل هم موضع گیری خصمانه داشته باشند؟ امید است تامل حاضر، زمینه همفكری عمومی دراین خصوص را فراهم آورد و با مشاركت فكری همه طیف های جامعه، بهتر بتوانیم گفتمان همدلی وهمبستگی را درجامعه خود همزمان با انتخابات تقویت كنیم.

در این امر،هیج ناظری چه درداخل كشور و چه درخارج كشور، تردیدی ندارد كه هرچه موفقیت در انقلاب اسلامی از بدو پیروزی انقلاب تا كنون حاصل شده، مبتنی برهمبستگی ملی وهمدلی همه اقشار بوده است ودقیقا درهر برهه ای كه این همبستگی وهمدلی را كم رنگ كرده ایم یا اهمیت آن را نادیده گرفته ایم، ضرباتی درابعاد مختلف سیاسی، اقتصادی، اجتماعی وفرهنگی برما وارد شده است.با مفروض دانستن این امر بدیهی ، توجه به چند نكته دراین خصوص ضروری است.

اول اینكه به خود ودیگران یاد آور شویم كه همبستگی ملی و وفاق وهمدلی كلان ، یك چارچوب ضروری حقوقی است كه در قانون اساسی منعكس شده و همه موظفند كه ازحیث حقوقی درجهت تحقق وصیانت ازآن، تلاش كنند. دوم اینكه هرگونه اقدام بر خلاف همبستگی ملی وهمدلی همگانی در مقررات كشورمان وحتی كشورهای دیگر، جرم محسوب می شود واگر كسی در این زمینه فعالیت كرد، قانونا مستوجب كیفر می شود.

چنانچه درقانون مطبوعات این خط قرمزبیان شده تا رسانه ها همبستگی ملی را همواره رعایت كنند. سوم اینكه توجه كنیم همبستگی ملی یك امرانتزاعی نیست كه درعالم ذهن بسازیم یا به صورت اعتباری بگوییم اراده كردیم كه همبستگی ملی تامین شود، بلكه همبستگی ملی مستلزم این است كه به درستی این واقعیت را شناسایی كنیم كه دركشورما، پیروان ادیان مختلف البته با اكثریت مسلمانان حضور دارند، در كشورما قومیت های مختلف ، مذاهب اسلامی اكثریت واقلیت حضور دارند، به جز زبان رسمی، زبان های متنوع و گویش های محلی مختلف كاربرد دارند كه همین زبانها ابزار مهمی در فهم ودرك انسانی از محیط پیرامونی محسوب می شوند، در كشورما طیف های متنوع سیاسی با سلایق و دیدگاه های مختلف زیست می كنند كه برخی از آنها احساس این امر را دارند كه میدان دراختیارآنهاست ومثلا آنها مسوولیت شناسی بیشتری برای حفظ مصالح كشور دارند وگروه‌های دیگری هستند كه بالعكس، این احساس را می كنند كه فضا برای حضور وفعالیت آنها بسته است یا با محدودیت های مختلفی روبروست وطیف مقابل خود را متهم می‌كنند كه با خود محوری اجازه نمی دهد كه زمینه حضور فعال و برابرآنها درعرصه های متنوع سیاسی اجتماعی و فرهنگی فراهم آید، در كشورما طیف زیادی ازجمعیت را جوانان تشكیل می دهند كه متناسب با جوانی، دغدغه ها و روحیات و شور وتحرك خاص خود را دارند، در كشورما ازحیث اقتصادی وضعیت های متنوعی را بین اقشار جامعه می توان دید.

برخی از حیث اقتصادی در بهترین شرایط به سر می برند و برخی برای تامین اولیه های مایحتاج زندگی خود با مشكلات مختلف دست وپنجه نرم می كنند. در كشورما از حیث فرهنگی نیز این تنوع را می توان دید چنانچه اخیرا جهانیان شاهد بودند كه در مورد یك فیلم سینمایی دو گروه از مردم جلوی وزارت ارشاد جمع شدند كه عده ای درحمایت از فیلم وعده ای درمخالفت با آن اظهارنظر می كردند. همین تنوع دیدگاه ها را درعرصه های مختلف فرهنگی می توان مشاهده كرد وده ها مثال از موارد عینی برای آن ارایه داد.

با لحاظ این واقعیات، وقتی سخن از همبستگی ملی وهمدلی به میان می آید، یعنی اینكه باید همه این تنوع ها را مد نظر قرار داد و با احترام به این تنوع ها درچارچوب قانون اساسی، ترتیبی اتخاذ كرد كه همه افراد وگروه ها علایق مشترك خود را تقویت كنند و این احساس را نداشته باشند كه چند سلیقه یا جریان به صورت تحمیلی می خواهند نظر خود را برهمه امور تحمیل كنند. انتخابات یكی از مهم ترین عرصه هایی است كه می توان این حس مشترك را درهمه طیف ها برانگیخت وهمه آنان را به سوی سرنوشت مشترك ملی و اتخاذ بهترین راهكارها برای آینده كشور فراخواند.درفرایند تقویت همبستگی ملی وهمدلی، نقش صاحبان قدرت وگروه های مرجع بیش از دیگران است.

وقتی صاحبان قدرت در مراجع رسمی از صدر تا ذیل به این امراهتمام لازم را به عمل آورند، در این چند ماهه قبل از انتخابات، دایما با سخن یا عمل خود تلاش می كنند تا همه طیف های جامعه دوباره به نقطه های قرابت خود با دیگران بیندیشند وبه جای اینكه دیدگاه های مخالف خود را به تعبیر مقام معظم رهبری دشمن اكبر بدانند، سعی می كنند تا با همدلی با دیگران به بهبود اموركشور كمك كنند.

متاسفانه گاه برخی ازصاحب منصبان جوری سخن می گویند یا عمل می كنند كه گویی فقط آنها و یا جریان فكری همراه با آنان در تعیین سرنوشت ملت سهیم هستند.این نحو سخن گفتن یا عمل كردن، حتی اگر نسنجیده و ناخواسته به وقوع بپیوندد به ضرركشور است و دافعه درگروه های مختلف جامعه ایجاد می كند وحتی در مواردی خود می تواند براختلافات وكدورت ها ومع الاسف، كینه های شكل گرفته در برخی لایه ها بیفزاید وبه جای محبت ودوستی در جامعه، خشونت و دشمنی را بگستراند. بنابراین از همه مسوولان وصاحبان قدرت انتظار می رود كه به نقش خود در گسترش همبستگی ملی، درعین احترام به تنوع ها واختلاف سلیقه ها توجه لازم را معمول دارند.

نكته دیگر اینكه درخصوص، عناصر بیرونی و متغیرهای خارجی كه سعی دارند برانتخابات ایران وفضای پیرامونی آن تاثیر منفی بگذارند، همه باید توجه كنیم كه با همبستگی وهمدلی است كه نقش منفی همه این عناصر را می توان منتفی ساخت.

به عبارت دیگر، باید مواظب باشیم كه مبادا بزعم خود سخنی بگوییم یا عملی را درپیش گیریم كه پاسخ به طمع ورزی دشمنان این كشور باشد ولی در واقع موجب لطمه زنی به همبستگی وهمدلی داخلی باشد تا بدین ترتیب دشمنان كشورمان از این منفذها برای پیشبرد اهداف نامشروع خود بهره گیرند.

گاه دیده می شود كه برخی افراد با موضع‌گیری‌ها یا اقدامات افراطی وبی ادبانه نسبت به سلایق ودیدگاه‌های مقابل خود درحریم شهروندان جمهوری اسلامی در ظاهر می خواهند نشان دهند كه خیلی انقلابی و اسلامی هستند ولی در باطن، بذرتفرقه ودشمنی وكدورت ونزاع و بی حرمتی واقدامات خلاف شرع وقانون را دركشور می كارند كه به طورقطع زمینه خوبی برای سوء استفاده دشمنان كشوراست.

