تبیان، دستیار زندگی

آیا می‌دانید لبخند زدن، خندیدن، شادی، شكرگزاری و تشكر كردن، نه تنها شما را شخص خوبی جلوه می‌دهد بلكه در سلامت شما نیز مؤثر است.
 اساس نتایج تحقیقاتی كه در یك مجله بین‌المللی روان‌شناسی، منتشر شده، در هنگام بحث و عصبانیت، فشار خون بالا می‌رود و روح فرد آزرده می‌شود.

 جالب است بدانید این تاثیر به همین جا ختم نمی‌شود و هر بار كه شخص، آن لحظه عصبانیت را به یاد آورد، همان تأثیرات بروز می‌كند. در افراد متاهل، هر یك ساعت مشاجره با یكدیگر، می‌تواند یك روز مقاومت بدن آنها را كاهش دهد.

 همچنین در آزمایشی كه دانشمندان دانشگاه اوهایو انجام داده‌اند، با نصب حسگرهایی روی بازوی زوج‌های جوان، مشخص شده زخم‌های زوج‌هایی كه آنها را مجبور به مشاجره كرده‌اند، حداقل ۴۰‌درصد دیرتر بهبود یافته است.

 این كشف درباره بیماری‌های دیگری مثل دیابت، ناراحتی‌های قلبی و سرطان نیز به اثبات رسیده است. علاوه بر اینها، تحقیقی كه در دانشگاه پاویا در ایتالیا انجام شده، نشان می‌دهد عشق ورزیدن باعث ترشح هورمونی می‌شود كه رشد سلول‌های عصبی را تسهیل می‌كند.
این هورمون همانند ماده‌ای عمل می‌كند كه سلول‌های عصبی را در خود ذخیره كرده و یادآوری سریع‌تر خاطرات را میسر می‌سازد. در این میان خوب است بدانید تحت فشار بودن نیز تاثیرات مخربی روی سلامت شما دارد.

رابرت ساپولسكی - پروفسور بیولوژی دانشگاه استنفورد-  می‌گوید: «افرادی كه برای مدتی، تحت فشارهای مختلف قراردارند، قابلیت بازپروری و بهبود بدنشان كاهش می‌یابد. افزایش فشار خون، میزان گلوكز خون را افزایش داده، باعث ترشح اسیدهای چرب می‌شود و این امر خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی و دیابت را افزایش می‌دهد.»
و بالاخره اینكه تا می‌توانید بخندید، دانشمندان دانشگاه كالیفرنیا كشف كرده‌اند كه خندیدن باعث آرامش عضلات، كاهش ترشح هورمون‌های استرس‌زا، كاهش فشار خون و افزایش اكسیژن‌گیری سلول‌های تنفسی می‌شود. همچنین حملات قلبی را كاهش می‌دهد و لایه رگ‌های خونی را تحكیم می‌بخشد.
به قول ما ایرانی ها:"خنده بر هر درد بی درمان دواست

 ولادت کریم آل بیت،امام حسن مجتبی (ع) مبارك

تو که آمدی...

ستاره‏ها تکثیر می‏شوند و آفتاب، در شب‏های تاریک رخنه می‏کند.

همه پیراهن‏ها، بوی یوسف می‏گیرند و کبوتران از سقف خانه‏ها لبریز می‏شوند.

آسمان، آن‏قدر آبی می‏شود که آب‏ها از یاد می‏روند.

زندگی از لبخند تو آغاز می‏شود و باران‏ها ستاره می‏بارند بر ایوان‏های تاریک مانده ما. با آمدنت، غروب‏ها کوتاه و کوتاه‏تر شدند و آفتاب، بلندتر از همیشه، بر پنجره‏های ما پدیدار شد.

تو که آمدی، گریبان‏های غریب، بغض شدند و اشک‏ها، باران‏های بهاری. جاده‏ها عاشقانه به تو ختم شدند و همه راه‏ها، صراط مستقیم.

بهارها در حاشیه سبز نام تو جان گرفتند.

تو که آمدی؛ غربت از تنهایی درآمد و عشق، در سینه‏های کوچک ما جوانه زد.

پرنده‏های بی‏آشیانه بر شانه‏هایت آشیان گرفتند و درخت‏ها به برکت نفس‏های معطر تو شکوفه زدند و سیب شدند.

با آمدنت، بوی علی در کوچه‏های غم‏زده کوفه جاری شد و صدای گریه‏های کودکانه‏ات، در صدای بال فرشتگان پیچید تا شب‏ها، با لالایی آرام تو، کائنات به خواب بروند.

