سایه‌ها... حتّی سایه‌ها

وَلِلّهِ یَسْجُدُ مَن فِی السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ طَوْعًا وَکَرْهًا وَظِلالُهُم بِالْغُدُوِّ وَالآصَالِ (رعد 15)

... و هر که در آسمان‌ها و زمین است‏ خواه و ناخواه، با سایه‏‌هایشان بامدادان و شامگاهان براى خدا سجده می‌‏کنند.

آدم وقتی توی کتابش می‌خوانَد بعضی از سنگ‌ها از خشیت اوست که فرو می‌افتند (بقره/74)،

وقتی می‌خوانَد همه‌ی آن‌چه توی آسمان‌ها و زمین است ثناگویِ اوست (اسراء/44)،

وقتی می‌خوانَد پرنده‌ها توی اوج گرفتنِ رویایی‌شان دارند او را تسبیح می‌کنند (نور/41) ،

بخشی از وجودش درد می‌شود. فکرش را بکن! سایه‌ها، حتّی سایه‌ها، بهره‌ای از این حقیقتِ مکنون توی عالم هستی را با خودشان دارند.

سایه‌ها هم از تعظیم آن عظمت غافل نیستند...

آه، امان از اختیارِ من.

نویسنده : مریم روستا

شبکه تخصصی قرآن تبیان