قبل از انتخابات به این آسیب ها باید توجه جدی كرد وهمه تلاش كنیم كه خروجی سخن یا رفتار ما تقویت همدلی وهمبستگی ملی باشد نه توسعه نزاع‌ها ودشمنی ها وانحصار طلبی ها ومنیت های زودگذر و اما آنان كه در صدد اجرای نسخه های تجویز شده از آنسوی مرزها هستند، به طورقطع مرتكب خلاف قانون می شوند وباید در قبال عملكردهای خود پاسخگو باشند.

نكته دیگركه بسیارمهم این است كه متولیان امورانتخابات باید دقت كنند كه مبادا با سخن یا رفتار خود این ذهنیت را دامن بزنند كه آنها دغدغه همبستگی ملی وتعیین سرنوشت ملت با رای واقعی و اصیل مردم را ندارند، بلكه از قانون تفسیرهایی می‌كنند كه در خصوص خواسته های خودشان باشد یا به جای بی طرفی در قبال سلیقه ها و جریان‌های سیاسی مختلف، آشكارا موضعی به نفع یك جریان یا سلیقه اتخاذ می كنند.

اگرمراجع متولی انتخابات به این نقش حساس خود توجه لازم را مبذول نكنند، بیشترین آسیب‌ها را در درجه اول به اعتماد عمومی وارد می سازند ودر درجه بعد وقتی اعتماد عمومی به نظام آسیبب دید، زمینه‌های آسیب رسانی به مصالح كشور فراهم می‌شود. دراین خصوص برخی از نهادهایی كه با انگیزه‌های متنوع ، گاهی درمعرض اتهام قرارگرفته‌اند كه در فرایند انتخابات دخالت می كنند، باید سخت‌گیری بیشتری بر سخنان یا رفتارهای قابل انتساب به خود اعمال كنند تا مبادا یك حرف یا عمل نامربوط فردی منتسب به این نهادها، زمینه آن را فراهم آورد كه برخی نزد افكار عمومی ترویج دهند كه بی طرفی در انتخابات وجود ندارد ومراكز معینی سعی می كنند خواسته های خود را در این فرایند به نتیجه برسانند.

البته این تذكارها به طورقطع مورد توجه خود مسوولان محترم این نهادهاست وخود آنها بیش از هر فرد دیگری به اهمیت نقش خود واقفند و ان شاء‌الله برای تقویت همبستگی ملی وهمدلی در كشور در روند انتخابات ایفای نقش خواهند كرد.

سخن آخر:
در دهه فجر انقلاب اسلامی هستیم. همان دهه ای كه با آمدن بزرگ مرد تاریخ این سرزمین از تبعید وبا به بار نشستن مبارزات ملی همه اقشار ایرانیان، باعث شد كه فصلی تازه در سرنوشت این ملت ودیگر ملتهای تحت ستم شكل گیرد.انقلاب اسلامی امروز فقط از آن ما ایرانیان نیست، بلكه همه مسلمانان وحق خواهان عالم به این انقلاب نگاه می كنند كه مبادا درآن خللی ایجاد شود. ازچنین انقلابی باید به درستی صیانت كرد. از جمله مهم ترین صیانت ها این است كه همبستگی وهمدلی ملی را تقویت كنیم .

انتخابات هم به لحاظ فرایند گزینش ملت و هم به جهت كاركردهای آن بسیار موقع خوبی است كه این همدلی ها وهمبستگی ها را توسعه بخشیم واجازه ندهیم جشن بزرگ مشاركت همه ملت در تعیین سرنوشتشان رنگ وبویی نامتناسب به خود بگیرد. همه در این زمینه مسوولیم و می بایست نقش خود را به درستی ایفا كنیم. ازهر تجربه مثبت و منفی گذشته، باید یاری جست تا انتخابات آتی، نماد برجسته همبستگی وهمدلی شود. امید آنكه گفتمان وحدت وهمدلی هرچه به انتخابات نزدیك تر می شویم، در سخن وعمل همه ما نمود بیشتری پیدا كند .

آفرینش:ضرورت ملی شدن صنعت فوتبال

«ضرورت ملی شدن صنعت فوتبال»عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم مهدی شكری است كه در آن می‌خوانید؛سوال این است :با توجه به اینكه مهمترین عامل در هر صنعت بنگاه های آن می باشد كه در صنعت فوتبال باشگاه ها به مثابه بنگاه اقتصادی عمل می كنند و در نتیجه باشگاه های حرفه ای فوتبال یك بنگاه با كسب و كار ورزش فوتبال و ملازمات پشتیبان آن به حساب می آیند و هر باشگاه فوتبال به عنوان بنگاه اقتصادی در پی درآمد بیشتر و هزینه كمتر است ، آیا فوتبال ایران را می توان صنعت به حساب آورد یا خیر ؟

در پاسخ به این سوال باید گفت:واژه صنعت یك اصطلاح عام است كه به هر گونه تولید اقتصادی اطلاق می شود. با این توضیح فوتبال مدرن امروز چون یك فعالیت اقتصادی درآمدزا است صنعت به حساب می آید.

در این راستا به جرات می توان گفت ، با توجه به اینكه ورزش فوتبال در بسیاری از كشورها به صنعتی ملی تبدیل شده و از این طریق سودآوریهای زیادی برای ورزش دارد ، صنعتی شدن فوتبال در كشورمان كمك های مالی زیادی برای فوتبال و به ویژه برای باشگاهها خواهد داشت وبا این كار می توان از وابستگی های مالی به سایر عوامل خودداری كرد.

از بهترین راههایی كه می توان از طریق فوتبال درآمدزایی داشت ، توسعه اقتصادی صنعت فوتبال است و با توجه به فراهم شدن امكانات آن می توان این صنعت را در ورزش كشور توسعه داد تا سود خوبی نصیب ورزش كشور شود.

صادرات بازیكنان فوتبال در برزیل به یك صنعت ملی تبدیل شده است ، بنابراین با كمی درایت و توجه بیشتر مسوولان ورزش كشور به فوتبال می توان با صنعتی كردن این رشته بسیاری از مشكلات مالی در این زمینه را حل كرد ، ما می توانیم با فروش بازیكن ، فروش حق پخش دیدارها و بسیاری موارد دیگر درآمدهایی را برای باشگاههای فوتبال داشته تا با این درآمد بتوانند بسیاری از مشكلات خود را كه وابسته به پول است ، حل كرد.

فوتبال ازمنابع صنعتی است كه پایان پذیر نیست و در صورتی كه روزی با پایان یافتن منابعی دیگر مواجه شویم ، می توانیم از این صنعت به عنوان جایگزین استفاده های مفیدی داشته باشیم .فوتبال از دل صنعت ورزش بیرون آمده و ورزش به عنوان صنعت هشتم در جهان روز به روز در حال پیشرفت و توسعه بوده و جایگزینی مناسب برای بسیاری از صنایع دیگر است .

از شواهد وقرائن پیداست هم اكنون در فوتبال ایران مراحل مقدماتی برای ایجاد صنعت فوتبال انجام گرفته و در صورتی كه بستر سازی خوبی در این زمینه انجام گیرد می توانیم با فعالیت در این صنعت درآمدزایی های خوبی برای فوتبال كشورمان داشته باشیم .

یكی از نكات قابل تامل این است كه در ایران به دلیل عدم استفاده از نیروی متخصص در این زمینه از یك سو و زیر ساخت های نامناسب از سوی دیگر ، تا كنون فعالیتی برای انجام این كار صورت نگرفته كه این موضوع به زیان فوتبال ما خواهد بود ، بنابراین جامعه فوتبال باید هرچه سریعتر به فكر این موضوع باشند تا از این طریق بسیاری از مشكلات مالی باشگاهها و فوتبال حل شود.

