تبیان، دستیار زندگی

 می‌خواهم یک بازی مازندرانی را معرفی کنم به نام ارنگ ، مرنگ:

از انواع بازی های بومی پسرانه استبازی كنان برای بازی از نوعی شال به نام درنه استفاده می كنندروش بازی به این صورت است كه بازیكنان در دو صف با فاصله ی ده تا بیست متر قرار می گیرنداز هر دسته نماینده ای انتخاب شده وارد میدان می شودبا قرعه كشی و یا با توافق طرفین،گروهی حاكم و گروهی محكوم نام می گیرندشال در دست نماینده ی گره حاكم استگروه حاكم از پیش،اسب یكی از افراد محل را كه دارای ویژگی خاصی از جهت رنگ با جثه و دیگر صفات است در نظر گرفته به طرح سوال می پردازد و قرار را بر این می گذارد كه گروه محكوم پنج بارحق جواب دادن داشته باشداگر جواب دست باشد،برنده شده و میدان داری به آن ها می رسددر این هنگام نماینده ی گروه جاكم،رو به نماینده ی گروه محكوم نموده و در حالی كه شال را تاب می دهد،با اشاره اش بچه های گروه او می گویند:ارنگ،مرنگبچه های گروه محكوم جواب می دهند:چرب چرنگافراد گروه محكوم می گویند:اسب،اسب كی؟بچه های گروه محكوم جواب می دهند: اسب اسب چنانچه پاسخ درست نباشد پنج بار این پرسش بین افراد دو دسته ادامه می یابددر صورتی كه نتوانند جواب درست بدهند،بازیكنان گروه حاكم به نماینده و میدان دار خود می گویند بتراش beteraashیعنی تعقیب كن و ضربه بزننماینده گروه حاكم با شالی كه در دست خود دارد،نماینده گروه محكوم را مورد حمله قرار داده و با شال به پاهایش ضربه می زندسرانجام نماینده گروه محكوم به دنبال صف خود رفته و در امان می ماندسپس نماینده ای دیگر از گروه محكوم،به میدان می آید و بازی به همین منوال با عوض كردن پرسش و پاسخ دادن طرف مقابل ادامه می یابد

بلاگر یکی از بزرگترین وبگاه‌های جهان خاکی است که تحت نظر گوگل می‌باشد و هزاران وبلاگ ایرانی در این وبگاه وجود دارد ولی امروز که خواستم مطلبی در آن بیفزایم دیدم فیلتر شده و زحماتی که در 3سال کشیدم با کلیک دکمه ای بر باد رفت. خدا کنه باز شه. آخه یکی نیست بگه : توی یه وبگاه شاید 50-60 تا وبلاگ ناجور باشه ، ولی آخه تمام وبلاگهای این وبگاه که ناجور نیستن. آخه چرا برای دوتا وبلاگ بد یه وبگاه به اون عظمت رو میبندن؟؟؟؟؟؟

*+*+*+*+*+*+*+*+*+*

بعضی هامعتقدندعامل همه بیماریهای روانی ترس ازعدم است، مامی ترسیم که نکندنیست شویم نگرانی مرگ حرص تولیدمی کندهزارمشکل تولیدمی کنداین که مامی میریم وبعدش هم خبری نیست وبه کلی نابودمی شویم، این خودش عامل بیماری است. اول انسان ازپیری می‌ترسدبه محض اینکه ازمرگ نگرانی پیداکرد فکرمی کند که زمان گذشت چه کارکنم دارم پیرمی شوم وبعدش هم مرگ می‌آید شروع می‌کند ازپیری ترسیدن ازمقدمات وآثارمرگ شروع می‌کندبه ترسیدن امایک مرتبه یک رسول گرامی ای می‌آیدوآیه‌ای می‌آوردکه«ام حسبتم اناخلقناکم عبثا»، چقدرساده لوحی است که انسان فکرکندخدااورابااین حکمت ومعرفت آفریده برای اینکه بزندوخرابش کند، مرگ فقط یک انتقال است ازیک جایی به جای دیگر، درهیچ جای قرآن گفته نشده‌است که انسان فنامی شودواین تفکرفناراشیطان درذهن انسان وسوسه می‌کندومی گوید که مرگ نزدیک است بروهرکاری که می‌خواهی بکن ومرگ رابه عنوان فنامعرفی می‌کندوگرنه درقرآن اصلاچنین چیزی نیست وقتی که صحبت از مرگ هست صحبت از انتقال است وگفته شده که "مرگی که ازآن فرارمی کنید ملاقات می‌کندشماراً یعنی شماهستیدومرگ را ملاقات می‌کنیدو بامرگ سلام علیک می‌کنید؛یک شاعرانگلیسی مکالمه‌ای رابیان کرده بین انسان ومرگ که مرگ به انسان می‌گویدخاک بشووبمیرونابودبشووانسان جواب می‌دهدکه قراراین نبوده بلکه این قرارمربوط به خاک بوده که خاک به خاک بایدبرگرددنه روح ولباس تن رادرمی آوردوپرت می‌کندجلوی مرگ و می‌رود.

