تبیان، دستیار زندگی

بعضی ها شبنم كلامم را نشان از غمگین بودنم می دانند 

ولی

نمی دانند كه اینها بی قراری دلم می باشد

اصلا انسان بی قرار است و نشان بی قراریش سوزه دلش در غروب جمعه است

مرا افسرده نخوانید كه افسردگی را به بهایی اندك نمی خرم

تورا دوست دارم ای اشك كه دلم را صفا می دهی  

 در كوچه های زندگی 

بن بست را به بهای دروازه های خیالی نخریم

و در آسمان عشق به دنبال تیر فریب نگردیم كه

قلب ما بهایش بیشتر از

تیرهای دروغین قصه های خیالیست  

می خواهم كمی از دلم بگویم 

ولی

رها كنید این دل رسوا را هیچ نمی خواهم بگویم 

خدایا خود می دانی كه  دلم  گاهی اوقات چنان مواج می شود كه  

قطرات آبی كه با ساحل این دل برخورد می كند از راه چشم 

بیرون می غلطد

باز می گویم و باز می گویم

دل به بهانه تو می تپد ای خوب ای بهانه گریه هایم  

خدایا ! خیلی خوبی 

وقتی اشكم مرواید گرانبها می شود

وقتی دلم در یاد تو عسل می مكد

وقتی چشمانم را بارشی زلال است

وقتی آهم را سوز دیدار دوست درخشان می كند

وای خدا خیلی باحالی خیلی  

شاید زمانی دیگر 

حالا ببینم

بعدا درست می كنم

و ...

چقدر باید در بند زمانی دیگر بود تا كی

خدایا مرا ببخش كه باران لطفت را با چتر خودخواهی از خود دور می كنم

ای وای بر من و ای وای بر حال زارم  

آیا تا به حال به دریا خوب نگریستی 

وقتی عمقش كم است پر است از كف و صدا

ولی

وقتی عمیق است و ژرف بی صداست و عجیب

وقتی عمق وجودم كم باشد صدا و های و هویم زیاد است

ولی وقتی پر از مفهومم بی صدا و متفكرم

عجب موجودیم  من