وطن امروز:تأییدی بر دلالی 90

«تأییدی بر دلالی 90»عنوان سرمقاله روزنامه وطن امروز به قلم علیرضا انتظامی است كه در آن می‌خوانید؛پیش از این در یادداشتی تلاش كردم به این سوال اساسی پاسخ دهم كه «چرا 90 بزرگ‌ترین دلال فوتبال ایران است؟» و البته در آن یادداشت تاكید كردم هدف دلالی برنامه 90 تلاش برای تاثیرگذاری بر همه شؤون فوتبال كشور است و این سوال را مطرح كردم كه: آیا تلاش برای تاثیرگذاری بر همه تصمیمات فوتبالی و حتی دخالت در انتصابات فوتبال و تعیین افراد برای جایگاه‌های مختلف و رایزنی بیرون از برنامه برای حضور افراد مورد نظر در پست‌های مختلف فوتبال با استفاده از قدرت برنامه ۹۰‌، نامی جز «دلالی پیشرفته» دارد؟ این روزها اتفاقاتی در برنامه 90 روی داده است كه بار دیگر حقانیت مطلب قبلی را ثابت می‌كند. بررسی این رویداد و حواشی آن نشان می‌دهد عدالتی كه 90 از آن دم می‌زند تنها در ادعاست نه در عمل. ماجرا به گفت‌وگوی تلفنی سیدمهدی رحمتی با برنامه 90 و علت كناره‌گیری وی از تیم‌ملی فوتبال باز می‌گردد، جایی كه رحمتی كه خود را همسایه كارلوس كی‌روش سرمربی تیم ملی در ساختمان محل زندگی‌اش معرفی كرد خطاب به مجری برنامه 90 گفت: به هرحال ما همسایه آقای كی‌روش هستیم و آپارتمان‌های‌مان در یك مجتمع قرار دارد. ما از رفت و آمد‌های ایشان مطلع می‌شویم و مثلا خبردار شدیم كه خود شما همین چند روز قبل میهمان كی‌روش بودید. رحمتی با دادن این آمار قصد داشت به تحركاتی اشاره كند كه برخی عناصر تیم‌ملی علیه او انجام می‌دهند اما خواسته یا ناخواسته دردسر بزرگی برای مجری 90 درست كرد. فردوسی‌پور كه از این جمله رحمتی شوكه شده بود نتوانست در آن برنامه پاسخی برای قانع كردن مخاطب خود كه از او فردی عادل در ذهن خود ساخته است بیابد و به سرعت از این مساله گذشت.

اما انتقادات گسترده در رسانه‌ها به علت حضور فردوسی‌پور در منزل كی‌روش و حمله امیر قلعه‌نویی به فردو‌سی‌پور در برنامه هفته بعد موجب شد مجری 90 از خود دفاع و در واقع موضوع را توجیه كند. هنگامی كه امیر قلعه‌نویی روی خط زنده برنامه خطاب به فردوسی‌پور عنوان كرد كه «خانه كی‌روش شام چه خوردی؟» وی برآشفته شد و درباره ماجرای حضورش در منزل كی‌روش اظهار داشت: «بنده هیچگاه در منزل كی روش حضور نداشته‌ام و فقط برای حضور در برنامه 90 یكبار به لابی محل اقامت ایشان رفتم و از وی دعوت كردم كه در برنامه حضور یابد. درباره جلسه با سرمربی تیم ملی هم هر گاه كه نیاز باشد من با سرمربی تیم ملی جلسه می‌گذارم. در گذشته نیز به مربیان تیم‌های ملی كمك كرده‌ام و از این به بعد هم اگر لازم باشد با ایشان و هر فرد دیگری كه این مسؤولیت را بر عهده داشته باشد جلسه خواهم گذاشت».

درباره این گفته‌های فردوسی‌پور چند نكته و سوال وجود دارد:

1- حضور فردوسی‌پور در منزل كی‌روش با توجه به تایید آن توسط سرمربی تیم ملی و مجری 90 قابل انكار نیست و محل جلسه چه لابی منزل باشد چه اتاق پذیرایی در اصل ماجرا تغییری ایجاد نمی‌كند.

2- سوال بسیار مهم این است كه اصولا چرا باید یك مجری تلویزیونی كه تنها مسؤولیتش اجرای یك برنامه ورزشی است، با سرمربی تیم ملی فوتبال كشور جلسه بگذارد؟ آیا این امكان برای همه اهالی رسانه و حتی سایر مجری‌های تلویزیون فراهم است؟ به گفته فردوسی‌پور وی برای دعوت از كی روش به منزلش رفته است. سوال اینجاست كه از چه زمانی صدا و سیما برای دعوت از میهمانان، مجری یا تهیه كننده برنامه را به منزل افراد می‌فرستد؟ اگر بنابر حضور نمایندگان صدا و سیما در منزل افراد برای دعوت از آنان باشد باید یك سازمان مستقل با كارمندان متعدد تاسیس شود تا ده‌ها شبكه رادیو- تلویزیونی صدا و سیما بتوانند میهمانان خود را دعوت كنند. به نظر می‌رسد این ادعا، سخنان ناراستی است كه مجری 90 كه همواره دم از صداقت می‌زند برای فرار از سوالات متعددی كه به ذهن مخاطبان 90 و اهالی رسانه راه یافته، به زبان آورده است .

3- فردوسی‌پور تاكید كرده است كه پیش از این هم از این نوع جلسات داشته و هر وقت نیاز بداند این جلسات را با سایر مسؤولان نیز برگزار خواهد كرد. اگر چه امیر قلعه‌نویی و علی دایی مربیان قبلی تیم‌ملی فوتبال گفته‌های فردو‌سی‌پور را تكذیب كرده و گفته‌اند كه جلسه‌ای با وی نداشته‌اند و این باز هم دروغ دیگری است از مجری عادل برنامه 90 اما سوال اینجاست كه آیا جلسات قبلی (به فرض صحت) با هماهنگی مسؤولان فوتبال بوده است یا اینكه فردو‌سی‌پور شخصا اقدام به این كار كرده است؟ اصولا فردوسی‌پور در چه جایگاهی قرار دارد كه می‌تواند تشخیص دهد با چه مسؤولی و چه زمانی جلسه بگذارد؟ وی در این جلسات چه مطالبی را مورد تاكید قرار داده یا خدای ناكرده تحمیل می‌كند؟ مگر 3 ساعت زمان در هفته فرصت كافی برای هر آنچه وی قصد دارد به مسؤولان فوتبال بگوید، نیست؟ آیا فردوسی‌پور از قدرت برنامه 90 برای برگزاری این جلسات استفاده می‌كند؟ آیا مسؤولان صدا و سیما بر تحركات وی خارج از برنامه 90 كه با كمك قدرت رسانه ملی انجام می‌شود نظارتی دارند؟

4- اما سوال اساسی دیگر این است كه در جلسه فردو‌سی‌پور با كی‌روش چه گذشت؟ برخی معتقدند مهدی رحمتی به عمد بحث حضور فردوسی‌پور را در خانه سرمربی تیم ملی به میان كشید تا غیرمستقیم اشاره داشته باشد به تاثیر احتمالی فردوسی‌پور بر كی‌روش. به هرحال به نظر می‌رسد زمانی‌كه فردی كه ادعای تاثیر‌گذاری بر همه شئون فوتبال را دارد با سرمربی تیم ملی فوتبال جلسه می‌گذارد، اسامی اعضای تیم‌ملی یكی از مهم‌ترین بحث‌ها باشد. اصولا افرادی كه با جلسه و مذاكره با برنامه 90 همراه شوند دیگر مورد حمله فردوسی‌پور در برنامه زنده واقع نمی‌شوند.

