تبیان، دستیار زندگی

من دارم می رم اما به کجا نمی دونم فقط می دونم که باید برم تا به همه و به خودم ثابت کنم که می تونم باید برم تا چشم انتظاری مامان تموم بشه باید به دل کویری بزنم که تهش رو نمی دونم کجاست ولی می دنم تهش به یه دره سبز می رسم باید برم من خودم نخواستم که برم ولی حالا خودم می خوام که به تهش برسم به اون هدفی که باید برسم ،برسم.....من اولین کسی نیستم که از این بیابون گذشته و آخریشم نیستم ولی باید برسم به آخر تشنگی به آخر این سر در گمی باید برسم ، التماس دعا دارم .....نمی خوام مث کسی باشم که آخر مسیر داد میزنه در بست....... 

چقدر سخته تو چشمای کسی که تموم عشقت رو ازت دزدید و به جاش یه زخم همیشگی رو به قلبت هدیه داد زل بزنی و به جای این که لبریز از کینه و نفرت بشی حس کنی که هنوزم دو سش درای .....

چقدر سخته دلت بخواد سرتو باز به دیواری تکیه بدی که زیر آوار غرورش همه وجودت له شد ....

چقدر سخته تو خیالت ساعت ها باهاش حرف بزنی اما وقتی دیدیش هیچ چیزی جز سلام نتونی بگی ......

چقدر سخته وقتی پشتت بهشه دونه های اشک گونه هاتو خیس کنه اما ....مجبور باشی بخندی که نفهمه هنوزم دوسش داری...

چقدر سخته گل آرزوها تو ، تو باغ دیگری ببینی و هزار بار تو خودت بشکنی ...

و اون وقت آروم زیر لب بگی گل من باغچه نو مبارک.........