تبیان، دستیار زندگی

فَهَلْ يَنظُرُونَ إِلَّا السَّاعَةَ أَن تَأْتِيَهُم بَغْتَةً فَقَدْ جَاء أَشْرَاطُهَا فَأَنَّى لَهُمْ إِذَا جَاءتْهُمْ ذِكْرَاهُمْ

سوره : محمد  آیه شماره : 18

ریشه کلمه : ذكر

فعل : ذِكر

معنی : ياد كردن، خواه با زبان باشد يا با قلب، نام بردن، نعمت و پاداش دادن عبادت، نماز، کتب آسماني، پيامبر، وحي، اهميت و شرف «تذكّر» يادآوري و توجه دادن، پند داد «تذکير» يادآوري، به خاطر آوردن، توجه دادن «ادّکار» يادآوري، پند پذيرفتن

توضیح : راغب مى‏گويد: گاهى مراد از ذكر هيئت نفسانى است كه شخص به واسطه آن مى‏تواند آن چه از دانائى به دست آورده حفظ كند و آن مانند حفظ است الا آنكه حفظ به اعتبار نگهداشتن و ذكر به اعتبار حاضر كردن آن در ذهن است. و گاهى به حضور چيزي در قلب و همچنين به قول و گفتار اطلاق مى‏شود. «ادكّر» در اصل «اذتكر» است تاء افتعال به دال مبدل شده و اولى در دومى ادغام گرديده است هكذا «مدّكر» در اصل «مذتكر» است. «اهل ذكر» اهل كتاب از يهود و نصارى هستند در بعضى از روايات آمده كه ائمه «عليهم السلام» فرموده‏اند: اهل ذكر مائيم. امام باقر «عليه السلام» نقل كرده كه به آن حضرت گفتم: در نزد ما كسانى‏اند گمان مى‏كنند قول خدا «فَاسْئَلوُ اَهْلَ الذِّكْرِ اِنْ كُنْتُمْ لا تَعْلَموُنَ» آنهايهود و نصارى‏اند فرمود: آن وقت شما را به دين خود دعوت مى‏كنند. مى‏گويد سپس امام «عليه السلام» به سينه خود اشاره فرمود و گفت: مائيم اهل ذكر مائيم سؤال شدگان و مى‏گويد: امام فرمود: ذكر قرآن است.