چشم‏هایت، دورترین افق‏ها را روشن کرده است.

سینه‏ات، اقیانوسی است که همه اندوه‏های عالم را پذیرا خواهد شد.

با تو، دنیای پدرانه علی علیه‏السلام ، رنگین‏تر و تنهایی‏اش با رنگ مهربانی تو پر خواهد شد. تو که آمدی، آبشارها همه قد کشیدند تا در تن تو، خودشان را تطهیر کنند و رودخانه‏ها به دنبال کوچه خانه پدری‏ات دویدند تا بوی قدم‏هایت را به دریاها سوغات ببرند.

از نام تو، تنهایی می‏تراود و پرنده‏ها با آسمان آشتی می‏کنند.

چشمه‏ها در تشنگی کویر، جاری‏اند تا عطش تنهایی تو را تا کربلای غریب برادرت ببرند.

تو آمده‏ای تا منادی عشق و مهربانی در دلتنگی دورترین کوچه‏های شب‏زده باشی.

ماه کامل(امیر اکبرزاده)
ماه به نیمه رسیده است و درهای رحمت، بر روی جهانیان باز است. فراوانی رحمت و نعمت است و جان‏ها آکنده از عشق است. ماه به نیمه رسیده است که این چنین در کامل‏ترین صورت خویش به جلوه‏گری، دست‏افشانی می‏کند. ستارگان به تکاپو درآمده‏اند گرداگرد ماه. بدری در آستانه حُسن خودنمایی می‏کند؛ ماه تمامی که از ذخیره هستی به زمین هدیه داده شده است.

حَسَن، آینه حُسن خداوندی است؛ تصویر زیبایی خداوند است که در صورت خاکی نقش بسته است.

مجتبی، در آغوش پاک‏ترین مادران عالم چشم به جهان گشود و میوه قلب رسول اللّه‏ شد.

آمد و کرامت را از پدر آسمانی‏اش آموخت و چراغ کرامتش را برای اهل زمین برافروخت.

ثمره زندگی علی و فاطمه، پا به جهان خاکی گذاشت. خاک تا افلاک غرق نور و سرور شود.

نیمه ماه است؛ ماهی که درهای رحمت بر روی جهانیان گشوده شده است.

خدایا! به «کریم اهل بیت» سوگند، سایه کرامت خویش را از ما دریغ مدار!

آیینه‏دار کرامت(نزهت بادی)
آن صفت کریمانه را که در اسما و صفات ذات الهی شنیده‏ای، در ظهور وجود مبارک حسن علیه‏السلام ببین!

اگر امام مجتبی علیه‏السلام را کریم اهل‏بیت می‏خوانند، بدان جهت نیست که دیگر امامان معصوم از این صفت برخوردار نیستند، بلکه از آن است که این صفت در وی به تمامیت و کمال رسیده است و امام حسن علیه‏السلام در ظهور و بروز کرامت، پیشی گرفته است؛ به زبان دیگر، امام، در تجلی صفت کرامت و بزرگواری خداوند آنچنان آیینه‏داری می‏کند که سزاواری این اسم اعظم را یافته است.

در واقع، خداوند تعالی در هر یک از اهل بیت علیه‏السلام صفتی از اسمای الهی خویش را شاخص گردانیده تا مردم برای رجوع، قبله حاجات واحد و یگانه‏ای داشته باشند؛ وگرنه، دیگر اهل بیت علیه‏السلام نیز از صفت کرامت به دور نیستند. چنین است که هر یک از آل اللّه‏ در صفتی بارز شده‏اند تا به واسطه آن، بر شفاعت عالَم، جلوه بیشتری بیابند.

از بزرگواری کریم اهل بیت علیه‏السلام به دور است که هنگام نیاز و حاجت کسی، کرامت خویش بپوشاند و در انعام و اکرام به او بخل ورزد.

پس دست التماس ما و دامان کریمانه او!

ماه دل‏آرا(حورا طوسی)
پانزده روز ریاضت را در این ماه طاعت، یک نفس دویده‏ایم تا در بشارت ولادت او، مژده عشق بشنویم و مژدگانی مهر بگیریم.

او که از اشراق مهربانی‏ها طلوع کرده و در بستر بخشندگی، دامن گسترده است.

او که در اولین تصویر زمینی‏اش، تبسمی شیرین به آینه نگاه پدر و مادر هدیه داده است.

او که اولین نواده نبوت است و نخستین زاده امامت.

از نسل نور است و زاده خورشید، از تبار هدایت است و قافله‏سالار مهر و امید.

ماه دل‏آرای نیمه رمضان را، پانزده روز است به انتظار نشسته‏ایم و به کرامت و مهربانی‏اش محتاجیم!

