تبیان، دستیار زندگی

جلد سیزدهم - صفحه 314 -  مقاومت قدرتمندانه ملت ايران در مقابل تجاوز عراق

صفحه : 314

آن وقت باشيد. وابسته ، افكارتان اصلا به راه نيفتد، مغزهايتان بخشكد آنجا و هيچ [كاري ] را عمل نكنيد. اگر مغزهاي ما عمل مي كرد، حالا وضع كشور ما غير از اين بود،لكن نگذاشتند مغزهاي ما عمل بكند. همه چيز را آوردند، اموال زيرزميني ما را دادند وهمه چيز را آوردند، فراهم كردند كه مبادا شما به فكر اين بيفتيد يك صنعتي ايجاد كنيد.تا ارتباطتان را از دنيا قطع نكنيد - اين ارتباطي كه شما را به انزواي حقيقي مي كشد -نمي توانيد خودتان اهل صنعت بشويد و نمي تواند مملكتتان صنعتي بشود، نمي توانيدمستقل باشيد و نمي توانيد آزاد باشيد. اين انزوا از نعمتهاي بزرگ خداست .

اين قدرتها ديگر شكسته شده اند و علامتش هم همين كه يك سال است اين جوانهاي ما اين كار را كرده اند، و ارزش كارشان هم بسيار زياد است و هيچ عالم به هم نخورد. حالا فرض كنيد كه اين نوكر بدبخت ، اين صدام بدبخت ، كه ملت خودش را به تباهي دارد مي كشد و آنقدر به ملت خودش دارد تحميل مي كند، اين هم يك حمله مذبوحانه اي كرده است . ما هم صبر داريم و [هم ] حوصله داريم . ملت ما پنجاه - شصت سال ، جوانهاي ما تا چشمشان را باز كردند، زير يوغ اين مسائل و اين مصايب بودند.عادت داريم ما به زحمت كشيدن . جوانهاي ما عادت دارند به اين زحمتها. حالا كه

مقاومت قدرتمندانه ملت ايران در مقابل تجاوز عراق

شما مقايسه كنيد بين كشور خودتان امروز كه منزوي هستيد با كشور خودتان در ده سال پيش از اين كه نبوديد. مقايسه كنيد، فكر كنيد. هي فكر اينكه اي ما چيزي نداريم ؛ ماانسان داريم . ما آدم داريم ، ما جوان داريم . ما جوانهايي داريم كه با همه قوا، در مقابل همه قدرتها ايستاده اند. چي هيچي نداريم ؟ ما همه چيز داريم . ما اين زمينهاي وسيع [را]داريم . ما آنقدر چيزهاي زيرزميني داريم . چطور ما نداريم ؟ ما همه چيز داريم . فقط اين انزوا نبودن ، منزوي نبودن ، ما را به اين حال رسانده است كه ما براي هر چيز بايد دستمان را پيش ديگري دراز كنيم . يك چند سال بايد سختي را تحمل كنيم . - سختي هم خيلي نيست - تحمل كنيم تا بتوانيم خودمان سر پاي خودمان بايستيم و آدم باشيم .