نكته دیگری كه پس از اعلام اسامی تیم‌ملی برای بازی با لبنان به ذهن متبادر می‌شود این است كه تغییرات در اسامی تیم ملی چه ارتباطی با جلسه كذایی مورد اشاره داشته است؟ یكی از مهم‌ترین تغییرات، مربوط به كاهش بازیكنان تیم پرسپولیس بود كه مورد انتقاد شدید رویانیان هم قرار گرفت. سوال مهم در این بخش این است كه بین درگیری چند هفته پیش رویانیان با فردوسی‌پور، جلسه فردوسی‌پور با كی‌روش در منزل وی و كاهش بازیكنان پرسپولیس در تیم ملی فوتبال چه رابطه‌ای وجود دارد؟ پاسخ به این سوالات متعدد می‌تواند پشت پرده‌های بیشتری از دلالی پیشرفته برنامه 90 را فاش كند.

نكته آخر اینكه افشاگری مهدی رحمتی در برنامه 90 نخستین افشاگری علیه مجری این برنامه نبوده و آخرین آن نیز نخواهد بود، پیش از این نیز مجتبی شریفی، رئیس وقت كمیته انضباطی فدراسیون فوتبال، علیه عادل فردوسی‌پور دست به افشاگری‌زده بود. شریفی در یكی از گفت‌وگوهایش با مجری برنامه 90 هنگامی كه بشدت از سوی فردوسی‌پور تحت فشار بود، برای تعدیل فضا دست به یك افشاگری زد و گفت: «همین خود شما مگر برای بخشیده شدن علی كریمی برای بازی با سپاهان پا درمیانی نكردید؟» این افشاگری كافی بود تا انتقادات فراوانی متوجه برنامه 90 شود. قطعا افشاگری‌های بعدی نیز موجب خواهد شد هم مسؤولان صدا و سیما و فدراسیون فوتبال با حساسیت بیشتری اقدامات مجری برنامه 90 را دنبال كنند و هم میزان اعتقاد مخاطبان 90 به عدالت این برنامه دستخوش تغییرات اساسی شود.

تهران امروز:تونل نیایش؛ افتخار جامعه مهندسی

«تونل نیایش؛ افتخار جامعه مهندسی»عنوان سرمقاله روزنامه تهران امروز به قلم مازیار حسینی است كه در آن می‌خوانید؛

1- روز ششم فرودین ماه سال 1390 وقتی پروژه ساخت تونل نیایش رسما آغاز به كار كرد و روزشمار آن روشن شد،شاید برای بعضی‌ها باور كردنش سخت بود كه این طرح عظیم شهری در مدت زمان كمتر از 23 ماه آماده بهره‌برداری شود، اما با راهبری‌های هوشمندانه شهردار محترم تهران و تلاش حدود 6هزار كارگر و مهندس این كار به ظاهر غیر ممكن انجام شد.در این میان باید از تلاش شبانه‌روزی دست اندركاران پروژه یاد كرد كه برای وفای به عهد خود با مردم از هیچ سعی و كوششی فروگذار نكردند و هیچ زمانی را از دست ندادند. اكنون تونل نیایش به مدد زحمات همین كارگران و مهندسان به عنوان دومین تونل بلند شهری جهان در سال 2012 تكمیل شده است. پروژه تونل نیایش مایه مباهات جامعه مهندسی كشور بوده و دستاوردهای فراوانی را در بر داشته است. حفر یك سطح مقطع 470 متر مربعی در دل خاك‌های آبرفتی شهر تهران، ساخت دو راهی‌ها،‌مد نظر قرار دادن مهندسی ارزش در جریان ساخت تونل، گذر از زیر بزرگراه مدرس با روباره حدود 5 متر و مسائلی از این قبیل همه و همه از ویژگی‌های قابل ذكر پروژه تلقی می‌شود. اما همانطور كه دكتر قالیباف در مراسم تقدیر از دست اندركاران تونل نیایش عنوان كردند، به‌راستی اگر قولی مبنی بر ساخت یك تونل 10252 متری در مدت زمان حدود 23 ماه داده شد، بیش از هرچیز به توانمندی، حمیت و پشتكار كارگران زحمتكش این پروژه تكیه شده بود. به این لحاظ می‌توان گفت سهم كارگران در ساخت تونل نیایش بسیار زیاد بود و باید قدردان زحمات این عزیزان بود.

2- سال‌هاست دراین شهر كار عمرانی صورت‌ می‌پذیرد؛ پل‌ ساخته می‌شود، بزرگراه كشیده‌می‌شود و اخیرا هم كه سروكله تونل‌ها در معابر‌جدید شهری پیدا شده‌است. تمام اینها ساخته‌می‌شوند تا مردم زندگی راحت‌تری را تجربه‌كنند؛ تا به‌تعبیری كرامت‌انسانی بیشتر رعایت‌شود. همیشه دراین كشور مصالح عمرانی موجود بوده و چه‌بسا در گذشته به‌دلیل قیمت پایین‌تر این‌قبیل اقلام‌مصرفی، با دغدغه‌خاطر كمتری می‌شد به ساخت‌و‌ساز راه و ابنیه مهندسی پرداخت اما روند فعالیت‌های عمرانی دردهه‌های گذشته با فراز و نشیب‌های متعددی همراه بوده‌است. این امر بیشتر ریشه ‌در احساس‌نیاز مدیران‌شهری و تفاوت در میزان‌توجه آنان به ضرورت‌ توسعه زیرساخت‌های شهر داشته ‌است.

3- سیمان، فولاد و آسفالت كه مركب از قیر و سنگدانه‌ است، همگی اقلام بی‌روح و سردی هستند كه وقتی براساس یك تفكر انسانی به‌هم تنیده‌می‌شوند، به عناصر مشكل‌گشای شهر تبدیل خواهند شد. اگر هدف از ساخت یك پل یا یك بزرگراه صرفا به‌تصویركشیدن توانمندی‌های فنی و مدیریتی نباشد و خدمت به مردم دراولویت تفكرات دست‌اندركاران امر قرار داشته‌باشد، آن‌گاه می‌توان از موفقیت‌ها سخن‌گفت و به جلب‌رضایت خداوند امیدواربود.

درحقیقت می‌توان گفت میزان موفقیت ما انسان‌ها در نوع نگاهمان به مسائل‌پیرامونی شكل‌می‌گیرد و نه حجم كارهایی كه انجام‌می‌دهیم؛ اگر نگاهمان بلند باشد، قطعا موفقیت به‌دنبال آن خواهد آمد. موفقیت یعنی جلب رضای‌خدا و مردم.

-4 تاثیر كارهای ما بر روح و روان همنوعان‌مان، بهترین معیار برای سنجش میزان مقبولیت عملكردمان است. اگر امروز ساخت‌و‌سازهای عمرانی به یكی‌از دغدغه‌های مدیریت‌شهری تبدیل‌شده، دلیل آن قطعا سبقت‌گرفتن از كارنامه عملكرد پیشینیان نیست بلكه رفع مشكلات روزمره شهروندان است كه اینچنین همگان را به تكاپو واداشته ‌است. برای این مردم كه لیاقت بهترین‌ها را دارند باید هر كاری كه می‌توان، كرد. باید فقط به فكر رفع مشكلات آنان بود. دراین میان نوع نگاه مدیران و تصمیم‌گیران امور مربوط ‌به مردم، بسیار اهمیت‌دارد. اگر نیت‌ما مبتنی‌بر خدمت باشد، خدا راه‌ها را برای‌مان بازمی‌كند و در غیر ‌این‌صورت فقط خدا می‌داند چه سرنوشتی در انتظار‌مان ‌است.