چقدر این دستان زخم‏خورده، به دستگیری کریم اهل‏بیت محتاج است!

اگر تمام زندگی‏اش را چندین بار به نیازمندان بخشید و سفره‏های همدردی و کرامتش همواره گشوده بود، حالا که رمضان به نیمه رسیده و عطر سیب سرخ بهشتی، همه جا را فرا گرفته، حالا که از عطر میلاد کریم اهل بیت علیهم‏السلام سرشاریم، دست‏های نیازمان را دراز می‏کنیم تا از شجره طیبه کرامت امام مجتبی علیه‏السلام ، میوه اجابت بچینیم.

مثل باران(سعیده خلیل‏نژاد)
می‏خواست تا چشم و چراغ دین، شما باشی

بعد از علی میراث‏دار مصطفی باشی

مثل نسیمی مهربان و مثل باران، سبز

آمیزه‏ای از رحمت و جود و سخا باشی

زهری که بر کام تو جاری گشت، باعث شد

با نغمه سبز شهادت آشنا باشی

خون می‏چکید از پاره‏های پیکرت آقا!

اما نبودی شاهد کرب و بلا باشی...

آنها نفهمیدند، می‏دانی؟ خدا می‏خواست

پرورده دامان زهرا مجتبی باشی

اعتكاف، عاشقان را به طواف حریم الهى مى‏برد.

اعتكاف، انقطاع از غیر به سوى خداست.

اعتكاف، در كوىِ ولایت، وقوف پیدا كردن و در نهان‏خانه دل، با حق سخن گفتن است.

اعتكاف، دفتر دل را گشودن و از اسرار غیبى آن آگاه شدن است.

اعتكاف، به حساب خویش رسیدگى كردن پیش از حلول یوم تُبلى السرائر است.

در اعتكاف، خانه دل از اغیار تهى شده، نور محبت خدا جایگزین مى‏شود.

اعتكاف، فصلى براى گریستن و موسمى براى بارش رحمت و زدودن آلودگى‏هاى گناه است.

اعتكاف، بهارى براى از نو رستن و شكفتن شكوفه‏هاى فطرت است.

اعتكاف، مجالى براى انس با خداست و مقدمه شهود ربّ و وصول به محضر لاهوتى اوست.

اعتكاف، آینه‏اى است براى پیراستن جان و صفا بخشیدن به روح و تطهیر صحیفه اعمال.

اعتكاف، توفیقى است براى نشستن بر سر خوان لطف و مائده خداوند و لذت بردن از راز و نیاز و مناجات با او.

اعتكاف، گلگشتى است در عالم كرّوبیان!

اعتكاف، تجربه ارزنده‏اى است براى دست افشاندن از متاع دنیا.

 پیام‏هایی به مناسبت ولادت امام حسن(ع)

امروز آسمان و زمین و هرآنچه در آن است غرقِ سرور و شادمانی است؛ زیرا پذیرای میهمان پربرکتی از خاندان پاک رسالت و امامت می‏باشد؛ زیرا که ستاره درخشانی از میان ستارگان زیبای هدایت طلوع می‏کند و نسیمی بهاری قلب‏های سرد و خشک انسان‏ها را جان تازه‏ای می‏بخشد ای فرزند رسالت و امامت و ای کوثر ولایت، میلادت مبارک باد.

مولود با برکت
امام حسن(ع) چشمه‏ای جوشان و خروشان از خورشید پر ثمر و با برکت ولایت است که در ماهی عزیز و با شکوه پا به عرصه هستی نهاد و این ماه را با قدوم پربرکت خود آراست. ماه رمضان چون صدفی می‏ماند که گوهر بسیار گرانبهایی را در سینه خود دارد و بر خود می‏بالد و بر ماه‏های دیگر می‏نازد. امام مجتبی(ع) همچون ستاره‏ای درخشان در این ماه نورافشانی می‏کند. امروز منزل رسالت غرقِ شادی و سرور و دل پاک خاندان عصمت از این فرزند با برکت خشنود است.

ای خاندان رسالت و امامت، فرخنده میلاد امام حسن مجتبی(ع) را به تمامی شما انوار پاک تبریک می‏گوییم.

امام حسن(ع) کیست؟
امام حسن(ع) پیشوا و امام به حق و از خاندان رسول(ص) و نخستین نواده پیامبر اکرم(ص) و یکی از دو سرور جوانان اهل بهشت و گل خوشبوی محمد مصطفی و یکی از پنج تن آل عباست. پدرش حضرت علی‏بن‏ابیطالب(ع) و مادرش فاطمه(س) دختر رسول خدا(ص) سرور بانوان جهان است.

