برای بعد از سی و هشت سالگی

لئوناردو ویلهلم دی‌کاپریو در 11 نوامبر 1974 در شهر لس‌آنجلس در ایالت کالیفورنیا متولد شد. پدرش جورج دی کاپریو نویسنده کتاب‌های کومیک و مادرش ارمهاین ایندربرکن و مادربزرگش هلنا ایندربرکن. اجداد لئوناردو اهل ایتالیا و آلمان بودند و سه/ چهارم دی کپریو در واقع آلمانی است. نام لئوناردو توسط مادر او و به خاطر نام لئوناردو داوینچی هنگامی که نقاشی این هنرمند را در ایتالیا مشاهده نمود بر او گذاشته شد. مادر و پدر لئو هنگامی که تنها یک سال داشت از یکدیگر طلاق گرفتند و لئوناردو همراه مادرش در محلهء فقیرنشینی با نام ایکو پارک که موسوم به زاغه‌های هالیوود است زندگی کرد و بزرگ شد.

نام دی کاپریو هم برای خودش داستانی دارد. مادر آلمانی او زمانی که در یک نمایشگاه مشغول دیدن یکی از نقاشی‌های لئوناردو داوینچی بوده از پسر متولد نشده اش لگدی دریافت می‌کند و به همین دلیل تصمیم می‌گیرد که نام پسرش را لئوناردو بگذارد. از آنجایی که مادر لئو آلمانی- آمریكایی بوده حالااو به خوبی می‌تواند آلمانی صحبت کند. زمانی که بازیگر فیلم «تایتانیک» 10 ساله بوده یکی از راهنماهایش به او پیشنهاد می‌دهد که اسمش را عوض کند. پیشنهادی که لئو آن را رد می‌کند.

او بازیگری را در 5 سالگی با بازی در مجموعهء تلویزیونی رامپر روم آغاز کرد اما به علت رفتارش از پروژه اخراج شد و پس از آن تصمیم گرفت تا تحصیلاتش را به طور جدی آغاز کند و به مدرسه John Marshall High School پیوست. در ابتدای دوران کارش مدیر آژانس و مدیر برنامه‌هایش به او گوش زد کردند که نام «لئوناردو» بیش از حد غیر انگلیسی و خارجی است و او باید نامش را به لنی ویلیامز تغییر دهد اما لئوناردو نپذیرفت و با بازی در فیلم زندگی این پسر در سال 1993 وارد سینما شد. آغاز کار لئوناردو در 1989 با بازی در نقش گری بکمن در سریال تلویزیونی بود در همین هنگام بود که یکی دیگر از بازیگران سینما توبی مگوایر (Tobey Maguire) آشنا شد و دوستیشان تا کنون در جایش باقی است. در 1993 در نقش توبی در فیلم خوش درخشید و نامش در فهرست عنوان بهترین هنرپیشه نقش دوم قرار گرفت. در همان سال با ایفای زیبای نقش یک معلول ذهنی در فیلم چه چیزی گیلبرت گریپ را می‌خورد در کنار جانی دپ قرار گرفت که نمره‌اش کاندید شدن برای جایزهء اسکار در سن نوزده سالگی بود. در سال 1996 دی‌کاپریو در نقش رومئو در فیلم جدید رومئو و ژولیت (اثر شکسپیر) حاضر گشت. اما با این همه فعالیت و کارنامهء خوب هنری فیلم پر سرو صدای تایتانیک (1997) بود که او را تبدیل به فوق‌ستاره‌ای در دنیای هالیوود کرد.

بعد از موفقیت بزرگ تایتانیک او حضوری نه چندان دلچسب در فیلم سلبرتی وودی آلن داشت و بعد از آن نیز در سال 2000 یعنی 4 سال بعد از تایتانیک در مصاحبه‌ای با مجله تایم اقرار کرد که دوران تایتانیک برای او سخت‌ترین دوران بوده‌است. لئوناردو می‌گوید: «در زمان تایتانیک هیچ گونه رابطه‌ای با خود نتوانستم برقرار کنم، دیگر به آن شهرت دست نخواهم یافت و انتظار مجددش را هم ندارم و چیزی نیست که من حال به دنبالش باشم».

بعد از آن لئو ناردو در فیلم ضعیف ساحل ظاهر شد فیلمی که نه از نظر منتقدان و نه از نظر تماشگران راضی‌کننده نبود و با شکست تجاری شدید مواجه شد.

در سال 2002 دی‌کاپیرو خود را از دنیای پر زرق و برق هالیوود و عکس‌های کلیشه‌ای مجلات دور کرد و تمرکزش را به روی دو اثر موفق اگه می‌تونی منو بگیر، به کارگردانی استیون اسپیلبرگ و دار و دسته‌های نیویورکی، به کارگردانی مارتین اسکورسیزی را در کارنامه‌اش قرار داد که هر دو فیلم مورد توجه منتقدین قرار گرفتند و نمرات زیادی را دریافت نمودند و هر دو نزدیک به هم اکران شدند. او برای ایفای نقش فرانک آبیگنل جونیور در فیلم اگه می‌تونی منو بگیر نامزد دریافت گوی طلایی شد. بعد از آن نوبت به اثر قابل توجه هوانورد که بر اساس زندگی واقعی هاوارد هیوز کارگردان و هوانورد معروف آمریکایی ساخته شده بود رسید. دومین کار مشترک اسکورسیزی دومین کاندیدایی جایزه اسکار بهترین هنرپیشه نقش اول را برای او به ارمغان آورد.