مردم سالاری:تمهیدات ما و غرب در مذاكرات پیش رو

«تمهیدات ما و غرب در مذاكرات پیش رو»عنوان سرمقاله روزنامه مردم سالاری به قلم منصور فرزامی است كه در آن می‌خوانید؛ باور داریم كه انسان به عنوان موجودی اجتماعی‌، محتاج روابط متقابل است و می‌كوشد تا راه پیش پا را آسان‌تر و كم هزینه‌تر دنبال كند و به مقصود و مقصد برسد‌. اما این روابط متقابل‌، مستلزم تمهیدات و مقدماتی است كه اگر زمینه مساعد آن فراهم نباشد پیامدی جز حسرت و زیان نخواهد داشت. و ما هم در این دوره خطیر تاریخی‌، به عنوان كشوری مسلمان و انقلاب دیده و مصایب تحمیلی دشمنان را تجربه كرده‌، محتاج مذاكره‌ایم‌. چون آنچه در این شرایط سخت‌، ذهن همه را به خود مشغول داشته‌، یافتن راه برون‌رفت از معضلاتی است كه به گناه خود یا دیگران‌، به آن مبتلا شده‌ایم و كوچك و بزرگ به این می‌اندیشیم كه فردا چه خواهد شد‌؟ اینكه گاهی راه را به اشتباه می‌رویم و در رسیدن به اهداف عالی و آرمانی خود‌، هم كلام و متحد و متفق نیستیم و طرف مقابل غربی هم از این تفرقه و تشتت آرا و سخنان ما بهره فراوان برده است و می‌برد و در هم ریختگی اوضاع اقتصادی ما را به سود خود می‌داند و بر فشارهای خود با تحریم‌های همه جانبه می‌افزاید‌، بر همه روشن است .

اما مشكل بزرگ ما‌، عدم اتحاد بین طیف‌ها و جناح‌های مختلف فكری و سیاسی است و ضرورت دارد در این زمینه‌، به وحدت نظر برسیم و با تعقل رفتار كنیم .

این نكته هم باید مورد نظر ما باشد كه مذاكره با آمریكا وقتی خط قرمز ما نیست كه منافع ما به خطر نیفتد و رابطه گرگ و میش برقرار نشود . بنابراین‌، صرف مذاكره با غرب‌، اگر بر خلاف مصالح كشور ما باشد‌، خط قرمز مشروع و منطقی ماست. اما در این شرایط حساس‌، مقتضی آن است كه بزرگان‌، در ایجاد هماهنگی و وحدت جامعه‌، پیش قدم شوند، چون تخته‌های فولاد و بنیان مرصوص در وحدت و آشتی ملی است و رسانه‌ها نیز ضمن حرمت به سلایق معقول‌، از تفرقه گرایی بپرهیزند و مقالاتی در مشتركات جناحهای سیاسی و فكری بنویسند و به غرب القا كنند كه در عزت‌، استقلال و مصالح و منافع ملی و انقلابی خود‌، متفق‌القول‌اند و مشی همه آنها یكی است و در مواضع بحق خود پایدارند و در همین جا باید گفت كه عمل و بیان و موقع شناسی و دفاع شجاعانه پیر دیر انقلاب‌، عسگراولادی عزیز‌، در این وانفسای كیهانی چه غنیمت كمیابی است .

اما عمل و سیاست آمریكا و اروپا‌، مصداق بیت حكیم سنایی ماست‌:

به مار‌ماهی مانی نه ماهیی و نه مار

منافقی چه كنی‌؟ مار باش یا ماهی

این درست كه به قول « ورلدتریبون » اوباما با بركناری ژنرال جنگ‌طلب خود‌، به تدریج‌، زمینه مذاكره با ایران را فراهم می‌كند اما ما ایرانی‌ها تا اثر تبر آمریكا را بر آشیانه خود می‌بینیم‌، از سیاست مزورانه آمریكا – كه از سلف خود آموخته – آسوده خاطر نیستیم . چون اگر سخن از آشتی و مذاكره است‌، پس تشدید تحریم‌های غیر انسانی و غیر حقوقی آنها كه با حقوق بشری ابزاری آنها نیز مغایرت دارد چیست‌؟ اگر ما به آمریكا و نیت استعماری او اعتماد نداریم به سبب آن است كه 8 سال جنگ را بر ما تحمیل كرده است‌، برای آن است كه منابع ما را به غارت برده است‌؛ برای آن كه خشكاندن ریشه موجودیت ما را خواسته است‌؛ برای آن كه با تاثیر خود بر مذاكرات 1 + 5 آن را به صورت تشریفاتی و « شیر بی‌یال و دم و اشكم » درآورده‌ است.

برای آن است كه وزیر امور خارجه‌اش می‌گوید‌: سیاست آمریكا‌، ضربه زدن به منافع ایران است‌! و موارد بسیاری كه مثنوی هفتاد من كاغذ است‌، بنابراین‌، اگر آمریكا در ادعای خود صادق است‌، باید در عمل هم چنین باشد . البته‌، غرب چاره‌ای جز مذاكره مستقیم با ما ندارد‌. چون اوضاع منطقه به سود غرب نیست‌، چون هم منابع ارزانش را می‌خواهد و هم بازارهای پرسودش را‌، چون قادر به نادیده گرفتن نقش ایران در معادلات جهانی و خاور‌میانه نیست‌، چون در جنگ‌های 33 روزه لبنان و 22 روزه حماس‌، ابزارش‌، ناكارآمد بوده است‌؛ چون اذنابش در منطقه‌، نتوانسته‌اند‌، حلقه طلایی مقاومت را در هم بشكنند‌.

 غرب باید بداند كه در خاورمیانه باتلاقی است كه سرانجام‌، او را در خود فرو می‌بلعد و فردا و فرداها به سودش نیست و به سود ما هم نیست. بنابراین‌، تنها راه برون‌رفت غرب و ما‌، رویكرد مذاكره متقابل‌، مستقیم و برد – برد است. پایان سخن اینكه‌، غرب باید بداند ملتی كه به كلام مبین
« واعداولهم مااستطعتم من قوه .‌.‌. » متكی است و قرنها بر جهان آقایی كرده و نمادهای اساطیری‌اش در بزرگترین اثر حماسی جهان جلوه خیره‌كننده‌ای دارند و با آن فرهنگ و تمدن درخشان و تاثیرگذارش‌، هرگز تن به ذلت و بردگی نخواهد داد و بر سر میز مذاكره‌ای كه یك سوی آن باخت باشد‌، نخواهد نشست .

ابتكار:اگر «حبیبی» از«گل آقا»شكایت می‌كرد!

«اگر حبیبی ازگل آقا شكایت می‌كرد!»عنوان سرمقاله روزنامه ابتار به قلم فضل الله یاری است كه در آن می‌خوانید؛همین چند ماه پیش بود كه حكم شلاق برای یك كاریكاتوریست به جرم كشیدن كاریكاتور یك نماینده مجلس جنجال ساز شد.چند ماه پیش بود كه یك روزنامه معروف به دلیل انتشار یك كاریكاتور - كه بعداً از اتهام تبرئه شد- توقیف شد و چند ماه تعطیل بود. چند طنز نویس و كاریكاتوریست در چندین سال گذشته مشمول عنایات و شكایات مسئولین كشور شدند.

شكایت‌های متعددی از روزنامه نگاران و رسانه‌های مختلف از سوی مسئولین كشوری و محلی در دادگاه‌های سراسر كشور در حال بررسی است. تهدید به شكایات از سوی برخی از مسئولان یكی از عادی ترین اتفاقات در رابطه میان مسئولین و رسانه هاست....

این همه در حالی است كه در كشور ما در همین سالهای نه چندان دور تجربه «دكتر حسن حبیبی و مجله گل آقا» حتی در میان مردم عادی كوچه و بازار نیز بازتاب داشته است. به این موارد نگاه كنید.