فیلم «دختر گیلان (گیله دختر)» که بر اساس زندگی گیله دختر در سال 1928 میلادی با همکاری ایرانیان مهاجر در باکو ساخته شد. در این فیلم احسان الله خان نقش خود را بازى مى كند

قزاقها و دسته های مسلح فئودال ها به دستور و با راهنمایی و کمک مالی تسلیحاتی انگلیسیها جنبش جنگل را تار و مار کرده بودند. گیله دختر باید تصمیم بزرگ زندگی اش را می گرفت. جایی برای مخفی شدن نمانده بود و همه جا جنگلیها تحت تعقیب و امکان بازداشت شان بود. دو راه بیشتر در پیش نداشت. گریز یا تسلیم .
گریز؟ آیا امکان بازگشت خواهد بود؟ ترک سرزمین محبوب و مردمانش؟ دیگر آواز زنان در شالیزاران را نخواهم شنید و بوی خوش بهار نارنج را با نفسهای عمیق نخواهم بلعید؟ آه چقدر دلم می خواهد دوباره شلوار را تا زانو بالا زده و نهال های برنج را در شالیزاران نشا کنم. نه می مانم.
ایکاش کار فقط با زمین گذاشتن اسلحه فیصله می یافت. اما دشمن به آن راضی نیست. آنها از تسلیم شدگان ننگ خیانت به مردم و آرمانهای شان را می خواهند. تا تسلیم شدگان با تفنگ هایشان سینه همرزمان دیروز خود را نشانه نگیرند تسلیم کامل نگشته و سرشان بالای دار خواهد رفت. مگر به دکتر حشمت و یارانش رحم کردند؟ تسلیم باید کامل باشد. در آنصورت درجه و مقام در انتظارت هست. مگر خالو قربان ، محمد جعفر کنگاوری و ساعدالدوله سرهنگ نشدند؟ البته با خفت و خواری و ننگ خیانت به مردم و گشودن آتش بسویشان و زیرپاگذاشتن شرف و انسانیت. نه می روم

تاریخ و تاریخ نویسان چه بیرحمند. تنها زمانی که از پیکار ها پیروزمند و فاتح برگشتی نامت ثبت می گردد و آنهم اغلب به نیکی . مهم نیست در آن پیکار در کدام جبهه جنگیده باشی ،جبهه شر یا خیر. شر؟ خیر؟ این فاتحین و تاریخ نویسان تجلیل گویش هستند که خیر و شر را معنا می کنند. اگر بشکستی در پیکار، معایبت بزرگ می شوند و بسیار معایب نداشته را نیز به تو خواهند بست. حتی دوستان و همرزمان سابقت برای تبری خود از اتهام و یا پوشاندن سهم خویش از به شکست کشاندن جنبش و همچنین توجیه سکوت و بی عملی خویش در مقابل استبداد فاتح به این موج اتهام زنی می پیوندند. درد و اندوه ناشی ار شکست صد چندان می شود آنگاه که به رجزخوانی های دشمن چاشنی زخم زبانها و نیش قلم های وازدگانی که به استبداد تمکین کرده و در پیشگاه مستبد کرنش می کنند افزوده شود. افسوس که اغلب این واژگونه نمایی های حقیقت به باور عمومی بدل می شود.

