در شهر کرمان بر فراز تپه های شرقی شهر،

بازمانده های دو قلعه ی بزرگ به چشم می خورد

که از پیش از اسلام به یادگار مانده است، یکی از آنها قلعه اردشیر است

که بر فراز تپه ی جنوب شرقی قرار دارد و قلعه کوه نیز به آن می گویند.

دیوار های قلعه از خشت خام کلفت ساخته شده است.

این قلعه را اردشیر ساسانی بنا نهاده است.

قلعه ی دیگر نیز قلعه دختر یا آتشکده ی آناهیتا ( آتشکده ی ناهید) است.

قلعه دختر را قلعه ی کهنه نیز می خوانند.

مصالح به کار رفته در این دو قلعه خشت خام و گل رس است.

قلعه دختر دورنمای گذشته ی دراز این شهر

و نام آن یادآور پرستش آناهیتای باستانی، ایزدبانوی آب و باروری است

قدیمی ترین آتشکده ی شهر کرمان به نام آتشکده ی دولت خانه

در خیابان صمصام- کوچه ی مهدیه است.

این آتشکده در سال 1270 یزدگردی

برابر با سال 1280 خورشیدی ساخته شده است.

این بنا دارای یک حیاط مرکزی و فضاهای پیرامون است

که شامل سالنِ آتشکده، محل نگهداری آتش مقدس و آشپزخانه است

و فضاهای دیگر در برای نیایشگران و فضای آتشکده بوده اند.

در حیاط این بنا درختهای کهنسال مقدسِ این آیین

همچون سرو، شمشاد و مورد به چشم می خورد.

این آتشکده از آن انجمن زرتشتیهای کرمان است

این مسجد که در گورستان کهنه بناشده است

در گذشته بیرون از دروازه ی شهر قرار داشته

و بانی آن سلطان محمد مظفر از فرمانروایان آل مظفر بوده است.

این بنا که در سال 750 هجری قمری ساخته شده است

4000 مترمربع مساحت دارد. نقشه ی بنا از گونه ی چهار ایوانی است.

سر در شرقی آن با ارتفاعی بلند ساخته شده

و طرحهای کاشیکاری، زینت بخش آن است.

تزیینات نماهای داخلی کاشیکاری معقلی می باشد.

هنگامی كه عباس میرزای ولیعهد برای رسیدگی به كاری به فرمان فتحعلیشاه قاجار به كرمان می آید، به دلیل ویرانگی های بسیاری كه در پی حمله ی سربازهای آقا محمد خان پدید آمده بود و همچنین نبود جایی برای ولیعهد و بودن بیماری هایی همچون طاعون و وبا نمی تواند در كرمان جایی برای زندگی بیابد و به همین خاطر به جایی خوش آب و هوا به نام « چوپان محله» كه در آن چندین قنات و درختهای فراوان بوده است می رود.

عباس میرزای ولیعهد شیفتگی بسیاری به كارهای دینی داشت و در هر سفر

یك شیخ با خود می برده است و در شبهای جمعه مجلس یاد مصیبت پنجم آل عبا را فراهم می ساخته است.

در سفری كه عباس میرزای ولیعهد به كرمان داشت یكی از سادات طباطبایی تبریز

كار روضه خانی را می كرد كه نامش سید عباس فرزند سید علی تبریزی بوده است.

سید عباس در یكی از شبهای جمعه در حالی كه داشت روضه خانی می كرد

دچار سكته می شود و جان می سپارد. عباس میرزای ولیعهد از این رویداد آزرده می شود و به خاطر دلدادگی ای كه به سید عباس داشته است، فرمان خاكسپاری وی را در همین جا می دهد و برای او بارگاهی می سازد كه از آن پس جایی برای زائران و دوستداران اهل بیت می شود.

در این جا در آن روزها كسهای بزرگ كرمان نیز به خاك سپرده می شدند

كه با گذشت زمان از خاك كردن مردگان خودداری شد و سپس ضریح و ساختمان

بازسازی و بارگاه نیز بزرگتر شد. جایگاه سید عباس نزد مردم بالاست

و خواسته های مردم نیز برآورده می كند.

درخت بستگانی سید عباس به ائمه ی پاكباز می رسد

مصطفی سعیدی رشک علیا از کرمان شهرک نیکزاد:

ما که آخرش نفهمیدیم که کی تیمی خوب و آدمی پیدا می کنیم؟

این از ابراهیم زاده که یادم نمی آید هیچ گاه مقامی را در سطح بزرگ به دست آورده باشد. آخه چرا او را تا هنگامی که مربی ایران نمایان شود برای مربیگری ایران برگزیدند؟

مگه چه کار بزرگی کرده است؟

بذار کمی اندیبشه کنم...........

آهان یادم آمد، او با سپاهان به مقام دوم آسیا رسید. همش همین؟

او که سرمربی سپاهان نبود، کمک مربی بود

می پرسین خب که چی؟!

هیچی! سرمربی همه کاره بود و تیم را قهرمان کرد و این آقا هم کنارش نشسته بودند. از دیدگاه شما بهتر نبود که یک مربی سرشناس ایرانی را در طول این مدت مربی ایران

می کردند؟

کسانی همچون اکبر میثاقیان، رسول کربکندی، مجید جلالی، فیروز کریمی، بیژن ذولفقار نسب یا همون امیر قلعه نوعی مربی پیشین ایران و مربی پیروز این روزهای مس کرمان و خیلی مربیان بزرگ و سرشناس دیگر 

خب این از مربی ایران.

اما می رسیم به بازیکنان تیم ملی.

