همیشه گفتم که خود را متعلق به سینمای حرفه‌ای نمی‌دانم و البته می‌دانم که خیلی توضیح نداده‌ام این سینمای حرفه‌ای چه موجودی است. شاید تعریفی که من از سینماگر حرفه‌ای می‌دهم، تعریف ناقصی باشد، ولی برای خودم قابل درک است.

مثلاً فیلمنامه‌نویس حرفه‌ای برای نوشتن، یک قلم می‌خواهد و یک کاغذ سفید و کلی اطلاعات آماده در حول و حوش موضوع. حال می‌شود منتظر ماند تا فیلمنامه در یک زمان معقول آماده شود، ولی من هر وقت چنین برنامه‌ای را برای خودم چیدم با مغز، زمین خوردم.

من برای نوشتن، همه این ابزار بالا را می‌خواهم به اضافه یک عنصر، و آن چیز مزاحمی است به نام «حال». این حال، بیچاره می‌کند. چنان کاسه و کوزه عقل و درایت و برنامه‌ات را به هم می‌ریزد که می‌شوی ذلیل فی‌الارض. این حال چه قالبی دارد که تا اعلام آمادگی نکند، هر تدارکی را دیده باشی باز مجبوری رهایش کنی. این حال، زمان‌شناس نیست.

اصلاً منطق و ادب سرش نمی‌شود. وقت و بی‌وقت، سروکله‌اش پیدا می‌شود. احترامی و اعتنایی به تجربه‌های درخشانت نمی‌کند! چنان بی‌اعتنا به ارض و سماست که گویی از عالم دیگری است و هیچ محتاج این القاب نیست. فیلمنامه به رنگ ارغوان چهار سال با همین حال بر زمین نشست و ما سراغ دیگری رفتیم. تا این که در شرایطی که «نت فالش» نیاز به «حال» داشت، سراغمان آمد.

حس می‌کردم این موجود نامرئی، مثل بارداری ناخواسته در حال عرض اندام است. حس آدم خیانتکاری را داشتم که نباید دل در گرو کس دیگری داشته باشم؛ ولی او بی‌رحمانه حجم ذهن و روحم را اشغال کرد و من ناگهان فهمیدم در شهر تورنتو کانادا، آن هم در دل پروژه «نت فالش» در حال نگارش به رنگ ارغوانام. من با این حال چه کنم. می‌دانم که دوستان حرفه‌ای به ریش بنده می‌خندند و این ادا و اطوار را بازی می‌دانند.

نمی‌دانم، شاید آنها به همین وضع من دچار می‌شوند، ولی غم نان، چنان تحت فشارشان قرار می‌دهد که به روی مبارکشان نمی‌آورند و چنین است که کورتاژهای عجیب و غریب می‌کنند و سینمای ما پر است از فکرهای دو ماهه و سه ماهه که به دلیل روح حرفه‌ای ناخواسته وارد دنیای واقعی شده‌اند.

این نجوا را بلند گفتم که دوستان منتقد مدادها را تیز کنند تا مشروعیت به رنگ ارغوان را زیر نوک تیز مدادهایشان کالبدشکافی کنند. بسم‌الله.