همچنان دی‌کاپریو همکاریش را با اسکورسیزی ادامه داد به طوری که خیلی‌ها او را دنیروی جدید اسکور می‌خوانند گرچه هنوز هیچ اسکاری نصیبش نشده‌است. دی‌کاپرو در سال 2005 مشغول همکاری سومش با اسکورسیزی به نام رفتگان با حضور ستارگان دیگری چون جک نیکلسون، الک بالدوین و مت دیمون شد ، در این سال او برای سومین بار برای بازی در فیلم الماس خونین نامزد دریافت جایزه اسکار شد.

او فعالیت‌های وسیعی را برای منابع طبیعی به خصوص در حفظ و نگه‌داری گوریل‌ها انجام می‌دهد و نیز تقبل بخشی از کمک‌های بیمارستان لس آنجلس که مخصوص کودکان سرطانی است را به عهده دارد. لیو با موفقیت در سال 2006 به استراحتی کوتاه پرداخت و مشغول ساختن فیلمی در مورد محیط‌ زیست شد و این فیلم را به جشنواره فیلم کن برد. همچنین او در فیلم جاده انقلابی (2008) یک بار دیگر با کیت وینسلت همبازی شد. در سال 2010 او در دو فیلم جزیره شاتر و تلقین حضور یافت که هردو از پرفروش ترین فیلم های ان سال شناخته شدند. در آمد او در سال 2010 به 60 میلیون دلار تخمین زده شد.

«دی کاپریو» در سال 1996 در نقش "رومئو" در نسخه جدید فیلم «رومئو و ژولیت» بازی کرد که خرس نقره ای بهترین بازیگر جشنواره برلین را برای او به همراه آورد، اما اوج موفقیت و نقطه درخشان کارنامه سینمایی او بازی در فیلم «تایتانیک» (1997) بود که او را تبدیل به فوق ستاره هالیوود کرد. «تایتانیک» به کارگردانی «جیمز کامرون» نامزد 11 جایزه اسکار بود که رکورد پرفروش ترین فیلم تاریخ سینمای جهان را تا سا ل ها در اختیار داشت.

پس از موفقیت چشمگیر فیلم «تایتانیک»، او در فیلم «شهرت» وودی آلن بازی کرد و در ادامه نقش آفرینی ضعیفی در فیلم «ساحل» داشت که نه از نگاه منتقدان و نه از نظر تماشگران راضی کننده بود و با شکست تجاری شدیدی نیز مواجه شد.

در سال 2002 «دی کاپریو» خود را از دنیای پر زرق و برق هالیوود و عکس های کلیشه ای مجلات دور کرد و تمرکزش را بر دو فیلم موفق «اگر می تونی منو بگیر» به کارگردانی «استیون اسپیلبرگ» و «دار و دسته نیویورکی» به کارگردانی «مارتین اسکورسیزی» قرار داد که هر دو فیلم مورد توجه منتقدین قرار گرفتند.

این بازیگر 38 ساله پس از آن در فیلم موفق «هوانورد» مارتین اسکورسیزی که بر اساس زندگی واقعی «هاوارد هیوز»، تاجر معروف آمریکایی ساخته شده بود بازی کرد و برای دومین بار نامزد جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد شد.

«دی کاپریو» در سال 2005 در سومین همکاری خود با اسکورسیزی در فیلم «مُردگان» در کنار بازیگران نام داری چون «جک نیکلسون»، «آلک بالدوین» و «مت دمون» حضور یافت.

از آخرین نقش آفرینی های او می توان به فیلم های «جزیره شاتر» مارتین اسکورسیزی، «آغاز» کریستوفر نولان، «یک مشت دروغ» ریدلی اسکات، «الماس خونین» (سومین نامزدی جایزه اسکار) و «جاده انقلابی» اشاره کرد.

جایزه‌ها

برنده جایزه زیباترین مرد جهان در سال 2011 و 2012

2008-نامزد گوی طلایی بهترین بازیگر برای فیلم جاده انقلابی

2006 -نامزد اسکار بازیگر نقش اول مرد برای فیلم الماس خونین

2006-نامزد گوی طلایی بهترین بازیگر برای فیلم الماس خونین

2006-نامزد گوی طلایی بهترین بازیگر برای فیلم رفتگان

2005 -نامزد اسکار بازیگر نقش اول مرد برای فیلم هوانورد

2005-برنده ی گوی طلایی بهترین بازیگر برای فیلم هوانورد

2002 -نامزد گوی طلایی بهترین بازیگر برای فیلم اگه می‌تونی منو بگیر

1997 -نامزد گوی طلایی بهترین بازیگر برای فیلم تایتانیک

1996-برنده جایزه بهترین بازیگر خرس نقره‌ای جشنواره برلین برای فیلم رومئو و ژولیت

1994 -نامزد اسکار بازیگر نقش مکمل مرد برای فیلم چه چیزی گیلبرت گریپ را می‌خورد

1994-نامزد گوی طلایی بهترین بازیگر تکمیلی برای فیلم چه چیزی گیلبرت گریپ را می‌خورد

منابع : خبرگزاری فارس ، وبلاگ سیمرغ