با وجود آن که امروزه می توان همه طیف های جامعه را بر روی سکوهای مترو به نظاره نشست اما همچنان جای خالی شهروندانی درمترو خالی است که عصا به دست بگیرند و یا با ویلچرهایشان، از دیدن حرکت های فریبنده و مارگونه واگن های قطار لذت ببرند.
بی شک، کف خواسته های یک فرد دارای معلولیت، مناسب بودن سیستم حمل و نقل عمومی در کشور است. زیرا حتی اگر فرض کنیم تمام امکانات و خدمات رفاهی هم برای معلولان ایرانی فراهم باشد اما معلول نتواند از خانه بیرون بیاید؛ آنگاه سایر فعالیت های اجتماعی او هم عقیم خواهدماند.
با نگاهی به وضعیت نامناسب پیاده روها و مکان های عمومی، عدم نصب آسانسور دربسیاری از ساختمان های دولتی و حتی نبود یک رمپ و سطح شیب دار ساده برای عبور ویلچر در بسیاری از ادارات می توانیم عدم اجرای قانون را خیلی صریح و روشن لمس کنیم.