گیل دختر ایستاده بر عرشه آخرین کشتی عازم باکو هنوز آن دورها سرزمین محبوبش را می دید. با هر وجبی که کشتی به سرزمین بیگانه نزدیک میشد میهن با گیلان دلبندش از او می گریخت و دم بدم کوچک تر و کوچک تر می شد. لحظاتی بعد فقط نقطه های سیاه را در کرانه دریا میدید و یا اینکه به نظرش می آمد که می بیند. از بس که به ساحل خیره شده بود سوزشی در چشمان روشن و زیبایش حس می کرد. لحظه ای چشمانش را بست و بعد با بغض و عصبانیتی که بیشتر متوجه اشتباهات خودیها بود به یاد نبرد با دشمن در جوردشت و جوردی پای قله سماموز افتاد: «اگر سالار فاتح موفق می شد جبهه جدیدی در غرب مازندران باز کند. اگر ساعدالدوله در یورش به تهران جبهه عوض نمی کرد و به دشمن نمی پیوست. کاش هرگز آزادیخواهی و میهن پرستی خانها و فئودال زادها را باور نکرده و به آنها اعتماد نمی کردیم . کاش اندکی هشیارتر بودیم و به موقع تلاش جاسوسان و نفوذیهای دولت و انگلیسیها را برای ایجاد دشمنی بین میرزا کوچک خان و احسان الله خان و انشعاب در جنبش جنگل را خنثی می کردیم. کاش... »
آری: ,خوراک این جهان اندکی حقیقت است و بسیار دروغ,. گیله دختر فرمانده دسته در جنبش انقلابی آزادیخواهانه و ضد استعماری جنگل علیرغم شهامتها و دلیری هایش هرگز به مرکب قلم "تاریخ نویسان" نیامد. کسی او را تجلیل نکرد و جلسه و سمینار درباره اش نگذاشت. اما همان قلم ها هزاران برگ را در تخطئه جنبشی که او به آن تعلق داشت و بدنام کردن همرزمان او سیاه کردند.
نه، تاریخ گیله زن و هزاران آزادی‌خواه دیگر سرزمین ما که تاریخی است سرشار از جان گذشتگی ها و دلیری ها و عشق به میهن و مردمانش هرگز نوشته نشد.

شیرین دختر شروین که به سیده ملک خاتون مشهور است, از زنان خوشنام و مدبر در تاریخ ایران میباشد, وی همسر على دیلمی ملقب به فخرالدوله حاکم ایالات ری و اراک و برخی مناطق مرکزی ایران بود که پس از درگذشت شوهرش به علت خردسال بودن فرزندش با صلاحدید امرا و مشاوران دولتی و همچنین پشتیبانی مردمی, بخاطر اشتهاری که در کیاست و عادل بودن داشت, در سال 988 میلادی زمام امور به وی سپرده شد. ابو علی سینا این نابغه ایران در فرار از پیگردهای ماموران سلطان محمود غزنوی به دربار سیده ملك خاتون پناهنده مى شود و چند صباحى در آرامش زندگى مى كند.

شهرت سیده خاتون تنها بخاطر عدل و انصاف , كفایت و خوشنامى و یا زن بودنش نیست, همچنین به سبب جواب دندان شكنی که در مقابل دعوت تهدید آمیز سلطان محمود غزنوی به وی می دهد نیز میباشد. روایت است سلطان محمود وقتی که بیشتر شهرهاى ایران را گرفت؛ چند بار در صدد گرفتن رى برآمد ولى هر بار سیده ملك خاتون بلطائف الحیل متوسل شد و محمود را بطریقى از این كار منصرف ساخت. تا اینكه محمود سرانجام مصم شد ملك رى را از سیده ملك خاتون بگیرد و در این زمینه بدو نامه ایى نوشت. سیده ملك خاتون براى وى پیغام داد كه این كار از دو حال بیرون نیست یا آنكه تو در این نبرد پیروز خواهى شد یا من, اگر تو پیروز شوى كه چندان قدر و بهائى ندارى, زیرا همه گویند محمود زنى را شكست داد, و اگر من فاتح شوم آبرو و حیثیت تو بر باد خواهد رفت و همگان گویند محمود با آن همه خدم و حشم از زنى بیوه شكست خورد. پس از مرگ سیده ملک خاتون درشهر رى, فرزندش رستم ملقب به مجدالدوله دیلمی به حکمروایی رسید, و در زمان او بود که سلطان محمود ری را تسخیر کرده, کتابخانه معروف ری را به آتش کشیده و صدها نفر از اندیشمندان و متفکران آنجا را به جرم زندیق و ملحد بودن به دار آویخت.
آرامگاه سیده ملک خاتون واقع در جاده خاوران تهران که به زیارتگاه امامزاده سیده ملک خاتون معروف است هرساله مورد بازدید هزاران نفر قرار میگیرد .

