تبیان، دستیار زندگی

آیه مورد بحث با صراحت، برق آسمان را یکى از آیات خدا مى شمرد: «آیتى که گاهى توأم با خوف و گاهى همراه با امید است» ( وَ مِنْ آیاتِهِ یُرِیکُمُ الْبَرْقَ خَوْفآ وَ طَمَعاَ ). ترسى که ناشى از صداى مهیب همراه آن و احتمال توأم شدن با صاعقه هاى مرگبار است، و امید و طمع به خاطر احتمال نزول باران، چرا که در بسیارى از موارد، رگبارهاى پربرکتى بعد از رعد و برق ایجاد مى شود. شاید به همین دلیل در ادامه آیه مى افزاید: «و خداوند از آسمان آبى نازل مى کند که زمین را به وسیله آن بعد از مرگ حیات مى بخشد»:: (وَ یُنَزِّلُ مِنَ السَّماءِ ماءً فَیُحْیِی بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها ) زمین خشک و سوزانى که بوى مرگ از آن به مشام مى رسید، بعد از چند باران و رگبار حیاتبخش چنان زنده مى شود و گل ها و گیاهان در آن مى خندند که گوئى هرگز آن زمین سابق نیست. لذا در پایان آیه باز به عنوان تأکید مى افزاید: «در این امور آیات و نشانه هایى است براى آنها که اندیشه مى کنند».