فریادرس محرومان
امام حسن(ع) نه تنها از نظر علم، تقوی، زهد و عبادت مقامی برگزیده و ممتاز داشت، بلکه از لحاظ بذل و بخشش و دستگیری از بیچارگان و درماندگان نیز در زمان خود زبانزد خاص و عام بود. وجود گرامی آن حضرت آرامش بخش دل‏های دردمند و پناهگاه مستمندان و تهیدستان و نقطه امید درماندگان بود. هیچ فقیری از در خانه آن حضرت دست خالی بر نمی‏گشت. هیچ آزرده‏دلی شرح پریشانی خود را نزد آن بزرگوار بازگو نمی‏کرد، جز آنکه مرهمی بر دل آزرده او می‏نهاد. گاه پیش از آنکه مستمندی اظهار نیاز کند و عرق شرم بریزد، نیاز او را برطرف می‏کرد و اجازه نمی‏داد رنج و ذلت درخواست کردن را بر خود هموار سازد.

کنیه و لقب‏های آن حضرت
کنیه امام حسن(ع) ابومحمد بود و این کنیه را پیامبر تعیین فرموده بودند. مشهورترین القاب آن حضرت را تقی، زَکی و سِبط ذکر کرده‏اند که هرکدام نشان از ویژگی‏های اخلاقی و صفات نیک امام مجتبی(ع) دارد.

سیمای امام حسن(ع)
امام حسن(ع) رخساری سفید و آمیخته با اندکی سرخی داشت، در چشمانش سیاهیِ درخشنده‏ای برق می‏زد و موی سرش انباشته و پیچیده بود. استخوان‏ها و عضلاتی ستبر داشت و فاصله شانه و بازوانش زیاد بود. موی درهم پیچیده و محاسن کوتاه و انبوهی داشت و گردنش به مانند نقره می‏درخشید. خضاب می‏کرد و چهره‏اش در شمار زیباترین چهره‏ها بود و چهره و اخلاق‏اش شبیه پیامبر اکرم(ص) بود.

فضایل امام حسن(ع)
در فضیلت امام حسن مجتبی(ع) همین بس که جد بزرگوارشان محمد مصطفی(ص) سرور فرزندان آدم و پدرشان علی مرتضی، سرور اوصیا و مادرشان فاطمه زهرا پاره تن پیامبر(ص) بانوی بانوان جهان مادربزرگ گرامی‏اش حضرت خدیجه است. آن بانو نخستین زنی بود که مسلمان شد و اولین بانویی بود که دارایی خود را در راه خدا بخشید.

صفارت امام حسن(ع)
امام حسن(ع) در تمامی صفات نیک بی‏مانند بود. تاریخ‏نویسان نوشته‏اند که حضرت در طول عمر شریف و پربرکت خود، سه بار مال و اثاث زندگی‏اش را تقسیم فرمود، به طوری که یک جفت کفش برای خود بر می‏داشت و یک جفت به مستمندان و فقیران می‏داد.

دورویه یک رسالت
از مهم‏ترین اهداف امام حسن(ع) آن بود که پرده از چهره طاغوتیان زمان بردارد و آنان را آن طور که بودند بشناساند تا از اجرای نقشه‏هایی که برای از بین‏بردن رسالت جدش پیامبر(ص) طراحی کرده بودند جلوگیری کند. این هدف امام به طور کامل برآورده شد و نقاب از چهره پلید طاغوتیان زمان کنار رفت و ماهیت پلیدشان آشکار شد.

از برکت همین تدبیرهای امام حسن(ع) بود که برادر بزرگوارشان حضرت سیدالشهداء(ع) آن انقلاب بزرگ را، که روشنگر حقیقت و عبرت بخش خردمندان بود، به وجود آورد. امام حسن(ع) و امام حسین(ع) دو نمود جداگانه داشتند، اما در حقیقت یک رسالت را دنبال می‏کردند. امام حسن(ع) جان شریف‏شان را در جهاد خاموش و آرامی فدا کردند و چون هنگام شکستن سکوت رسید، حماسه کربلا به وقوع پیوست؛ حماسه‏ای که پیش از آنکه حسینی باشد، از آبشخور درایت و خردمندی امام حسن مجتبی(ع) سرچشمه گرفته است.