چند سال برانکو بر ایران پادشاهی کرد و هر چی خوزستانی و یا جوان بود به تیم ملی فراخواند و یا هر کی خوش قیافه بود می اومد تیم ملی و بقیه ی بازیکنان کشک بودند.

سپس قلعه نوعی آمد. این بار هم بازیکنان چندان خوبی به تیم ملی فرا خوانده نمی شدند و بازیکنانی همچون نصرتی، رودباریان، شجاعی، مبعلی، کاظمیان، خطیبی، معدنچی و خیلی دیگر از بازیکنان  که در زمان برانکو هم بودند و بیشتر آنها در لیگ  امارات بازی می کردند، به تیم ملی.

چه بازیکنانی که در این سالها نابود شدند و به تیم ملی فرا خوانده نمی شند، شاید بزرگترین آنها فریدون فضلی  و عباس آقایی بودند که همیشه در بین بهترین گلزنان لیگ بودند اما به خاطر سن و یا چیزهایی دیگر به تیم ملی فرا خوانده نشدند.

فرزاد حسین خانی، مازیار زارع، مجتبی جباری، عباس محمدی، صابر میر قربانی، محسن بنگر، هادی عقیلی، امیر حسین صادقی، پیروز قربانی، سید جلال حسینی و خیلی از پدیده های تیم های کوچک و بزرگ به تیم ملی فرا خوانده نمی شدند .

اکنون با ابراهیمی زاده خیلی از آنها هستند اما باز هم مشکلاتی است، مشکلاتی همچون این که لژیونر ها از همه برتر به شمار می آیند و بازیکن بزرگی همچون علی کریمی که سالها در کشورهای عربی  گل زده، باز هم به همین کشورهایی رفته که به اندازه ی لیگ دسته ی سوم ما نیز نیستند. اما خب این روزها راحتی و پول مهم است و گل زدن و محبوب شدن بین هواداران.

فوتبال چیه؟

پیشرفت چیه؟

بذار کار خودمون رو کنیم. همین جوریشم تو ترکیب اصلی تیم ملی هستیم، چرا بیاییم به خودمون سختی وارد کنیم؟

نمی دونین چی می گم؟

کمی فکر کنید.....

رحمان رضایی و وحید هاشمیان.

دو بازیکنی که همیشه روی نیمکت هستند و در دو دقیقه ی پایانی به بازی می آیند.

امیر حسین صادقی، پیروز قربانی، محسن بنگر، هادی عقیلی، سید جلال حسینی، پژمان منتظری و چندیدن و چند مدافع خوبی که با حضور رحمان رضایی و محمد نصرتی نابود شدند. 

علی دایی..........

نگاه کن چقدر مهاجم خوب و جوان داریم که با حضور علی دایی دیده نمی شوند.

اما اکنون چی می شنویم؟

اِ اِ اِ..... دیدی چی شد؟

علی دایی رفت.

حالا کی گل بزنه؟

مگه مهاجمی به اندازه ی اون داریم؟

آری.........

ببینید که پس از رفتن علی دایی، ما هیچ گاه یک مهاجم خطرناک و تمام کننده نداشتیم.

500 دقیقه بدون حتی 1 گل!!!

اکنون باید قدر او را بدانیم؟

اکنون که گل زدن را فراموش کرده ایم؟

اکنون که مهرزاد معدنچی داریم؟

اکنون که فریدون زندی نداریم؟

هی..... چرا پای این دو را آوردی وسط؟

نمی دونی؟

باور نمی کنم.

معدنچی آقای گل امارات است و در ایران هیچی نیست و فریدون زندی در تیم باشگاهی هیچی نیست اما در تیم ملی اسطوره است.

خب که چی؟

بازم هیچی!

زندی ای که همه ی ضربات آزاد را گل می کرد، دیگر در تیم ملی نیست و جای اون معدنچی ای بازی

می کند که حتی تک به تک را نیز خراب می کند.

در بازی با سوریه چهار ضربه آزاد به دست آوریم که برای ما همچون این بود که دروازبانمان دارد کاشته می زند. حتی یک ضربه ی آزاد را نتونستیم طوری بزنیم که دروازبان حریف به خودش زحمتی بدهد!

خب بیایید به بازی نوین ایرانی راه دهیم...

اوت دســـــــــــــــتـــــــــــــــــــــــــی.

علی علیزاده و یک بازیکن از مقاومت سپاسی و چند بازیکن دیگر که اوت های خوبی می اندازند و موقعیتهای خوبی را پدید می آوردند.

خب چرا با این شیوه در تیم ملی کار نکنیم؟

هم امتیاز می گیریم و هم دنیا شگفت زده می شود! 

پس بیایید این تیم ملی را به اندازه ی نام کشورمان که همانا ایران پرشیا است گسترش دهیم و پیشرفت کنیم

امــــــیِِِِِِِِِِِـــــــــــــــدوارِِِِِِِِِِِِِِِِِِیـــــــــــــــــــــــــــم

این ترانه ام را مانند ترانه ی

« سرنوشت» محسن یگانه سراییده ام

سنگر برام بسازین

من از سپاه مرگم

طوری که بی غرورم

همش اسیر یا برده ام

تاریکه یا که غربت

یا آدما یا فریبه

برای چشمای من

حسرت و غم رسیده

اینو برات نوشتم

که دل من شکسته

دوری تو چه سنگین

شدم غمگین و خسته

اشکم به ته رسیده

دلم پر غصه هست

محلی نداد و چشماش

واسه ندیدنم بست

ول کرده پی یه عشق

می گرده، کرد رهایم

هر شب زار و گریون

بدون تو بیدارم