منبع : خبر آن لاین

اثر تهمینه میلانی
تهیه‌کننده: آقامون اینا

روز- داخلی- صحنه قتل
یک جنازه به طرزی عجیب روی زمین افتاده و از سینه‌اش دود بلند می‌شود. به اندازه یک دایره با شعاع cm10 روی سینه مرد سوراخ است و دود از سوراخ ناشی از سوختگی بیرون می‌زند. بوی کباب همه‌جا را فراگرفته است. تیم تحقیقات کارآگاهی مشغول کارند. دور جنازه مرد را با گچ خط می‌کشند. جنازه را که برمی‌دارند،‌ نقش یک گاو می‌بینیم که با گچ درست شده و این اشاره‌ای است به اینکه مردها حتی مرده‌شان هم آدم نیست.
در حین بلند کردن جنازه چشم کارآگاه «تیزبین» که تنها مرد خوب جهان است به دست مشت کرده مرد می‌افتد که یک دسته موی بلند مش کرده در مشتش دیده می‌شود.
کارآگاه تیزبین: اسمش چی بوده مقتول؟
یکی از همکاران: هیبت دریانی.
کارآگاه تیزبین: اون موها رو از توی مشتش در بیارین بفرستین آزمایشگاه. یه لیوانم آب بریزین توی سوراخ سینه‌اش حالمون به هم خورد بس که دود کرد این یارو!
دستی یک لیوان آب روی سوراخ سینه مقتول می‌ریزد. سینه سوخته مرد جِزّی صدا می‌کند و خاموش می‌شود.

روز- داخلی- دفتر کارآگاه تیزبین
کارآگاه پشت میز کارش نشسته و مشغول بافتن یک شال‌گردن با کاموای موهر نارنجی و بنفش است و ترانه‌ای را زیر لب زمزمه می‌کند.
کارآگاه تیزبین: هوس، تو دلم داره می‌کشه نفس...
صدای در می‌آید.
کارآگاه تیزبین: کیه‌کیه در می‌زنه من دلم می‌لرزه آه! بیا تو.
منشی وارد می‌شود. یک نامه جلوی کارآگاه می‌گذارد و یک کیسه نایلون که تارهای مو در آن است. کارآگاه کاغذ را می‌خواند.
کارآگاه تیزبین: به نام خدا. نتیجه آزمایشات نشان می‌دهد که رشته موهای مذکوره با رنگ موی اورآل (Loreal) N.7/1 رنگ شده سپس به شکل سوزنی از زیر کلاه مش درآمده، ابتدا دکلره شده، آن گاه با استفاده از رنگ موی ایگورا رویال (Igora royal) N.6 مش گردیده است.
کارآگاه سری به تأسف تکان می‌دهد.
کارآگاه تیزبین: اینا دیگه کی‌ین؟! این مو تابلوئه که رنگ مشش ایگورا رویال N.3 است. این مو کاملاً کاهیه!

غروب- داخلی- دفتر رئیس
رئیس مردی 55 ساله و بسیار خشن است.
رئیس: ببین تیزبین! این پرونده برای ما خیلی اساسیه. عوض اینکه توی ساعت اداری واسه زنت بافتنی ببافی، باید تا 4 ساعت دیگه نتیجه کامل این تحقیقات رو بذاری روی میز من. وگرنه مجبوری بعد از اخراجت دائم توی خونه واسه زنت بافتنی ببافی.
کارآگاه تیزبین: البته باعث افتخاره. ولی چشم.

