تبیان، دستیار زندگی

^{الهي آنچه دوختي در پوشيدم}

                 ^{وز آنچه در جام ريختي نوشيدم}

                                     ^{اما هيچ نيامد از آنچه مي كوشيدم}

شاعري در مشعر

عارفي در عرفات

برگل روي محمد(ص)صلوات

الا يا ايها الساقي ز مي پر ساز جامم را

كه از جانم فرو ريزد هواي ننگ و نامم را

از آن مي ريز در جامم كه جانم را فنا سازد

برون سازد ز هستي هسته نيرنگ و دامم را

از آن مي ده كه جانم را ز قيد خود رها سازد

به خود گيرد زمامم را فرو ريزد مقامم را

از آن مي ده كه در خلوتگه رندان بي حرمت

به هم كوبد سجودم را به هم ريزد قيامم را

نبودي در حريم قدس گلرويان ميخانه

كه از هر روز ني آيم گلي گيرد لجامم را

روم در جرگه پيران از خود بي خبر شايد

برون سازند از جانم به مي افكار خامم را

تواي پيك سبك باران درياي عدم از من

به دريا دار آن وادي رسان مدح و سلامم را

به ساغر ختم كردم اين عدم اندر عدم نامه

به پير صومعه برگو ببين حسن ختامم را

              غزلي عارفانه از رهبر كبيرانقلاب حضرت امام خميني(ره) 

خلوت

 

كاش در خلوتم امشب ،تو فقط بودي و من

آگه از اين دل پر تب ، تو فقط بودي و من

كاش  ،حتي  دو ملك  را ، ز برم مي بردي

در حرمخانه ام امشب ،تو فقط بودي و من

من هم از سينه ، دل هرزه ،برون مي كردم 

اين دل صد دله ،يارب ! تو فقط بودي و من

كاش ،هنگام دعا، لب ز ميان بر مي خاست

بي  ميانجيگري  لب ،تو فقط  بودي  و من

واژه در مطلب دل ،واسطه ي خوبي  نيست

كاش بي واژه و مطلب، تو فقط بودي و من

واژه نا محرم و دل  هرزه و لب بيگانه ست

كاش بي واسطه ،هرشب تو فقط بودي ومن

روز ها، كاش  نبودند و همه  دم  شب  بود

شب  بي اختر و كوكب ،تو فقط  بودي ومن

فاش  گويم  غم   دل:  كاش   خدايا !   دايم

من بدم  از تو لبا لب ،  تو فقط  بودي  ومن

 

       _{گزيده اي از مجموعه شعر قبسات حجت السلام والمسلمين علي اكبر رشاد}