قیام امام حسن(ع)
به برکت قیام خاموش و مظلوم امام حسن(ع)، و حماسه آسمان فرسای حضرت سیدالشهداء(ع) توطئه‏های پوشیده، عریان، و اندیشه‏های پلید پنهان، عیان شد. این بغض اسلام بود که در حسن(ع) نهفت و در حسین(ع) به فریاد شکفت، شالوده امامت بود که در خون جگر حسن(ع) نطفه بست، و در خون حسین(ع) به بار نشست.

حلم امام حسن(ع)
حضرت رسول(ص) فرمود: به حسن شکوه و جذبه و وقار و به حسین بخشندگی و رحمت خود را بخشیدم.

دوست داشتن حسن(ع)
حضرت رسول(ص) فرمودند: هر که حسن(ع) و حسین(ع) را دوست بدارد، مرا دوست داشته، و هرکه ایشان را دشمن بدارد، مرا دشمن دانسته است.

فرزند صالح
حضرت رسول(ص) فرمود: فرزند صالح گلی است که خدا به بندگان‏اش ارزانی داشته است. دو گل من در دنیا حسن و حسین‏اند.

بخل و خساست
در بین انسانها افرادی هستند که دیدگاه مادی‏گرایانه دارند و همه چیز را در مادیات می‏بینند و به فراتر از آن نمی‏اندیشند. اینان هرچند به ظاهر و در حرف به فراتر از مادیات ایمان دارند، امّا در دل، اندیشه دیگری می‏پرورانند. این افراد آبرو را به داشتن مال و ثروت آن چنانی می‏دانند و اگر مالی به کسی بدهند، آن را تلف شده می‏شمارند. در حقیقت، اینان دچار بیماری بخل‏اند. امام حسن مجتبی(ع) در این باره می‏فرمایند: بخل آن است که فرد تصور کند آن چه دارد مایه شرف، و آنچه انفاق کرده تلف است.

فروغ و روشنایی
دین مقدس اسلام برنامه‏هایی برای تکامل روحی انسان قرار داده است که در سایه آن به درجات بالای معنوی دست یابد و با جانی روشن و نورانی در مسیر زندگی حرکت کند. امام حسن مجتبی(ع) می‏فرمایند: نورانیت و روشنایی در انجام دادن نیکی‏ها و ترک زشتی‏هاست.

مظهر حسن خدا
حسن ای لعل لبت آب حیات  حسن ای مظهر حُسن و بَرکات 
حسن ای جلوه نور اَزَلی  شه دارین، ولیّ بن ولی 
حسن ای مظهر اسماء خدا  حسن ای زیب ده عرش علا 
دین و قرآن زتو پاینده شده  از تو احکام خدا زنده شده 

محمد سیفی

مظهر نور
مظهر نور و صفات کبریایی ای حسن  علت پیدایش ارض و سمائی ای حسن 
قدسیان را سیّد و سالار و یار و سروری  خاکیان را مُلتجا و رهنمایی ای حسن 
تو گل مینویی و ریحانه باغ بهشت  از جلالت عرش را، زینت فزایی ای حسن 
خو حَسن، طینت حسن، ظاهر حسن، باطن حسن  در حقیقت رحمت بی‏منتهایی ای حسن 
قد حسن، قامت حسن، صورت حسن، سیرت حسن  حَبَّذا آینه ایزد نمایی ای حسن 

محمود یوسفی

مولود عشق و ایثار
کیست این طفلی که زهرایش چو جان در برگرفته  بوسه از رخسار ماهش حیدر صفدر گرفته 
کیست این نور درخشانی که چون مهر نبوّت  از مقام و رتبه، جا بر دوش پیغمبر گرفته 
کیست این نوزاد، کز فرط شرف در عرش اعلا  مجلس جشن ولایت بهر او داور گرفته 
کیست این مولود مسعودی که سلطان رسالت  بزم شادی و عزا بهرش بیک محضر گرفته 

میلاد حسن(ع)
نیمه ماه مبارک بس شرافت دارد امشب  چون خدا بر بندگان خود عنایت دارد امشب 
آسمان سطح زمین را عطر و عنبر بیز کرده  لاجرم با روضه رضوان شباهت دارد امشب 
رحمت بی‏منتهای دوست می‏بارد به عالم  بس که خیر و برکت و فیض و سعادت دارد امشب 
این شب قدر است یا روز وصال قرب یزدان  بر شب قدر از شرف آری فضیلت دارد امشب 
جشن میلاد حسن در عرش اعلا گشته برپا  زین سبب بر لیلة‏الاسرا شباهت دارد امشب 
سیّد خیل جوانان بهشت آمد به دنیا  مرحبا بر سایر شبها سیادت دارد امشب 
حق عطا کرده زکوثر گوهری مر بندگان را  زین عطا بر بندگان خویش منت دارد امشب