تبیان، دستیار زندگی

به قول شکسپیر که میگه به جای دسته گلی که برمزارم میاری میخوا هم که یک شاخه گل را حالا برایم بیاوری

چورخت خویش بربستم ازاینخاك
همه گفتند با ما آشنا بود
ولیكن كس ندانست كاین مسافر
چه گفت و با كه گفت و از كجا بود

اسم عکس هفتتونو بذارید عکس سال
چون فکر کنم عکستون یک ساله همینه

واقعا غم انگیز و متاثرکننده بود... دلم آتیش گرفت ... کاش قدر لحظه حال رو بدونیم تا بعدا حسرت رفتنش رو نخوریم ....

عادت ما شده زنده کشی و مرده پرستی. کاش تا هستند قدر بودنشون رو بودنیم و درک کنیم.از عکاس و عکس انتخابی ممنون.

سونامی اخیر ژاپن رو یادتون هست؟وقتی گروه نجات زن جوانی را زیر آوار پیدا کرد،او مرده بود اما کمک رسانان زیر نور چراغ قوه چیز عجیبی دیدند.زن با حالت عجیب به زمین افتاده بود،زانو زده و حالت بدنش زیر فشار آوار کاملا تغییر یافته بود. ناجیان تلاش میکردن جنازه را بیرون بیاورند. چند ثانیه بعد،سرپرست گروه،دیوانه وار فریاد زد:بیاید...!یک بچه اینجاست.بچه زنده است...
وقتی آوار از روی جنازه مادر کنار رفت دختر سه-چهار ماهه ای از زیر آن بیرون کشیده شد.نوزاد کاملا سالم و خواب بود. وقتی بچه را بغل کردند،یک تلفن همراه از لباسش به زمین افتاد که روی صفحه شکسته آن این پیام دیده میشد:عزیزم،اگه زنده ماندی،هیچ وقت فراموش نکن مادر با تمامی وجودش دوستت داشت ..!

خیلی متأثر کننده بود،
یکی در حسرت دیدن یک لحظه مادرشه و یکی دیگه حاضر نیست یک لحظه مادرش رو ببینه ،
قلبم رو به درد اورد این عکس ممنون که در این دنیای سردی و فراموشی یادی از این عزیزان کردید.