تبیان، دستیار زندگی

-اولین مرحله از زمان تولد تا شش سالگی است یعنی سنینی که پسربیشتر متعلق به مادرش است.او پسر مادر است،حتی اگر پدرش نقش مهمی در این مرحله ایفا کند.در این مرحله هدف آن است که عشق وحس امنیت بالایی را به او بدهیم وتجربه ای گرم و لذتبخش از زندگی برایش فراهم کنیم

-مرحله ی دوم از شش تا چهارده سالگی است.او بر اساس کنشهای درونی خود میخواهد یاد بگیردکه یک مرد باشدواز نظر علائق وفعالیتها هر چه بیشترشبیه پدرش شود(اگر چه مادرش در این مرحله بسیار سهیم است ودنیای اطراف نیز برایش اهمیت پیدا می کند)هدف این مرحله ایجاد مهارت وشایستگی؟،در کنار حس مهربانی وشادابی وتبدیل او به فردی متعادل است.در این حالت او از این که یک پسر است حس خوبی دارد واحساس امنیت می کند.

نوزادن، نوزاد هستند. دختر یا پسر بودن برایشان مهم نیست وبرای ما نیز نباید فرقی کند .نوزادن دوست دارند که آنها را درآغوش بگیریم،با آنها بازی کنیم وآنها را بخندانیم .آنها دوست دارندمحیط پیرامون خود را کشف کنند،درحالی که آنها را در آغوش گرفته ایم،حرکت می دهیم وبرایشان صداهایی در می آوریم. شخصیت نوزادان بسیار متفاوت است، نگهداری از برخی از آنها آسان است.آنها آرام هستندوساعتهای طولانی می خوابند.برخی دیگر پر سر وصدا،هوشیاروبی خواب هستند وهمیشه می خواهند کاری انجام دهند.برخی از بچه ها ناآرام ومضطرب هستند وباید همیشه به آنها اطمینان داد که در کنارشان هستیم ودوستشان داریم .نوزادن وکودکان نوپا بیش از همه نیاز دارند که پیوند خاصی حداقل با یک شخص برقرار کنند.این شخص معمولا مادر آنهاست چرا که از یک سو بیش از همه مشتاق این کار است واز سوی دیگرشیر برایش فراهم میکند وبرای درآغوش گرفتن وآرام کردن او مناسب تراست. مادر معمولا بهترین فردی است که می تواند نیازهای کودک را برآورده سازد.هورمونهای مادر(به ویژه پرولاکتین که هنگامی که شیر خود را به کودک می دهد وارد جریان خون کودک می شود)باعث می گردند او گرایش پیدا کند که کنارفرزندش باشد وتمام توجه خود را به او معطوف کند. به جز شیرمادر،پدران میتوانند همه ی نیازهای کودک را برطرف سازند. اما آنه این کار رابه صورتی متفاوت انجام می دهند.مطالعات نشان می دهد که پدران اشتیاق بیشتری برای بازی با بچه ها دارند ودوست دارند آنها را به هیجان آورند در حالی که مادران تمایل دارند آنها را آرام کنند