شب- داخلی- منزل تیزبین
- تیزبین در حال جارو کشیدن.
- گذر زمان.
- تیزبین در حال شستن ظرف‌ها.
- گذر زمان.
- تیزبین در حال پهن کردن رخت‌های شسته شده.
- گذر زمان.
- تیزبین در حال تعویض پوشک بچه.
- گذر زمان.
- تیزبین در حال پختن غذای فردا.
- گذر زمان.
- تیزبین خسته و کوفته و خرد و خراب در حالی که پرونده قتل هیبت دریانی را زیر بغل دارد به هال خانه وارد می‌شود. همسر تیزبین که یک کاسه پاپ کورن (پف‌فیل) و یک دلستر خانواده و یک کاسه تخمه آفتابگردان روی میز کنار دستش دارد، روی کاناپه لم داده و مشغول دیدن قسمت هفتم از فصل هشتم سریال «ویکتوریا» است. تیزبین چراغ هال را روشن می‌کند.
زن: خاموش کن اون صاب مرده رو. مگه نمی‌بینی دارم سریال می‌بینم. اَه! از دست این بی‌ملاحظه‌گیای تو!
تیزبین: خب آخه می‌خوام پرونده رو بخونم.
زن: دیگه چی شده. باز کدوم مرد ذلیل مرده‌ای به زن معصوم و بدبختش شک کرده و به خاطر خیال‌پردازی ذهن بیمار ومعلولش زن بی‌گناه‌رو با چاقو تیکه‌تیکه کرده؟!
تیزبین: نه قضیه این یکی فرق می‌کنه.
زن عصبانی تلویزیون را خاموش می‌کند.
زن: اه! نمی‌ذاری یه سریال ببینم که. این زن بدبخت...
تیزبین: ویکتوریا؟
زن:... نه بابا دوستش. از دست شوهرش سرطان گرفته می‌خوان عملش کنن. حالا باشه فردا و پس‌فردا و پس اون فردا هر سه تا تکرارشو می‌بینم. اون جوری واینستا منو نیگا کن. پاشو برو یه چایی نبات با عرق نعنا بیار، نفخ کردم.
بعدم بگو ببینم قصه چیه.
تیزبین با چای نعنا و نبات برمی‌گردد.
تیزبین: می‌دونی چی عجیبه؟ وقتی دور جنازه با گچ خط کشیدیم شکل یه گاو دراومد.
زن: خب اینکه طبیعه. چیز غیرطبیعی چی دیدی؟
تیزبین: آهان! سینه جنازه سوراخ بود و سوخته. دود می‌کرد. توی دست جنازه یه مشت هم مو بود خرمایی N.7.1 با مش سوزنیه N.3
زن: N.3؟! عمراً. الان N.6 مده.
تیزبین: نه جون تو رنگش به کاهی می زد. N.3 بود.
زن: نه حتمآً دکلره‌ش زیاد مونده بوده رو سرش.
یادت نیس پارسال عید پروین عمه اقدس اینا چه گندی زد به موهای سهیلا جون؟ از بس که دکلره رو دیر ورداشت.
تیزبین:
آره! گندش بزنن. این پروین عمه اقدس اینا فقط بند و ابروش خوبه. ولی من دس به قیچی و رنگشو اصلاً قبول ندارم.
زن: خب. گفتی یارو سینه‌اش سوخته بوده؟
تیزبین: آره.
زن: طرف جز جیگر زده بوده. لابد زنشو کتک زده، اونم نفرینش کرده و گفته جز جیگر بزنی. اونم جز جیگر زده. طرف به مرگ طبیعی مرده. خوبم شد که مرد.

روز- داخلی - دفتر تیزبین
تیزبین بافتن شال‌گردن موهر صورتی و بنفش همسرش را تمام کرده و آخرین دانه بافتنی‌اش را هم کور می‌کند و همزمان می‌گوید:
تیزبین: کور بشه چشم حسود و بخیل و هر کی چشم نداره ببینه.
پایان

نقد فیلم
کور بشه چشم حسود!
(نقدی بر فیلم مرگ بر مرد...)
نوشته: شیلا ویتاکر
ترجمه: پروین عمه اقدس اینا

«مرگ بر مرد» در ظاهر فیلمی ساده است، اما معانی پیچیده‌ای دارد و یک اثر متافوریک کامل است. گنجینه‌ای است که یک کلید کوچک دارد. کلیدی طلایی که در این صندوقچه پرجواهر را می‌گشاید. این کلید برای بیننده با شعور در همان سکانس اول جاسازی شده: نقش گاوی که بعد از برداشتن جنازه مرد بر زمین مانده. این یعنی همه چیز . میلانی در همان ابتدا به ما می‌گوید که «مرد» در واقع حیوانی است که هیچ بویی از لطافت نبرده. گاوها با شاخ‌های مهیب‌شان در چمن‌زارها راه می‌روند و به جای بو کردن گل‌ها، آنها را نشخوار می‌کنند و تاپاله می‌اندازند. گاوها کارخانه‌های زنده، متحرک و شاخدار تبدیل گل به تاپاله هستند.

