تبیان، دستیار زندگی

به نام خدا

هنوز خانومی درست و حسابی از خواب بیدار نشده بود که یه‌کاره پرسیدم: «فکر می‌کنی آدم خاصی هستی؟» و برای اینکه بد برداشت نکنه ادامه دادم: «یا یه آدم عادی؟». اونم خیلی راحت جواب داد: «یه آدم عادی». اما من هیچ‌وقت احساس نکردم یه آدم عادی هستم. همیشه تلاش می‌کنم تا عادی به نظر بیام ولی واقعا نمیشه. بعضی وقتا خانومی هم تعجب می‌کنه که این کارها چیه ولی این‌ها جزیی از شخصیت منه. روزها به این فکر می‌کنم که برخورد منطقی چی می‌تونه باشه ولی وقتی نوبت به عمل می‌رسه وضعیت همون‌جوری بغرنجه. کاش اینقدر خاص بودم که برام مهم نبود. هر چقدر هم تلاش می‌کنم تا بفهمم تو چی خاص هستم تا همون بخش رو تقویت کنم به نتیجه نمی‌رسم. تو تردید به سر می‌برم و سرخوردگی. شاید اگه فقط کمی کمتر حرف بزنم همه‌چی حل بشه!