تبیان، دستیار زندگی

هر که خدا را شناخت  تنها شد

هر که خود را شناخت  مجرد شد

هر که دنیا را شناخت از آن دل کند

هر که مردم را شناخت تنهائی گزید

انسان موجودی است که همچون معجونی از دو آمیزش به هم رسیده : 1- صورت معنوی امری ، و 2-  ماده حسی خلقی ؛ و نفسش نیز دو جهت تعلق وتجرد دارد . از این روی حکمت ، به حسب ساختار دو نشئه - با به صلاح آمدن دو قوه - منقسم به دو قسم می شود : نظری تجردی ، و عملی تعقلی.

اما نظری ؛ غایتش نقش پذیری نفس است به صورت وجود ، برنظام خود - کامل و تمام. و اما عملی ، میوه و نتیجه اش انجام عمل نیک است برای تحصیل ( ملکه) بلندی وبرتری یافتن نفس بر بدن، و مقلوب و رام شدن بدن نسبت به نفس.

اشاره به هر دو قسم از حکمت در کتاب الهی :

لقد خلقنا الانسان فی احسن تقویم : انسان را به نیکو ترین قوامی آفریدیم ؛ و آن صورت اوست که گونه و ازنوع عالم امر است - ثم رددناه اسفل سافلین : آنگاه او را به پائین ترین مراتب باز گردانیدیم ؛ و آن ماده اوست که عبارت از اجسام تاریک و انبوه است - الا الذین آمنو : جز آنان که ایمان دارند ؛ اشاره به غایت حکمت نظری است - و عملوا الصالحات : و کارهای شایسته انجام می دهند ؛ اشاره به تمام حکمت عملی است.

اقتباس از جلد اول اسفار

والله که شهر بی تو مرا حبس می شود

                                              آوارگی  و کوه  و  بیابانم   آرزوست

زین همرهان سست عناصر دلم گرفت

                                             شیر خدا و  رستم   دستانم   آرزوست

جانم ملول گشت ز  فرعون  و  ظلم او

                                            آن نور روی موسی عمرانم  آرزوست

زین خلق پر شکایت گریان شدم  ملول

                                           آن  های هوی  و نعره مستانم آرزوست

گویا ترم  ز  بلبل  اما   ز  رشک  عام

                                           مهرست   بر  دهانم  و افغانم   آرزوست

دی شیخ با چراغ همی گشت گرد شهر

                                          کز   دیو و  دد  ملولم  و انسانم  آرزوست

گفتند  یافت  می نشود   جسته ایم   ما

                                         گفت  آنک  یافت  می نشود  آنم   آرزوست   

چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست   

                                               سخن شناس نئی  جان  من خطا  اینجاست

سرم   به   دنیی  و  عقبی    فرو   نمی آید 

                                               تبارک الله از این فتنه ها که در سر ماست

در  اندرون  من  خسته  دل  ندانم   کیست 

                                               که من خموشم واو در فغان و در غوغاست

مشارکت همگانی شرط حفظ محیط زیست

چند سالی است که واژه هائی مثل محیط زیست ، اثر گلخانه ای ، آلودگی هوا و حفظ منابع تجدید پذیر به وفور در ادبیات روزانه بکار گرفته می شوند.

باید تلاش کنیم این مقولات جزء فرهنگ و  زندگی روزانه ما شده و بواقع برای حفظ محیط زیست و منابع خدادادی تلاش عملی نماییم

این مهم ابتدا از من و شما که تا حدی با مبانی علمی موضوع آشنائی داریم آغاز می شود و پس از آن وظیفه داریم آنرا به تک تک اعضاء خانواده ، محله ، شهر ،استان و در نهایت کشور عزیزمان سرایت دهیم.

طبیعت آیت خداست . آنرا دوست داشته باشیم . و برای حفظ و توسعه آن بکوشیم . مطمئنا خدا یار ما خواهد بود

یا علی مدد

اشکال کار از کجاست ؟

از مسلمانی ما ، از آموزش و پرورش ما یا از منابع نفتی ما ؟

اگر کار کردن را عبادت می شمردیم و به این امر باور داشتیم و در عمل مرید پیشوایان دین خود بودیم نیازی به مقصر دانستن آموزش و پرورش برای فرهنگ غلط نگاه به کار نداشتیم.

یا وجود این همه منابع خدادادی نفت و معادن و غیره ما را به این وضع تنبلی کشانده؟

شکی نیست که آموزش وپرورش سهم بسزائی در تربیت وپرورش نسل آینده دارد ، اما سهم خانواده چیست؟

نگاه خانواده به مبانی دینی و عبادت بودن کار چه میزان تاثیر گذار است؟

پدر و مادر خانواده چقدر با مصیبت استفاده  غافلانه و بی حد و اندازه منابع نفتی بطور مستقیم و غیر مستقیم عادت کرده اند؟ ویا تن پروری را  عیب و مخالف مبانی صریح دین خود می دانند.؟

فکر چاره ای  برای عمل به مبانی دینی باید کرد. تا از این رهگذر فرهنگ کار هم اصلاح گردد. انشاءالله

عجب از مردمی دارم که غافلانه زندگی می کنند و تنها به آلوده کردن مظاهر بی پایان آیات الهی مبادرت می نمایند.

آیا محیط زیست اطراف ما بخشی از آیات و نشانه های آن ذات بی همتا نیست ؟

بیایید همگی آنها را گرامی بداریم

دی شیخ با چراغ همی گشت گرد شهر

                                     کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست

گفتند یافت می نشود جسته ایم ما

                                    گفت آنک یافت می نشود آنم آرزوست

معرفت نفس ، شاه کلید تمام سوالات

از کجا آمده ام ، آمدنم بهر چه بود

به کجا می روم آخر؟

 پاسخ به این سه سوال راهگشای امروز و فردایمان خواهد بود

فقط لازم و کافیست با خودمان صادق باشیم