در چنین احوالی مردی مثل تیزبین واقعاً نعمت است. مردی که وقتی دانه آخر بافتنی را کور می‌کند می‌گوید: «کور بشه چشم حسود...» و این هم استعاره‌ای زیباست. کور کردن بافتنی و جمله فوق.

به نظر من زن تیزبین باید قدر شوهرش را بداند و همیشه برای بند و ابرو برود پیش پروین عمه اقدس اینا که بند و ابروش حرف ندارد. برای مش هم باید همان‌جا برود. آن یک دفعه هم پروین حواسش پرت شده بود که موهای او را خراب کرد. ضمناً آدرس آرایشگاه پروین هم تهران- بلوار فردوس - ... طبقه دوم می‌باشد. لطفاً قبلاً وقت بگیرید. ساعت کار 14 تا 22. ضمناً روزهای دوشنبه مدل مجانی می‌باشد.

منبع : خبر آن لاین

کتاب «یادداشت‌های روزانه محمد علی فروغی» پس از 67 سال از درگذشت این چهره اجتماعی، فرهنگی و سیاسی فعال دهه‌های 1300 تا 1320 از سوی کتابخانه مجلس منتشر شد.   

به گزارش خبرآن‌لاین، این مجموعه، یادداشت‌ها و نامه‌های روزانه فرغی از 26 شوال 1321 تا تاریخ 28 ربیع‌الاول سال 1332 هجری قمری است که اغلب جنبه‌ اجتماعی ـ فرهنگی و کمی هم جنبه سیاسی دارد و به 151 یادداشت تقسیم می‌شود.

همچنین به گفته رییس مرکز اسناد مجلس این یادداشت‌ها که حتی فرزندان فروغی نیز از وجود آنها بی‌اطلاع‌ بودند، علاوه بر پژوهشگران حوزه علوم سیاسی و تاریخ معاصر، برای روزنامه‌نگاران نیز از جذابیت‌های ویژه‌ای برخوردار است.

«محمدعلی فروغی» 87 ساله که 1321 خورشیدی از دنیا رفت، فرزند محمدحسین ذکاء‌الملک، یکی از تجار پیشگان اصفهان و متخلص به «فروغی» بود. او این لقب را از پدر گرفت و خود ملقب به «ذکاء الملک» شد که نزدیک به سه دهه از رجال طراز اول تاریخ سیاسی ایران در سال‌های 1300، 1310، 1320 و حتی بعد از شهریور 1320 که نخست‌وزیر شد، به شمار می‌رفت.

پدر فروغی نشریه «تربیت» را منتشر می‌کرد و فروغی در کنار پدر فعالیت می‌کرد و بعدها مدرس مدرسه علوم سیاسی تهران نیز شد؛ این خاطرات به‌طور دقیق مربوط به این دوران تدریس ‌است، دوره‌ای که او هنوز وارد عرصه سیاسی نشده و پست و منصبی نداشته است.

گفته می‌شود قانون اساسی نروژ و فرانسه که مورد توجه خاص مجلس اول بود، توسط فروغی و پدرش که به زبان فرانسوی تسلط داشتند، به فارسی ترجمه شد و مورد استفاده قرار گرفت. 

کتاب «یادداشت‌های روزانه محمد علی فروغی» 67 سال پس از مرگ او با مقدمه‌ و بازخوانی ایرج افشار در 490 صفحه و با شمارگان 1000 نسخه، به قیمت 60 هزار ریال ، روانه بازار نشر می‌شود.

شایان ذکر است یادداشت‌های روزانه‌ فروغی زمستان امسال به کتابخانه مجلس اهدا شد و با حمایت‌های رییس کتابخانه مجلس و به کوشش ایرج افشار، به سرعت مسیر چاپ و انتشار را پیمود. این یادداشت‌ها در دفتری با قطع خشتی در 110 صفحه به رشته تحریر در آمده‌اند و تاکنون در هیچ منبع و مأخذی اشاره‌ای به این دست‌نوشته‌های فروغی که در جوانی نوشته شده‌اند، نشده است.

