جشن و پایکوبی برای جمعه پر خاطره

کمی که گذشت به یاد جشنی افتادم که چند سال قبل در پی پیروزی کشور در بازی های المپیک برگزار شده بود . ماشین ها تزیین شده بودند . افراد به هر شکل ممکن می خواستند شادی خودشان را اعلام کنند .ویراژ می دادند . دستمال به دست گرفته و تکان می دادند، بوق می زدند .

سرانجام روز موعود فرا رسید . و رییس جمهور انتخاب شد آن هم با اکثریت آرا . آرایی از مردمی که با وجود سختی های زیاد و مشکلاتی که این روزها زیاد با آن مواجه بودند در صحنه حاضر شدند، با عشق و امید رای دادند و پس از انتخابات هم با همان شور و امید وشعف از نتیجه این حماسه جشن و شادی  به پا کردند . به امید روزهایی پر امید و تحولاتی سازنده .

خیابان‌های شهر از پریشب که آمار صد در صدی اعلام شد شاهد یک جشن عظیم بود . جشنی که خود مردم مسبب آن بودند و اکنون هم خودشان آن را برپا کردند . به هر حال این حضور و این در صحنه بودن مسلماً جای قدر دانی دارد و در این میان رییس جمهور آینده باید بیش از هر کس دیگری در تلاش برای قدرشناسی از این همه خلوص و همکاری باشد. حجت الاسلام دکتر حسن روحانی پیام داد: باور کنید که فصل جدی  همدلی آغاز شده است. خدای بزرگ را بر این طلوع دوباره سپاس که دستان شما خورشید عقلانیت را بر ایران تاباند و ندای ایران را در جهان طنین انداز کرد. من به عهدی که با شما مردم بسته‌ام اتکا خواهم داشت و تا پایان این راه از پای نخواهم نشست.

پلیس راهور تهران بزرگ از روز پس از انتخابات در آماده‌باش به سر می‌برد و این حالت آماده‌باش تا اطلاع‌ ثانوی ادامه دارد.

اما در این میان و گذشته از شور و شعفی که در شهر برپا شده بود نکته‌هایی هست که می‌تواند برای همه ما تأمل برانگیز باشد .

آقای رییس جمهور جدید که تا دیروز وعده می‌داد و از برنامه‌های آینده‌اش حرف می‌زد از امروز باید به فکر عمل باشد . به فکر همه وعده‌هایی که اقشار مختلف اجتماع به امیدش سر بر بالین گذاشتند و صبح زود روز جمعه به امیدش در صف پر طمطراق و طولانی رای گیری ایستادند .

 مطمئناً در میان رای دهندگان ، جوانان منتظرترین‌ها هستند برای وعده‌های رییس جمهور آینده . آخر به آن‌ها قول داده‌اند که وضعیتشان را بهتر کنند . جوانان در انتظار وعده اشتغالند . منتظرند آسان‌تر بتوانند ازدواج کنند . امید دارند با فراغ بال بیشتر و در مکان‌های آماده تری تفریح و ورزش کنند . امیدوارند ریشه‌های اعتیاد و این گونه آسیب ها خشکانده شود  .

البته نمی‌خواهیم چون جوان هستیم فقط از درد و دل جوانانه بنویسیم . همه اقشار جامعه در انتظار خبرهای خوب هستند . بیمه بازنشستگان، سر و سامان گرفتن دارو، گرانی ، جمع و جور شدن اراذل  و اوباش، تأمین اجتماعی بی سر و سامان، شهر پر سر و صدا و پر از دود و ترافیک، طلاق و مشوق‌هایش و ...

از حق نگذریم شاید یکی از حیاتی‌ترین این معضلات شهری بیماران صعب‌العلاج باشند که در انتظارند تا کسی بیاید و تکلیف گرانی‌های دارو و کمیاب بودنش را روشن کنند . بیمارانی که در یکی دو سال اخیر زیاد درد و رنج دویدن دنبال دارو و قرض و قوله گرفتن برای جور کردن پول آن را داشتند . خانواده‌هایی که غصه داشتن بیمار سرطانی یا ام اس یا .... یادشان رفته و وعده دیدارشان با هم جلوی درب داروخانه‌های هلال احمر و  13 آبان و ... به دلیل انتظار برای دارو های نایاب است .

به هر حال کار زیاد است برای انجام دادن . تا دلت بخواهد برنامه هست که رییس جمهور می‌تواند به همه آن‌ها سر و سامان دهد و عده‌ای را از نگرانی و بلا تکلیفی در آورد .

یک موضوع هست که دلمان نیامد در کنار همه این مسایل از دیده پنهان نگه داریم . در همه جشن‌های ملی یک قشر زحمت کشیده و مظلوم هست که به جای شادی کردن باید بیشتر از قبل وظیفه‌اش را جدی بگیرد . کارگران شهرداری که در این مواقع به جای این که مانند دیگر مردم  سرور خود را اعلام کنند باید به فکر زحمت دو چندانی باشند که بعد از این گونه جشن‌های خیابانی بر گردنشان می‌افتد .

بیایید شاد باشیم . پیروزی را جشن بگیریم. اما تا می‌توانیم وظایف شهروندی خود را هم بشناسیم و جشن گرفتن را توجیهی برای هرج و مرج ندانیم .