1 – دكتر حسن حبیبی در مطب چشم پزشكی كه شاغلام باشد و تابلوی معرف چشم پزشكی را می‌نگرد كه بر روی آن مشكلاتی ماننند تورم، گرانی بیكاری و... نوشته شده و حبیبی در مقام معاون رئیس جمهور هیچ كدام را نمی‌بیند.
2- دكتر حسن حبیبی روی زمین دراز كشیده و در حال مشق نوشتن است: می‌نویسد ادب مرد به ز دولت اوست.
3- دكتر حبیبی در حال معاینه فنی ماشین مستعمل و پرخرج.دولت.
4- دكتر حبیبی در حال دادزدن برای كمك به حل مشكلات كشورهای دیگر جهان.
5-............
6-............

خوشبختانه تاریخ مطبوعات ایران موارد بسیاری از حضور معاون اول رئیس جمهور در صفحه اول یك مجله طنز را به خاطر دارد. آن سالها تازه كشور از مصائب جنگ هشت ساله سر بر آورده بود و در سودای سازندگی. كشیدن كاریكاتور سردار سازندگی كشور در كسوت روحانیت امری ناممكن بود، پس اهالی گل آقا تصمیم گرفتند كه دكتر حسن حبیبی معاون اول رئیس جمهور را به نمادی از دولت بدل كنند و هر چه انتقاد در دل دارند را با كشیدن كاریكاتور وی مطرح كنند. این اتفاق نادر در آن سالها تنها به دلیل روحانی نبودن حسن حبیبی نبود بلكه مهمترین علت آن «مدارا» یی بود كه این مرد فرهنگی سیاست به آن مجهز بود و كیومرث صابری فومنی از آن باخبر.

معاون اول رئیس جمهور كه نفر دوم اجرایی كشور هم به حساب می‌آمد بی آن كه خم به ابرو بیاورد هر روزه شاهد حضور خود در صفحه اول یك مجله طنز بود.

در نگاه مردمی كه هر هفته منتظر توزیع مجله گل آقا بودند، انعكاس مشكلات شان را روی جلد آن می‌دیدند، كاریكاتوریست‌ها و مسئولان مجله قهرمانانی بودند كه خطر كرده و كاریكاتور نفر دوم دولت را می‌كشیدند. اما اینك پس از گذشت دو دهه از آن روزها و كم حوصلگی مسئولان امروز در برابر انتقادات، معلوم می‌شود كه - اگر چه مسئولان و روزنامه نگاران گل آقا هم سهم بزرگی در آن اتفاق داشتند اما - قهرمان واقعی آن عرصه دكتر حسن حبیبی بود.مردی كه هم در تدوین قانون اساسی كشور سهام دار بود و هم چندین وزارت را در كارنامه خود داشت و از نظر جدیت نقش و شخصیت كم از دیگر مسئولان نداشت. او اما با سخاوتی مثال زدنی اجازه داد تا طنز نویسان هر هفته او را هدف انتقاد قرار دهند، در حالی كه نقش چندانی در به وجود آمدن مشكلات مورد انتقاد نداشت.

در این سال‌ها اگرچه گل آقا در عرصه مطبوعات حضور ندارد اما طنز و كاریكاتور توانسته جایگاهی جدی در عرصه نقد مدیریت كشور پیدا كند، اما تاسف آور آن كه تحمل و مدارای دكتر حسن حبیبی نتوانست در بسیاری از مسئولان كشور ادامه پیدا كند و از این بابت با عقب گردی تاریخی مواجه شدیم.

به راستی اگر در سال‌های پایانی دهه شصت معاون اول رئیس جمهور، مجله «گل آقا» را به دادگاه می‌كشاند كه: هر هفته كاریكاتورم را می‌كشد و شان اجتماعی ام را نادیده می‌گیرد و به مقام سیاسی و فرهنگی ام توهین می‌كند، این روزها كاریكاتور، طنز وهمین جریان كم رمق نقد در كشور وجود داشت؟ آیا طنزنویسان كشور می‌توانستند هر روزه گوشه ای از تاریك خانه مشكلات كشور را نوری بتابانند وبه مردم نشان دهند؟

این روزها از فرهنگ، شخصیت،آرامش، بزرگواری،سعه صدر و ده‌ها صفت خوب دیگر دكتر حسن حبیبی یاد می‌شود، اما مدارای وی در برابر رسانه‌ها – به خاطر تاثیر زیادی كه در این حوزه داشته است- در راس آن‌ها می‌نشیند.موضوعی كه بدون تردید یك الگوی رفتاری را پیش روی دولتمردان امروز می‌گذارد. آنان كه طالب نام و پایانی نیك اند.

شرق:به كام دولت، به نام خودروسازان

«به كام دولت، به نام خودروسازان»عنوان سرمقاله روزنامه شرق به قلم رضا میرخانی رشتی است كه در آن می‌خوانید؛دولت در تصمیم جدیدی به خیال خود قیمت‌گذاری خودرو را آزاد كرده است اما مساله این است كه دولت به هیچ‌وجه دخالت خود را حذف نكرده و نمی‌كند. در همین آیین‌نامه نوشته شده كه سازمان حمایت از مصرف‌كننده قیمت را تعیین می‌كند و خودروسازان در این میان هیچ سودی نخواهند برد.

براساس محاسبات قبلی سازمان حمایت از مصرف، خودروسازان تا پایان سال 3500‌میلیارد‌تومان ضرر می‌كنند. طبق قانون برنامه پنجم توسعه، در شرایطی كه قیمت‌گذاری را دولت تكلیف كند و این قیمت‌ها به صورت عادلانه نباشد، دولت باید ضرر و زیان تولیدكننده را جبران كند. اما دولت عزمی برای جبران این زیان ندارد. چنان كه مبلغ درخواستی دوهزار‌میلیارد‌تومان خودروسازان را تاكنون پرداخت نكرده و خیالی هم برای پرداخت ندارد. حالا با روش جدیدی كه 12اشتباه محاسباتی در آن وجود دارد، خودروسازان هیچ سودی نخواهند كرد. بلكه دولت با استفاده از ما، قیمت‌ها را افزایش داده و مابه‌التفاوت آن را از تولیدكنندگان دریافت خواهد كرد، در واقع، سود افزایش قیمت خودرو به دولت می‌رسد و بدبینی مردم و گرفتاری‌ها به خودروسازان خواهد رسید.

دولت در حالی می‌خواهد براساس ارز مبادلاتی قیمت‌ها را تعیین كند كه یك دلار به تولیدگران تخصیص نیافته و همه واردات با ارز آزاد بوده است. همچنین همه راه‌های دریافت تسهیلات را بسته‌است.

در همین حال از تولیدكنندگان می‌خواهد تا متعهد شوند حجم تولید را بالا ببرند در حالی كه شرایط را برای ما تسهیل نكرده است. در بخش دیگری سازمان حمایت از مصرف خواسته تا اسناد مثبته را ارایه كنیم. در حالی كه ما برای خروج حساب‌ها 8 درصد پول می‌دهیم و همه این روند غیرقانونی است، ما در این وضعیت چطور می‌توانیم اسناد آن را ارایه كنیم.

مطابق قانون و آیین نامه جدید، خودروسازان هیچ حقی ندارند و سازمان حمایت از مصرف قیمت‌ها را تعیین می‌كند و خودروسازان نیز باید هر سه ماه یك‌بار مابه‌التفاوت‌ها را به حساب دولت واریز كنند.

آرمان:فردای عیدانه

«فردای عیدانه»عنوان یادداشت روز روزنامه آرمان به قلم دكتر علی قنبری است كه در آن می‌خوانید؛پرداخت كمك شب عید دولت به مردم یكی دیگر از آن برنامه‌های فی‌البداهه و تصمیمات آنی اقتصادی است كه به‌رغم اعلام این موضوع و تكرار آن و ایجاد انتظار در مردم بُعد مشخص و چارچوب اجرایی خاصی ندارد. با وجود آن كه روزها از اعلام این خبر می‌گذرد اما هنوز مشخص نیست كه این كمك نقدی یا غیرنقدی به چه اقشاری و با چه مكانیزمی تعلق خواهد گرفت. نه هنوز میزان آن مشخص است و نه نحوه تخصیص آن و نه محل تامین این كمك‌ها. تنها موضوعی كه بارها تكرار شده و دولت بر آن اصرار دارد پرداخت این یارانه دولتی از محل صندوق توسعه ملی است.

