تبیان، دستیار زندگی

یک نفر مست پیش می آید

کوزه در دست پیش می آید

عاشقی جرم نیست ای دوستان

اتفاق است پیش می آید

نامردان نیششان از نیش عقرب تلخ تر است

پس بزن عقرب که نیش تو از آنها بهتر است 

سوختم خاکسترم را باد برد

بهترین یارم مرا از یاد برد

بت در بغل و به سجده پیشانی ما

کافر زنده خنده بر مسلمانی ما

اسلام به ذات خود ندارد عیبی

هر عیب که هست از مسلمانی ماست

در سایه ی هر سنگ اگر گل به زمین است

نقش تن ماریست که در خواب کمین است

ما را به مهربانی صیاد الفتی ست

ور نه به نیم ناله قفس می توان شکست

اشکها آهسته می لغزند بر رخسار زردم

آب در دیده و آتش به دل و باده به دست

رهسپارم به بیابان تو ای عاشق مست

داشتم یاری و عشقی اگرم هیچ نبود

وای کین رشته ی امید دلم نیز گسست

بجز از اشک ندارم که نثار تو کنم

دولتم نیز تو بودی که برفتی از دست

میان حسرت و تشویش

میان بهت می گویم گهی با خویش

گناهی کرده ام شاید که در خاطر نمی آرم

وگرنه چیست آخر موجب یک عمر غم خوردن؟

به نام زندگانی دم به دم مردن؟

چرا ننهاده ام یک شب سر بی غصه بر بالین؟

شگفتا از که می پرسم؟

مگر گوشی بود تا بشنود ای داد ، فریادم؟

دگر دل خست و جان افسرد و تن فرسود

شگفت افسانه ی تلخی، شگفت افسانه ی پوچی

که از آغاز تا انجام ماتم بود

همه غم بود و غم ، غم بود غم ، غم ضرب در غم بود

مگو عمرو مگو هستی ، مگو می نوشی و مستی

لبالب جامی از زهر هلاهل بود

نه اغراق است شعر ،

این حسب حالی از من و دل بود

گناهی کرده ام شاید که خود آن را نمی دانم

در دلم معرکه ای کرده به پا خاطره ها

       ناله ی آب و صبا

ای خدا دل بود این آهن نیست

                  دگرم طاقت جان دادن نیست