هنوز یادم هست که عاشق بارانی ،

 اشکهایم ابر  می شود و باران  می بارد .../

این اشکهای من است که بر روی تو میبارد.../

آسمان با دیدن چشمهای من می نالد.../

عشق همین است و راه آن نفسگیر.../

ساناز./

هنوز هم صدقه هایم به نیت سلامتی توست…

هی با تو هستم ….؟

سلامتی…؟؟؟!!!!.../

سلام بچه ها .../

امروز بعد از چند  سال  برگشتم تبیان .... داشتم مطالب بچه ها رو می خوندم نمی دونم چرا یک دفعه رفتم تو قسمت ارشیو و مطالب سالهای گذشته رو از زیر خاک در اوردم ..... مطلب یکی از بچه ها بود مربوط به سال 84  ....جالب بود اولش که داشتم می خوندم یاد تک تک بچه ها تو اون زمان اوفتادم ... ولی اخرش وقتی تاریخ نوشته رو دیدم شوک زده شدم ...یک دفعه دیدم چقدر زمان گذشته ...ای وای چقدر زود پیر شدیم و از هم غافل ...اون زمان چه ایده هایی داشتیم ... چی فکر می کردیم و چی شدیم ؟ خوب نوشته رو براتون می زارم    البته  با اجازه صاحب نوشته نوای اسمونی ...

تا حالا شده سرتو از زمین بلند کنی  اسمون رو ببینی؟ 

تو شب...

اولش می بینی هیچی تو اسمون نیست بعد یکی یکی ستاره ها رو می بینی .../

بعد می بینی با وجود این همه ستاره باز تنها هستی.../

دیگه نیستی که با تو باشم ./

خیلی دوری ... تنهایی رو دوباره حس می کنم ./

اره اسمون تاریک ...می ترسم از تاریکی .../

بگو که هستی.....

ساناز./

فرشته اومدی از دور ./

چطوره حال و احوالت./

تو میری آره می دونم ./

نمی گم که  بمون پیشم./

ولی تا لحظه رفتن

 یه عالم عاشقت می شم./

ساناز./

امروز بارن اومد ./

یادمه می گفتی عاشق بارونی ./

 یادمه  می گفتی  بارون تمام کارای بد  ما ادم بزرگا رو پاک می کنه با خودش می بره.../

یادمه  می گفتی   ادم خوبا می شینن  دعا می کنن که از اون بالا  بالا ها بارون بیاد ./

می بینی  تمام حرفات یادمه  ./

ولی یادم نمی یاد که گفته باشی  ./

با یکی دیگه رفتی زیر بارون ./

 ساناز./

بعضی وقتها باید تنها بشینیم

روی همون صندلی پارک ./

بعضی وقتها باید سکوت کنیم

توی همون  هیاهوی پارک ./

ایکاش ایکاش ها رو  حس می کردیم ./

گذشت  چقدر سریع گذشت ...

 حالا می تونیم حس کنیم همون پارک رو  همون صندلی رو همون نفس ایکاش  ایکاش ها رو./

ولی چه فایده؟؟؟

باید ساده بگذریم مثل همون سادگی کودکانه مان ./ 

ساناز./

خسته ام ./

خسته ام برای هیچ بودنم ./

 خسته ام از تصمیم هام ./

بابد فراتر از تصمیم هام گام بردارم ./

باید برگه پیگری تصمیم هایم رو خودم  شخصا امضا کنم ./

از یادم رفته بود ./

 ما از همان نسلی هستیم که تا سرمان به سنگ نخورد باورمان نمی شود./

 که در مصاف سر و سنگ این سر خودمان است که آسیب می بیند ./

ولی شاید  مصاف سر و سنگ می کنیم تا باور کنیم زنده ایم  تا باور کنیم  دیگه بزرگ شدیم  ./

ساناز./

بعضی وقتها اینقدر شاد  ./

 سر زنده ./

امیدواریم ./

که یادمون می ره توی تارهای پیله خودمون گیر کردیم./

ساناز./