پرداختی كه با ذات و قانون و اهداف مصوب این صندوق در تضاد است. صندوق توسعه ملی جایی برای ذخیره‌سازی درآمدهای كشور برای نیازهای مباداست. براساس قانون و هدف تشكیل این صندوق، ذخایر و درآمدهای این صندوق باید صرف توسعه كشور و امور زیربنایی و كنترل نوسانات ارزی شود.

یعنی باید در مواقعی كه قیمت فروش نفت بالاست، مازاد درآمدهای نفتی در این صندوق ذخیره و سپس این مبالغ همان‌طور كه از اسم صندوق برمی‌آید، پشتوانه و پاسخگوی نیازهای تولیدی كشور باشد. در همین راستا دولت باید این سرمایه را در اختیار بخش خصوصی قرار دهد تا در ‌كنترل نوسانات ارزی، تقویت زیربناهای توسعه و درنهایت در راستای كمك به توسعه و تعالی كشور صرف شود نه‌اینكه درآمدهای این صندوق صرف امور جاری و روزمره شود و به‌جای ایجاد اثرات توسعه‌ای، اثرات تورمی بر اقتصاد باقی بگذارد.

به‌كار گرفتن منابع این صندوق در راستایی كه دولت اكنون قصد آن را دارد نه‌تنها كمكی به رشد و توسعه ملی نمی‌‌كند بلكه ممكن است توسعه را نیز با مشكلاتی مواجه كند، چون باعث افزایش نقدینگی، تورم و كاهش قدرت خرید مردم می‌شود. علاوه بر این، توزیع نقدی درآمدهای اینچنینی باعث وابسته شدن مردم به دولت می‌شود. چراكه اگر قرار است كمكی در راستای توسعه و بهبود مردم شود این كمك با توسعه و تقویت بخش صنعتی و تولیدی صورت نمی‌گیرد.

به‌جای توزیع نقدی پول در بین مردم و افزایش اثرات منفی آن بهتر است دولت با منابع این صندوق و دیگر منابع در اختیار خود در راستای ایجاد اشتغال و كاهش بیكاری كار كند و با این اقدامات مشكلات ریشه‌ای موجود را برطرف كند نه اینكه با نگاه‌ها و پیشنهادات عاجل و آنی تبعات منفی به‌بار بیاورد.

اگر هدف دولت از این اقدامات كمك به محرومان و اقشار كم‌درآمد است این كمك باید از طریق سازمان‌های مرتبط صورت بگیرد؛ یعنی سازمان‌ها و نهادهای مرتبط با این موضوع باید تقویت شوند و چنین كمك‌هایی باید در بودجه سالانه پیش‌بینی و منابع آن از این محل تامین شود.

اگر دولت از این كمك خود هدف سیاسی ندارد این اقدامات باید در بودجه سالانه و برنامه پنجم توسعه پیش‌بینی شود نه آنكه در آستانه انتخابات اعلام كند قرار است كمك‌هایی را بین مردم توزیع كند كه درنهایت تنها اثرات تورمی منفی بر اقتصاد بر جای می‌گذارد. هر اقدامی در این راستا باید در راستای توسعه، تقویت تولید، رفع بیكاری همراه با یك برنامه مدون و برنامه‌ریزی شده باشد نه یك برنامه سیاسی فی‌البداهه كه نتیجه‌اش كاهش ارزش پول است.

بهار:هویت و بقا

«هویت و بقا»عنوان یادداشت روز روزنامه بهار به قلم بهروز گرانپایه است كه در آن می‌خوانید؛هر نهاد یا سازمان اجتماعی را از آن جهت كه عنصر تشكیل‌دهنده آن انسان است، یك موجود زنده قلمدادمی‌كنند كه چرخه تولد و بلوغ و مرگ را طی‌می‌كند. روزی متولد می‌شود، دوران رشد و بالندگی را می‌پیماید، به كمال و نقطه اوج می‌رسد و آن گاه در سراشیبی كهولت و ناتوانی و افول و مرگ قرار می‌گیرد. انسان را كه از این سرنوشت گریزی نیست. تمدن‌ها و حكومت‌های بسیاری نیز در طول تاریخ آمده‌اند و رفته‌اند و جز نامی از آن‌ها چیزی در تاریخ نمانده است. انقلاب‌ها و نظام‌های سیاسی و اجتماعی متعددی را نیز می‌توان نام برد كه در مقطعی از تاریخ برآمده‌اند، مدتی حكمرانی كرده‌اند و سپس به محاق رفته‌اند و نابود شده‌اند.

در آموزه‌های دینی ما و در قرآن نیز در این‌باره می‌خوانیم: سُنَّه اللَّهِ الَّتِی قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلُ وَلَنْ تَجِدَ لِسُنَّه اللَّهِ تَبْدِیلا (سنت و قانونمندی الهی است كه از قبل جاری بوده و تغییری در قانون الهی نخواهی یافت. سوره فتح، آیه 23). آیا چنین سرنوشتی در انتظار جمهوری اسلامی ایران هم هست؟ در ادامه به این پرسش بازمی‌گردیم.

    امروزه سازمان‌های تولیدی (شركت‌ها و كارخانه‌ها) برای پرهیز از كاهش راندمان یا بازدهی در فرآیند تولید و جلوگیری از فرسودگی سخت‌افزاری و نرم‌افزاری سازمان خود، واحد كنترل كیفی را در سازمان خود ایجاد می‌كنند. نقش و مسئولیت چنین واحدهایی نظارت و بازرسی بر تمامی مراحل تولید از ورود مواد اولیه، فرآیند تولید، محصول نهایی، سلامت و انگیزش نیروی انسانی، ارزیابی تاسیسات و مجموعه عواملی است كه می‌تواند بر سود و زیان یا توسعه و ورشكستگی شركت تاثیر مستقیم یا غیرمستقیم داشته‌باشد. از سوی دیگر، واحدهای تحقیق و توسعه با ابداع و نوآوری به مقابله با رقبا می‌روند تا بر بقا و ادامه عمر و حیات شركت بیفزایند.

تولید و اقتصاد، عرصه سخت و دشواری برای بقا و ماندگاری است. اما عرصه سیاست و اجتماع، از پیچیدگی‌ها و حساسیت بیشتری برخوردارند. با این حال به نظر می‌رسد كه برخی جوامع توانسته‌اند با شناخت این پیچیدگی‌ها و ایجاد سازوكارهای مناسب بر دوام نظام سیاسی و اجتماعی خود بیفزایند. اگر محصول نظام‌های سیاسی-اجتماعی را تولید انسان‌های سالم، دانا و طراز زندگی امروز بدانیم، باید دید در كارخانه انسان‌سازی ما با چه سازوكاری بقای سازمان اجتماعی تضمین می‌شود؟

    در نظام‌های سیاسی‌ـ اجتماعی مسئله «بقا» در كنار مسئله «هویت» معنا می‌یابد و همین نكته موضوع را پیچیده‌تر و به دلایلی دشوارتر می‌كند. هویت كشورهای جهان را امروزه با نوع حكومت تعیین می‌كنند. و نوع حكومت، پیش از آن‌كه ایدئولوژی باشد، شیوه حكمرانی است. بدیهی است در یك حكومت دینی، در كنار شیوه حكمرانی مسئله اخلاق و رعایت ارزش‌های اعتقادی نیز از اهمیت بالایی برخوردار می‌شود. زیرا قاعدتا نظامی با آموزه‌ها و ارزش‌های دینی یا ایدئولوژیك اگر به دنبال بقا و پایداری است، نمی‌تواند بی‌توجه به حفظ «هویت» كه در گرو پایبندی به اصول اعلام شده خود خواهد بود به بقا ادامه دهد.

