Tous les mouvements sont Noms de Dieu
همه چيز اسم خداست. شما خودتان از اسماءالله هستيد زبانتان هم از اسماءالله است، دستتان هم از اسماءالله است به اسم الله «الحمدلله» حمد هم كه مى كنيد اسم الله است زبان شما كه حركت مى كند اسم الله هست، از اين جا پا مى شويد، مى رويد به منزلتان با اسم الله مى رويد. نمى توانيد تفكيك كنيد خود شما اسم الله هستيد، حركات قلبتان هم اسم الله است حركات نبضتان هم اسم الله هست، اين بادهايى كه وزيده مى شود همه اسم الله اند…اسم در مسماى خود فانى است ما خيال مى كنيم كه خودمان يك استقلالى داريم، يك چيزى هستيم. لكن اين طور نيست، اگر آنى، آن شعاع وجود كه موجودات را با آن شعاع، با آن اراده، با آن تجلى موجود فرموده، اگر آنى آن تجلى برداشته بشود تمام موجودات لاشى ءاند برمى گردند به حالت اولشان براى آن كه ادامه موجوديت همه به همان تجلى اوست.
با تجلى حق تعالى همه عالم وجود پيدا كرده است، و آن تجلى و نور اصل حقيقت وجود است؛ يعنى اسم الله است. الله نورالسموات والارض. نور سماوات و ارض خداست، يعنى جلوه خداست. هرچيز كه يك تحققى دارد اين نور است، ظهورى دارد اين نور است، ما به اين نور مى گوييم براى اين كه يك ظهورى دارد؛ انسان هم ظاهر است؛ نور است حيوانات هم همين طور، نورند. همه موجودات نورند، و همه هم نور «الله» هستند.
الله نور السموات و الارض يعنى وجود سموات و ارض كه عبارت از نور است از خداست. و آن قدر فانى در اوست كه الله نورالسموات، نه اين كه الله نور السموات، اين يك نحوه جدايى مى فهماند. الله نورالسموات و الارض يعنى هيچ موجودى در عالم نداريم كه يك نحوه استقلالى داشته باشد. استقلال معنايش اين است كه از مكان خارج بشود و به حد وجوب برسد، موجودى غير از حق تعالى نيست از اين جهت كه مى فرمايد: به اسم الله «الحمدالله» به اسم الله «قل هوالله احد» با اسم الله «قل» نه اين است كه مقصود محتملا اين طورى است: با «اسم الله» بگو، يعنى گفتنت هم با «اسم الله» است.
«Toutes les choses sont des Noms de Dieu : vous faites vous-mêmes partie des Noms de Dieu, votre langue aussi est des Noms de Dieu, ainsi que vos mains […]. «Par le Nom de Dieu… la louange est à Dieu» (Cor. 1.1): la louange que vous faites est également des Noms de Dieu, votre langue qui bouge est un Nom de Dieu; vous vous levez et partez d’ici, vous rentrez chez vous, c’est par le Nom de Dieu que vous allez. Vous ne pouvez pas établir de séparation, vous êtes vous-mêmes des Noms de Dieu, les battements de votre cœur sont aussi Noms de Dieu, les battements de votre pouls sont encore Noms de Dieu, et les vents qui soufflent… Le Nom est éteint dans le Nommé. Nous nous imaginons que nous avons nous-mêmes quelque indépendancee, que nous sommes quelque chose, mais ce n’est pas ainsi: ce rayon d’existence, cette volonté, cette manifestation, par quoi Il a existencié les existants, si cela était retenu un seul instant, tous les existants seraient anéantis et retourneraient à leur état premier parce que la continuité de l’existence est également par cette même manifestation.»
Par la manifestation de la Réalité suprême, tout le monde de l’existence est apparu. Cette manifestation et cette lumière est le fond de la réalité de l’existence, et c’est le Nom Allãh: «Allãh est la lumière des cieux et de la terre» (Cor. 24.35) Cela veut dire que toute chose qui a réalité et apparition est lumière: nous appelons la lumière “lumière” parce qu’elle est apparition; l’homme, qui est apparent, est aussi lumière et les animaux de même sont lumière ; tous les existants sont lumière, et qui plus est, tous sont la lumière de Dieu.
«Dieu est la lumière des cieux et de la terre» signifie que l’existence des cieux et de la terre ”” qui est lumière ”” est de Dieu et se trouve à ce point éteinte en Lui que «Dieu est la lumière des cieux et de la terre»; et non pas que «par Dieu sont illuminés les cieux et la terre» [comme le pensent ceux qui interprètent ainsi ce verset], ce qui laisserait supposer une certaine séparation. «Dieu est la lumière des cieux et de la terre» signifie que ces [choses-là] ne sont rien, c’est-à-dire que nous n’avons aucun existant dans le monde qui aurait quelque indépendance: l’indépendance, cela voudrait dire qu’il sort de la non-nécessité et devient nécessaire, alors que nul autre que la Réalité suprême n’est ainsi. De ce fait, lorsqu’Il dit «par le Nom de Dieu… la louange est à Dieu» (Cor. 1.1), «par le Nom de Dieu… dis: Il est Dieu, Un…» (Cor. 112.1) […], c’est une réalité: «par le Nom de Dieu, dis…» signifie que “ton dire même est par le Nom de Dieu”.»
Une partie du livre "Commentaire de la Sourate d’ouverture du Coran" de l’Imam Khomeyni
Sources:
Tebyan.net
Imam-khomeini.com
Articles Relatifs:
Les lois de l’univers
La connaissance de Dieu