منبع : خبر آن لاین

در آن جشنواره فیلم «تنها دوبار...» فیلم برگزیده منتقدان و خبرنگاران مطبوعات شد. «علیرضا آقاخانی» با بازی روان و یکدستش، در این موفقیت سهم بسزایی داشت. روزنامه خراسان به بهانه اکران فیلم «تنها دوبار...» با او به گفت وگویی ترتیب داده که در زیر می‌خوانید.

اگر موافقی این گفت وگو را، با صحبت درباره موفقیت های جشنواره ای ات شروع کنیم.
در رشته بازیگری یک جایزه از جشنواره فیلم هند گرفتم. در جشنواره آسیاپاسیفیک (آسیا و اقیانوسیه) نامزد دریافت جایزه شدم که به خاطرش، به استرالیا رفتم، در «گرانادا»ی اسپانیا نیز این فیلم دو جایزه گرفت.

واکنش داوران و مخاطبان، نسبت به این فیلم چطور بود؟
خیلی خوب بود. آن ها می توانستند با شخصیت های فیلم همذات پنداری کنند. در سراسر دنیا، آدم های زیادی داریم که از جنس حسرت های «سیامک»  داشته اند. آدم هایی که در زندگی شان، کارهایی را که دوست داشته اند انجام نداده اند. ما آدم ها در زندگی دنبال کلیت ها هستیم. اما فیلم به ما می گوید باید دنبال جزئیات باشیم.

به نظر تو حسرت های «سیامک» جزئی بود یا کلی؟
بستگی به تعریف افراد دارد. هر فردی در زندگی دنبال چیزی می گردد و به یک سری مسائل، بیشتر اهمیت می دهد. یک سری حسرت های سیامک بزرگ و کلی بود. مثل اخراج از دانشگاه، یک سری از حسرت هایش کوچک بود. مثلا این که چرا جمله «دوستت دارم» را به یک نفر نگفته است. سیامک در حال حاضر، افقی پیش رویش نمی بیند. یک آدم خالی از عشق و گرما و زندگی است. هر چیزی که به آن نرسیده، برایش تبدیل به حسرت شده است.

فکر می کنی چرا نام «تنها دوبار زندگی می کنیم» برای این فیلم انتخاب شده است؟
من فکر می کنم شاید کنایه ای باشد به این که همین یک بار، زندگی را دریابیم. یک تلنگری به آدم می زند که «وقتی عشق نباشد انگار زندگی نیست». در هر سن و هر موقعیتی وقتی عاشق شوی، دل تو زندگی را از نو شروع می کند. این فیلم زندگی را به قبل و بعد عاشق شدن تقسیم می کند.

شنیده ای که بازی ات را به بازی های فیلم های «نفس عمیق» (پرویز شهبازی) و «شب های روشن» (فرزاد موتمن) شبیه دانسته اند؟
من این فیلم ها را ندیده ام. خیلی هم می گویند چرا ندیده ای. یکی از مجلات تخصصی اصرار داشت مرا به بازیگران این فیلم ها شبیه کند. می گفتند تو شبیه «مهدی احمدی» بازی می کنی. گفتم واقعا این بازیگر را نمی شناسم. الان من آن چنان حر فه ای و هنری نیستم اما فیلم دیدن را دوست دارم. می گویند صدایت شبیه اوست. من در این فیلم یک شخصیت را بازی کرده ام. زندگی عادی من و آقای مهدی احمدی، بیرون از این شخصیت هاست.