چه اگر در جهت بقای خود اصول را رها كند، دیگر از هویت اولیه خود برخوردار نخواهد بود. اما واقعیت این است كه بقای هر سازمان یا نظام سیاسی-اجتماعی از قواعد معین و مشخصی تبعیت می‌كند. دو روش یا الگوی عمده برای ایجاد ثبات و پایداری و استمرار نظام‌های سیاسی-اجتماعی وجود دارد.

اول الگوی دموكراتیك یا مشورتی و مردم‌محور، دوم الگوی سانترالیستی یا تمركزگرا. در الگوی اول، اصل را بر مشورت‌ها و تصمیم‌گیری‌های جمعی و در مقیاس ملی بر حاكمیت مردم قرار می‌دهند و در كنار آن با نظام‌مند كردن مقررات در سازمان یا نهادینه‌شدن قانونگرایی و احترام به قانون و اصل تفكیك قوا در نظام سیاسی، توانسته‌اند سازمان‌های كارآمد و جوامعی با امنیت نسبی بالا، پیشرفته، اخلاقی و با امكان جابه‌جایی آرام و مسالمت‌آمیز قدرت سیاسی به وجود آورند.

در الگوی دوم، راه و روش ایجاد ثبات و بقای سیستم را به اعمال قدرت و ملزم كردن افراد و واحدها به تبعیت محض از مركزیت سازمان و در مقیاس نظام سیاسی رمز بقا و ماندگاری را در اقتدارگرایی و در پیش گرفتن شیوه‌های پلیسی و امنیتی می‌دانند. الگویی كه سازمان‌هایی مخوف و جهنمی و جوامعی بسته، گاه ناامن، فاسد و شكننده به دنبال می‌آورد.

سنت و قانونی كه در قرآن بر آن تاكید می‌شود یعنی نابودی و مرگ نظام‌ها و دگرگونی بنیادی در جوامع انسانی، در واقع ناشی از عدم پایبندی آن‌ها به اصول و ارزش‌های الهی بوده‌است و به آن معنا نیست كه هر سازمان و نظام اجتماعی الزاما مسیر سقوط و نابودی را طی می‌كند. به عبارت دیگر همان گونه كه شركت‌ها و سازمان‌های تولیدی با مكانیسم‌های خاص به حیات خود در عرصه تولید و اقتصاد ادامه می‌دهند و مدام خود را بازسازی و نوسازی می‌كنند، نظام‌های سیاسی و اجتماعی نیز با پایبندی به اصول و ارزش‌هایی كه معرف هویت آن‌هاست و روش‌ها و الگوهای تجربه شده بشری می‌توانند بر دوام و بقای نظام، ضمن حفظ هویت خود بیفزایند. این سنت الهی است: «بقا»ی سازمان یا جامعه با پایبندی به «هویت اصیل و ارزش‌های الهی و انسانی» و «سقوط و نابودی» بر اثر انحراف از اصول و رمز بقا و ماندگاری را به شیوه‌هایی در تعارض با اصول و هویت اولیه جست و جو كردن.

دنیای اقتصاد:چگونه تورم انتظاری كاهش می‌یابد؟

«چگونه تورم انتظاری كاهش می‌یابد؟»عنوان سرمقاله روزنامه دنیای اقتصاد به قلم دكتر پویا جبل عاملی است كه در آن می‌خوانید؛به باور بسیاری از كارشناسان، بزرگ‌ترین مشكل اقتصاد ایران در شرایط فعلی، تورم افسار گسیخته آن است.

ارقام كنونی تورم در كمتر كشوری به چشم می‌خورد و به همین دلیل، توجه بدنه علمی و كارشناسی كشور با وجودی كه همواره معطوف به تورم بوده، اینك بیش از گذشته بر آن متمركز شده است.

 پروفسور پسران نیز در مصاحبه خود از آن به عنوان اصلی‌ترین دغدغه كنونی، نام می‌برد. ضمن آنكه معتقد است، تورم انتظاری نیز بر این تورم تاثیرگذار بوده است. تورم انتظاری در كوتاه‌مدت می‌تواند رابطه میان تورم و بیكاری را تعریف كند. این شاخص با تاثیرگذاری بر قیمت گذاری، موجب می‌شود تا تورم حتی در مقابل كاهش نقدینگی نیز، حداقل در كوتاه‌مدت، مقاومت نشان دهد.

به اعتقاد كارشناسان اگر امروز در اقتصاد ایالات متحده و دیگر كشور‌های پیشرفته، با وجود انجام سیاست‌های انبساطی و تسهیل پولی، هنوز تورم رشد آن چنانی نكرده است، یك عامل كلیدی باعث آن است: تورم انتظاری. تورم انتظاری كه به‌واسطه اعتماد عاملان اقتصادی به بانك‌های مركزی و هدف‌گذاری قیمتی آنان، در سطح بسیار نازلی قرار دارد.

در واقع مردم به عینه دیده‌اند كه مقامات پولی هر ساله یك هدف تورمی را در نظر می‌گیرند و آن را اعلان عمومی می‌كنند و در عمل هم اقتصاد از آن هدف تورمی پا فراتر نمی‌گذارد. به همین علت حتی زمانی كه بانك مركزی اقدام به تزریق نقدینگی می‌كند، چون نشان داده است كه به هدف تورمی پایبند است، قیمت‌گذاری‌ها بر مبنای تورم انتظاری شكل می‌گیرد كه برابر با هدف تورمی بانك مركزی است و تورم از نقدینگی تاسی نمی‌گیرد.

البته برخی از كارشناسان معتقدند كه در نهایت نقدینگی موجب افزایش تورم می‌شود، اما حداقل امروز سیاست‌گذاران اقتصاد جهانی خیالی آسوده دارند كه به جز ركود و شرایط بهبود اقتصادی، دیگر با معضل تورم روبه‌رو نیستند.

بانك مركزی باید بتواند تورم انتظاری را خود شكل دهد. این قدرتی بس عجیب به مقامات پولی می‌دهد تا تورم را كنترل كنند؛ اما با وجود تورم افسار گسیخته كنونی كه می‌رود تا به تعریف كلاسیك ابر تورم نزدیك شود، نمی‌توان از این ابزار سود جست. به دلایل مختلف دیگر عاملان اقتصاد، انتظارات خود را بر مبنای گفته‌های مسوولان شكل نمی‌دهند. امروز بیش از هر زمان دیگر، مردم تورم انتظاری خود را با توجه به داده‌های گذشته و مهم تر از همه قیمت‌های سر راستی كه در بازار‌هایی چون ارز و طلا وجود دارد، شكل می‌دهند.

این واقعیت به خصوص در تحقیقی كه از سوی مركز تحقیقات دنیای اقتصاد منتشر شد، نمایان بود و آن، اثر پذیری تورم در دوره اخیر از نرخ ارز بود. امری كه مقامات پولی كشور نیز بر آن تاكید داشتند.  بنابراین جز پیگیری یك سیاست انقباض پولی، اگر بتوان به نحوی بازار ارز را كنترل كرد، نه تنها می‌توان از كانال هزینه با تورم به نبرد پرداخت، بلكه تورم انتظاری نیز به نحو مطلوبی از سطوح فعلی نزول خواهد كرد و این موفقیت در بازار ارز موجب می‌شود تا مردم این بار اعتماد بیشتری به گفته‌های اقتصادی كنند و ابزار پر قدرت به دست سیاست‌گذار خواهد افتاد.