تبیان، دستیار زندگی

جلسه ی محاکمه عشق بود و عقل که قاضی این جلسه بود

عشق را محکوم به تبعید به دور ترین نقطه مغز یعنی فراموشی

کرد . قلب تقاضای عفو عشق را داشت ولی همه ی

اعضا با او مخالف بودند قلب شروع کرد به طرفداری از عشق:

آهای چشم مگر تو نبودی که هر روز آرزوی دیدن او را داشتی ؟

گوش مگر تو نبودی که در آرزوی شنیدن صدایش بودی ؟

و شما پاها که همیشه آماده رفتن به سویش بودید حالا

چرا این چنین با او مخالفید؟

همه اعضا رو برگرداند و به نشانه اعتراض جلسه را ترک

کردند.

تنها عقل و قلب در جلسه مانندند. عقل گفت:

دیدی ای قلب . همه از عشق بیزارند، ولی من متحیرم با

وجودی که عشق از همه بیشتر تو را آزرده است چرا

هنوز از او حمایت می کنی؟

قلب نالید و گفت: من بدون عشق دیگر نخواهم بود و تنها یک

تکه گوشتی هستم که هر ثانیه کار ثانیه قبل را تکرار

می کند و فقط با نام عشق می توانم یک قلب واقعی باشم پس من

همیشه از عشق حمایت می کنم