خودت فکر می کردی یک روز بازیگر شوی؟
نه. بازیگر شدنم اتفاقی بود. هیچ وقت فکر نمی کردم بخواهم بازیگر شوم. نمی خواهم اغراق کنم. اما بازیگر شدن، جزو آرزوهایم نبود. سینما رفتن را دوست داشتم. اما نه این که آرزو کنم کاش جای فلان بازیگر بازی می کردم. آقای بهزادی -کارگردان فیلم- مرا در خیابان دیدند و پرسیدند دوست داری فیلم بازی کنی؟ گفتم تا حالا به این موضوع فکر نکرده ام. چند جلسه با هم قرار گذاشتیم. از بین سه چهار نامزد، من انتخاب شدم.

فکر می کنی چقدر در موفقیت فیلم سهم داشته ای؟
به نظر من موفقیت فیلم، به زحمت های «بهزادی» برمی گردد. او مرا قدم به قدم در عرض یک سال و نیم به نقش نزدیک کرد. چون من بازیگر نبودم. وقتی فیلم تمام شد، بهزادی وقت گذاشت و خیلی چیزها را از نظر تکنیکی به من یاد داد. من پیشنهادهای زیادی برای بازی داشتم. اما نرفتم چون می خواستم ببینم واکنش ها نسبت به فیلم «تنها دوبار...» چگونه است.

بهزادی می گفت به بازیگران اجازه نمی داده است فیلم نامه را بخوانند. چطور با این موضوع کنار آمدی؟
من هنوز هم فیلم نامه را نخوانده ام. روش کارشان طوری بود که سکانس به سکانس به صورت یک برگه، فیلم نامه را به ما می دادند. یعنی صفحه بعد از برگه را نمی دانستیم چه بود. بار اولی که رفتم فیلم را در جشنواره دیدم، همه چیزش برایم تازگی داشت.

نابازیگران همیشه در معرض این اتهام هستند که خودشان را بازی کرده اند. درباره تو هم چنین حرفی زیاد گفته می شود.
شما یک ساعتی هست که با من هستید. می توانید قضاوت کنید من شبیه به سیامک هستم یا نه.

به نظر من شبیه نیستی. چون تو می خندی. اما سیامک اصلا نمی خندید.
البته «سیامک» آخر فیلم یک لبخند کوچکی زد. اگر از من بپرسید، به شما می گویم که هیچ شباهتی به سیامک ندارم. به هر حال هیچ ماست بندی نمی گوید ماست من ترش است. (می خندد) سیامک یک شخصیت چند لایه بود. سیامک آدم کم حرفی است که حرکات آهسته و کندی دارد. اصلا نمی خندد. حسرت هایی از گذشته دارد که می خواهد آن ها را جبران کند.

درباره شخصیت مقابلت صحبت کن. برخی معتقدند او بیشتر یک شخصیت نمادین است و در واقعیت ممکن نیست چنین آدمی وجود داشته باشد؟
شهرزاد با بازی نگار جواهریان بیشتر از این که بخواهد یک شخصیت باشد، بیان گر یک نگاه و روش زندگی است. این که می شود این جوری هم به زندگی نگاه کرد. می شود امیدوار بود. دنبال زندگی دوید و نیمه پر لیوان را دید. شهرزاد نمادی از عشق و آفتاب بود.

منبع : خبر آن لاین

به گزارش فارس، از حواشی مراسم پایانی جشنواره فیلم‌های تلویزیونی می‌توان به پخش کلیپ «ایران ایران» با صدای رضا رویگری اشاره کرد که در ادامه پخش آن، ضرغامی به خاطر اجرای ترانه این کلیپ با اهدای لوح یادبود و هدایایی از رویگری قدردانی کرد.

در بخش دیگری از مراسم شهاب حسینی که در سریال «شوق پرواز» در نقش شهید بابایی ایفای نقش می‌کند، هدیه خود را برای ایفای نقش در تله‌فیلم «تنهایی» به عنوان بهترین بازیگر مرد، به همسر شهید بابایی اهدا کرد.

این حرکت با استقبال حاضران در سالن روبه‌رو شد و جمعیت حاضر چند دقیقه‌ای ایستاده به تشویق «شهاب حسینی» پرداختند.

منبع :خبر آن لاین