تبیان، دستیار زندگی

بسم رب الحــــــــیدر(ع)


سلام به دوستان

قصد دارم در این تاپیک،سلسله مباحثی در مورد کربلا بزارم.
از امروز تا اربعین مباحثی را به طور خلاصه از استاد طاهرزاده میزارم.این مطالب خلاصه شده هستند برای اطلاعات بیشتر می تونید به گروه فرهنگی المیزان مراجعه کنید.
این تاپیک دنباله دار هست.
اگه جاییش ابهام داشت،سوال بپرسید.
ان شالله که این مطالب مفید واقع بشه.

از اهمیت تامل در واقعه ی كربلا همین بس كه ائمه معصومین به ما دستور داده اند هر حادثه ای كه برایتان پیش می آید به كربلا وصل كنید تاواقعه ی كربلا یك لحظه از منظر ما پنهان نماند و از بصیرتی كه در پی دارد محروم نگردیم.زیرا كه كربلا یك حادثه اتفاقی نیست، بلكه فرهنگی است كه برای شكوفایی حیات بشر توسط امامی معصوم تدوین شده است.

اگر میخواهید به عظمت کربلا پی ببرید باید معاویه شناس باشید.فرهنگ معاویه را باید بشناسید که عظمت کاربزرگ امام حسین(ع) تا حدودی برامون روشن بشه.

بیشتر بحث در مورد موضوعات زیر است:
چه شد که کار به قتل امام حسین(ع) کشیده شد؟
چگونه به کربلا نگاه کنیم که از دیدن حقیقت آن محروم نشویم؟؟

نقش حزب اموی در شهادت امام حسین(ع)

در زیارت عاشورا می خوانید: اَللَّهم خُص اَنْت اَولَ ظَالمٍ بِاللَّعنِ مِنّی وابدء بِه اَولاً ثُم الثَّانی والثَّالِثِ و الرَّابِعِ، اللّهم الْعنْ یزیِد خَامِسا

خدایا لعنت مرا مخصوص اولین كسی كن كه پایه ی ظلم به این خاندان را گذاشت. و یزید را پنجمین ظالم قلمداد می كنید، زیرا متوجه اید یزید شروع كننده ی حادثه نیست.

در زیارت عاشورا با همان بینشی كه حضرت زینب در كربلا با حادثه برخورد كردند، لعنت را به سوی فرهنگی سوق می دهید كه ازحاكمیت انسان هایی معصوم غافل است و سقیفه یكی از جلوه های آن فرهنگ است كه در مقابل غدیر به پا شد.

نباید فكر كنیم كه سیاستِ عدمِ اختلاف بین شیعه و سنی به آن معنی است كه نقش حزب اموی را در انحراف از اسلام فراموش كنیم و از آن جریان و فكری كه بستر ظهور حزب اموی شد غافل گردیم، تا دوباره به همان ورطه ای از هلاكت سقوط كنیم كه در صدر اسلام سقوط كردیم.

ما معتقدیم برای حفظ اسلام ،مدیریت امام معصوم شرط است و غدیر محل طرح چنین موضوعی بود، حال در سقیفه به هر دلیلی از این موضوعِ مهم غفلت شد و ناخواسته نتیجه آن شد كه پس از پنجاه سال یزید بر سر كار آمد و حاكمیت جهان اسلام را تصاحب كرد و فرزند رسول خدا(ص) یعنی امامی معصوم را به قتل رساند و فجیع ترین حادثه تاریخ را پدید آورد.


مسلّم قصد خلیفه ی اول و دوم آن نبود كه كار به حاكمیت یزید كشیده شود ولی مگر سنت خدا این است كه ما هر طور خواستیم عمل كنیم و نتیجه ی مطابق عمل ما نباشد؟
در خبر داریم چون عمربن خطاب به شام وارد شد و معاویه را دید گفت: "هذا كسرَی الْعرَب" این پادشاه عرب است . حاكی از آن كه خلیفه ی دوم متوجه است خطرِ به سلطنت كشیدن خلافت از طریق معاویه می رود. ولی آیا توانستند كاری بكنند كه كار به آنجا منجر نشود؟ وقتی ارزش امام معصوم یعنی علی(ع) با سایرین مساوی قلمداد شد، نتیجه آن می شود كه همه ی قبایل حكومتِ بر جامعه مسلمین را حق خود می دانند، و لذا تفاوتی بین امام حسین(ع) و یزید در میان نمی ماند و از این زاویه باید سقیفه مورد نقادی قرار گیرد.