در كربلا یكی‌ از مدعیان‌ دانش‌ هر روز پس‌ از نماز صبح‌ بزرگان‌ فلسفه را یكی‌ پس‌ از دیگری‌ لعن‌ می‌كرد و از آن‌ جمله‌ یكی‌ صدرالدین‌ شیرازی‌ بود، كه‌ روزی‌ در مجاورت‌ او بود و آن‌ مدعی‌ او را نمی‌شناخت‌ و چون‌ از لعن‌ وی‌ فارغ‌ گشت، صدرا از سبب‌ لعن‌ خویش‌ پرسید. در جواب‌ گفت: كه‌ این‌ مرد به‌ وحدت‌ واجب‌ الوجود معتقد است! صدرا گفت: لعنش‌ كن‌ كه‌ او شایسته‌ لعن‌ توانست! او از شدت‌ نادانی‌ و تعصب‌ میان‌ اعتقاد به‌ وحدت‌ وجود و وحدت‌ واجب‌الوجود فرقی‌ نمی‌گذاشت.»

‌در مقابل‌ این‌ ایرادات‌ و تكفیرهای‌ ظاهرپرستان‌ صدرا هم‌ ساكت‌ نمی‌نشست، بلكه‌ بر آنها به‌ زبان‌ قلم‌ حمله‌ می‌كرد و آنها را ظاهری‌ و قشری‌ و بی‌خبر از علم‌ و حكمت‌ قلمداد می‌نمود. چنان‌كه‌ صاحب‌ مستدرك‌ گوید:

«... صدرا در كتابهای‌ خویش‌ بر حاملان‌  ظاهر دین‌ و آنان‌ را به‌ جهل‌ نسبت‌ داده‌ و خارج‌ از زمره‌ دانشمندان‌ دانسته‌ است.» او در كتابها و رساله‌های‌ خود مانند «الواردات‌ القلبیة» (ص‌ 58) و در تفسیر خود بر شرح‌ «آیة‌الكرسی» (ص‌ 352) زمانی‌ كه‌ از انقطاع‌ عذاب‌ بحث‌ می‌كند و در كتاب‌ «المبدأ و المعاد» (ص‌ 278) زمانی‌ كه‌ از تحقیر و تهاون‌ (کسانی که فلا سفه را کافر می دانند)‌ نسبت‌ به‌ حكمت‌ و فلسفه‌ و اهل‌ آن‌ سخن‌ می‌گوید، آنها را به‌ انتقادی‌ تند و زننده‌ مورد عتاب‌ قرار می‌دهد و می‌گوید: «بی‌گمان‌ بیشتر آنها از جاهلان‌ هم‌ شوربخت‌ترند.»

‌او می‌خواست‌ مردم‌ را به‌ سوی‌ فلسفه‌ فرا خواند؛ فلسفه‌ای‌ كه‌ جز وی‌ و تنی‌ چند آن‌را نمی‌فهمیدند. فلسفه‌ او از خیال‌ نیرومند و هوش‌ سرشارش‌ مایه‌ می‌گرفت‌ واز یافته‌های‌ صوفیان‌ كه‌ مخصوص‌ خود آنها بود و در میان‌ دیگران‌ سرایت‌ نیافته‌ بود. از این‌ رو از آنچه‌ فقیهان‌ و عالمان‌ معاصرش‌ سود جستند او بی‌بهره‌ ماند، زیرا آنها در دلها و دیدگان‌ مردم‌ زندگی‌ می‌كردند و در عقول‌ و عواطف‌ آنها تأثیر به‌ سزایی‌ داشتند.

خیالت میکردم گهگاهی

مصیبت بو اگر مو را مخواهی

ته که کردی مو را آلوده در خون

نباشد رنگ بالای سیاهی

مسلمان گر بدانستی که بت چیست

بدانستی که دین در بت پرستی است

ز اسلام مجازی گشته بیزار

کزان کفر حقیقی شد پدیدار

دگر کافر ز بت آگاه گشتی

کجا در دین خود گمراه گشتی

بر گرفته از: کوهی کرمانی