***اتل متل راحله***

اتل متل راحله 
اخموي بي حوصله
مامان چرا گفت بگير
از پدرت فاصله
                     دلش هزار تا راه رفت
                     بابا خسته ي کاره؟
                     مامان چرا اينو گفت؟
                     بابا دوستش نداره؟

بايد اينو بپرسه
اگه خسته ي کاره
پس چرا بعضي وقتا
تا نيمه شب بيداره؟

                     نشونه ي بيداريش
                     سرفه هاي بلنده
                     شش ماه پيش تا حالا
                     بغض مي کنه؛ مي خنده

شايد اونو نمي خواد
اگه دوستش نداره
پس چرا روي تختش
عکس اونو مي ذاره؟

                     با چشماي مريضش
                     عکسو نگا ميکنه
                     قربون قدش مي ره
                     بابا؛بابا مي کنه

با دست پر تاولش
البومي رو که داره
از کنار پنجره
ور مي داره مياره

                     با ديده ي پر از اشک
                     البمو وا ميکنه
                     رفقاي جبهه رو
                     همش صدا مي کنه

البوم عکس بابا
پر از عکس دوستاشه
عکسي هم از راحله ست
تو بغل باباشه

                     با ديدن اون عکسا
                     زنده مي شه مي ميره
                     با ياد اون قديما
                     بابا زبون مي گيره

قربون اون موقع ها
قربون اون صفاتون
دست منم بگيرين
دلم تنگه براتون

                     از اون وقتي که بابا
                     دچار اين مرض شد
                     مامان چقدر پير شده
                     بابا چقدر عوض شد

مامان گفته تو نماز
واسه بابات دعا کن
دستاتو بالا ببر
تقاضاي شفا کن

                     ديشب توي نمازش
                     واسه ي باباش دعا کرد
                     دستاشو بالا برد و
                     تقاضاي شفا کرد

نماز چون تموم شد
دعا به اخر رسيد
صداي گريه هاي
مامان تو خونه پيچيد!

                     دخترکم کجايي؟
                     عمر بابات سر اومد
                     وقت يتيم داري و
                     غربت مادر اومد

دخترکم کجايي؟
بابات شفا گرفته
رفيقاشو ديدي و
ما رو گذاشته رفته

                     اي قصه؛ قصه؛ قصه
                     يه دستمال نشسته
                     خون سرفه ي بابا
                     رو اين پارچه نشسته
 
بعد شهادت اون
پارچه مال راحله ست
دختري که در پي
شکست يک فاصله ست

                    کنار اسم بابا
                     زائر کربلايي
                     يه چيز ديگم نوشتن
                     شهيد شيميايي

شعری از ابوالفضل

ابوالفضل سپهر مردی از جنس خوبی یه شاعر یه شاعر واقعی.متولد سال 1352
ابوالفضل با همه ی شاعرا فرق داره شعراش بدجور به دل میشینه.
اسم کتابش دفتر سرخه. نمیدونم خوندین یانه.
نمیخوام چیزی بگم فقط میخوام اینو بگم که شعرای ابوالفضل ارزش ده بار خوندن رو داره.

             ***سخنی با خدا*** 

خدا از من پرسيد: « دوست داري با من مصاحبه كني؟»
پاسخ دادم: « اگر شما وقت داشته باشيد»
خدا لبخندي زد و پاسخ داد:
« زمان من ابديت است... چه سؤالاتي در ذهن داري كه دوست داري از من بپرسي؟»
من سؤال كردم: « چه چيزي درآدمها شما را بيشتر متعجب مي كند؟»
خدا جواب داد....
« اينكه از دوران كودكي خود خسته مي شوند و عجله دارند كه زودتر بزرگ شوند...و دوباره آرزوي اين را دارند كه روزي بچه شوند»
«اينكه سلامتي خود را به خاطر بدست آوردن پول از دست مي دهند و سپس پول خود را خرج مي كنند تا سلامتي از دست رفته را دوباره باز يابند»
«اينكه با نگراني به آينده فكر مي كنند و حال خود را فراموش مي كنند به گونه اي كه نه در حال و نه در آينده زندگي مي كنند»
«اينكه به گونه اي زندگي مي كنند كه گويي هرگز نخواهند مرد و به گونه اي مي ميرند كه گويي هرگز نزيسته اند»
دست خدا دست مرا در بر گرفت و مدتي به سكوت گذشت....
سپس من سؤال كردم:
«به عنوان پرودگار، دوست داري كه بندگانت چه درسهايي در زندگي بياموزند؟»

خدا پاسخ داد:

« اينكه ياد بگيرند نمي توانند كسي را وادار كنند تا بدانها عشق بورزد. تنها كاري كه مي توانند انجام دهند اين است كه اجازه دهند خود مورد عشق ورزيدن واقع شوند»
« اينكه ياد بگيرند كه خوب نيست خودشان را با ديگران مقايسه كنند»
«اينكه بخشش را با تمرين بخشيدن ياد بگيرند»
« اينكه رنجش خاطر عزيزانشان تنها چند لحظه زمان مي برد ولي ممكن است ساليان سال زمان لازم باشد تا اين زخمها التيام يابند»
« ياد بگيرند كه فرد غني كسي نيست كه بيشترين ها را دارد بلكه كسي است كه نيازمند كمترين ها است»
« اينكه ياد بگيرند كساني هستند كه آنها را مشتاقانه دوست دارند اما هنوز نمي دانند كه چگونه احساساتشان را بيان كنند يا نشان دهند»
« اينكه ياد بگيرند دو نفر مي توانند به يك چيز نگاه كنند و آن را متفاوت ببينند»
« اينكه ياد بگيرند كافي نيست همديگر را ببخشند بلكه بايد خود را نيز ببخشند»
باافتادگي خطاب به خدا گفتم:
« از وقتي كه به من داديد سپاسگذارم»
و افزودم: « چيز ديگري هم هست كه دوست داشته باشيد آنها بدانند؟»
خدا لبخندي زد و گفت...
«فقط اينكه بدانند من اينجا هستم»
« هميشه»

                    ***طرض محبت در این زمانه***  

گفتم غم تو دارم گفتا چشت درآيد!   

                     گفتم که ماه من شوگفتا دلم نخواهد!

گفتم زمهرورزان رسم وفا بياموز

                    گفتا زخوب رويان اين کار کمتر آيد! 

گفتم که برخيالت راه نظرببندم

                    گفتا که درحقيقت؟ دل ره به توندارد!

گفتم که بوي زلفت گمراه عالمم کرد

                    گفتا ز سرشوي من؟ اين کارحتماً آيد! 

گفتم خوشا هوايي کزبادصبح خيزد

                   گفتا هواي گرميست؟ اَه اَه؟ عرق درآمد!

گفتم که نوش لعلت ما رابه آرزوکشت

                    گفتا که اين لب من برگونه ات نيايد...

((تبصره1:درمصرع3وم بیت 3وم میتوانید از واژه ی مایه داران نیز جای خوب رویان استفاده کنید ))

        سکوتم از رضایت نیست
                     دلم اهل شکایت نیست...

                    یکی...یکی...

يکي داشت و يکي نداشت! اوني که داشت تو بودي و اوني که تو رو نداشت من بودم... يکي خواست و يکي نخواست! اوني که خواست تو بودي و اوني که بي تو بودن رو نخواست من بودم... يکي گفت و يکي نگفت! اوني که گفت تو بودي و اوني که دوستت دارم رو به هيشکي جز تو نگفت من بودم... يکي موند و يکي نموند! اوني که موند تو بودي و اوني که بدون تو نمي تونست بمونه من بودم... يکي رفت و يکي نرفت! اوني که رفت تو بودي و اوني که به خاطر تو تو قلب هيچ کس نرفت من بودم.   

   

              

  نظرشما چیه؟

یه مدتیه همش تو فکر اینم که یعنی واقا راست میگن که دل به دل راه داره؟

از یه طرف میگن دل به دل راه داره و از طرف دیگه میگن با عشق زمان فراموش می شود و با زمان عشق.!!!!

ادم گاهی اوقات واقعا از این دنیا در حیرت می مونه.

به نظر شما کی راست می گه؟ کی؟

پروانه و پیله :

روزی سوراخ کوچکی در یک پیله ظاهر شد. شخصی نشست و ساعتها تقلای پروانه برای بیرون آمدن از سوراخ کوچک را تماشا کرد. آنگاه تقلای پروانه متوقف شد و به نظر رسید که خسته شده و دیگر نمی تواند به تقلایش ادامه دهد. آن شخص مصمم شد به پروانه کمک کند و با برش قیچی سوراخ پیله را گشاد کرد، پروانه به راحتی از پیله خارج شد اما جثه اش ضعیف و بالهایش چروکیده بودند. آن شخص به تماشای پروانه ادامه داد و انتظار داشت پر پروانه گسترده و مستحکم شود و از جثه او محافظت کند اما چنین نشد.در واقع پروانه ناچار شد همه عمر را روی زمین بخزد و هرگز نتوانست با بالهایش پرواز کند. آن شخص نفهمید که محدودیت پیله و تقلا برای خارج شدن از سوراخ زیر آن را خدا برای پروانه قرار داده بود تا بدین وسیله مایعی از بدنش ترشح شود و پس از خروج از پیله به او امکان پرواز دهد.
گاهی اوقات در زندگی فقط به تقلا نیاز داریم، اگر خدا مققر می کرد بدون هیچ مشکلی زندگی کنیم فلج می شدیم و به اندازه کافی قوی نمی شدیم و هرگز نمی توانستیم پرواز کنیم.