یا علی مدد

غفلت از باطن قدسی اسلام

اسلام برای آبادانی دنیا و آخرت مسلمین است ، یك وقت شما می گویید اسلام را می خواهیم تا هم عاقبت مان را نورانی كنیم و هم دنیای مان را به سامان برسانیم، این همان است كه خداوند در قرآن به ما توصیه می فرماید كه بگویید: ربنَا اَتِنَا فِی الدنْیا حسنةً و فِی الاَخِرَة حسنةً و قِنَا عذَاب النَّار

به فرمایش قرآن عده ای از خدا فقط دنیا را می خواهند و می گویند: ربنَا اَتِنَا فِی الدنْیا الحسنه خدایا فقط دنیا را به ما بده، خدا می فرماید: این ها در آخرت هیچ بهره ای ندارند"و مالَه فِی الاَخِرةِ مِنْ خَلاق".

از حركات و گفتار خلیفه ی اول و دوم بر می آید كه متوجه باطن قدسی دستورات الهی نبودند، تصورشان آن بود كه آن دستورات، یك مجموعه دستورات قراردادی است تا امور جامعه را به سرو سامان برساند و لذا اگر به نظرشان چیز دیگری میرسید كه كارآیی بهتری داشت آن را عمل می كردند.


یك وقت انسان در عین توجه كامل به قیامت، در دنیا هم طبق دستورات دینی زندگی آسوده ای را برای خود تهیه می كند و بر این اساس به اسلام هم عمل می كند تا در حیاتِ ابدی، معذّب نباشد . ولی یك وقت اسلام را می خواهد كه صرفاً دنیایش را تأمین كند، حالا هرجا اسلام مزاحم دنیایش شد - طبق این بینش - اسلام را كنار می گذارد .

در حالیكه اگر با افق اصلاح قیامت به اسلام بنگریم باید وقتی بین اسلام و امیال ما تعارضی پیش آمد، آن امیال را زیر پا بگذاریم . در صدر اسلام بینشی كه بر سر كار آمد و امیرالمؤمنین علی(ع) را حذف كرد این طور بود كه هرجا زندگی دنیاییِ مردم با اسلام اصطكاك پیدا می كرد تحت عنوان « اجتهادِ خلیفه » اسلام را كنار می گذاشت . خلیفه دوم بارها می گوید :
متْعتان كا نَتا على عهدِ ر سولِ الله أَنَا أَنْهى عنْهما و أَعاقب علَیهِما
دو متعه در زمان پیغمبر حلال بود من حرام كردم و عامل به آن دو را كیفر می كنم.

معنی این حرف این است كه پیامبر هرچه كرد، كرد، وقرآن هرچه گفت، گفت، نظر ما این است كه صلاح دنیای مردم همین است كه ما می گوییم. این طرز فكر چه بخواهیم چه نخواهیم جایگاه پیامبر را از آن مقام قدسی كه او رسول خدا است و حكم خدا را آورده، تنزل می دهد و او را در حد یك مصلح اجتماعی پائین می آورد، به طوری كه هركسِ دیگر هم می تواند در حد او باشد. در این نگاه جایگاهی برای امام حسین نمی ماند كه حق داشته باشد یزید را نپذیرد و بخواهد حكم حق را بر مناسبات جامعه حاكم كند.

یاعلی مدد

سلام

ممنون بابت معرفی گروه فرهنگی المیزان. کتابهای دکتر طاهرزاده رو دنبال میکنم کمابیش اما از این سایت اصصلا خبر نداشتم.
بحث خوبی رو هم شروع کردی. انشاءالله همراهی میکنم