تواضع: وقتي امام رضا (ع) تنها بودند و براي ايشان غذا ميآوردند، آن حضرت، غلامان و خادمان و حتي دربان و نگهبان را بر سر سفره مينشاندند و با آنها غذا ميخوردند.
اخلاق نيكو: امام رضا(ع) با سخن هرگز به هيچكس جفا نكردند و كلام كسي را نبريدند تا مگر شخص از گفتن باز ايستد. حاجتي را كه ميتوانستند برآورده سازند، رد نميكردند. پاهايشان را دراز نميكردند و هرگز روبروي كسي كه نشسته بود، تكيه نميدادند و هيچكس از غلامان و خادمان خود را دشنام نميدادند. هرگز آب دهان بر زمين نميافكندند و در خنده، قهقهه نميزدند بلكه تبسم ميفرمودند.
كرم و سخاوت: امام رضا (ع) تمام ثروت خود را در روز عرفه تقسيم نمودند. فضل بن سهل به ايشان عرض كرد: اين ضرر است. امام فرمودند: بل سود و بهره است. چيزي را كه پاداش و كرامتبدان تعلق ميگيرد ضرر محسوب مكن.
صدقات: امام رضا(ع) بسيار نكويي ميكردند و در نهان صدقه ميدادند و بيشتر اين عمل را در شبهاي تاريك به انجام ميرساندند.
منبع: آستان قدس رضوي
در رابطه با چگونگي و محل و تاريخ دقيق پيدايش نان سنگك در ايران هيچ گونه اطلاع دقيق و روشني در دسترس نيست. كهنترين نوشته و تحقيقي كه در آن از نان سنگك نام برده شده، كتاب فرهنگ لغاتي است به نام "برهان قاطع" كه توسط نويسندهاي به نام خلف تبريزي در سال 1062 هجري قمري نگارش يافته و مولف در آنجا در زير معني واژه سنگك مينويسد: نوعي از نان هست كه روي سنگ ريزههاي گرم بپزند.
همچنين در تقويم سالنمايي كه توسط كميته» نانوايان تهران كه در 19 ارديبهشت سال 1326 شمسي در تهران چاپ شده در رابطه» تاريخچه و چگونگي پيدايش نانوايي و نان سنگك اين گونه آمده است: شاه عباس براي رفاه حال طبقات تهيدست و لشگريان خود كه غالباً در سفر احتياج به نان و خورش موقت و فوري داشتند و لازم بود به هر شهري ميرسند نانواهايي باشند كه بتوانند به قدر مصرف سربازان نان تهيه نمايند و غذايي باشد كه خورش نان قرار دهند، درصدد چاره برآمد و حل اين مشكل را از "شيخ بهايي" كه از اجلّه» علما و دانشمندان ايران بود خواست. شيخ بهايي با تفكر و تعمق تنور سنگكي را ابداع نمود. اين اختراع كه با دقت و هوشياري طرح و عملي شده است به قدري كامل و دقيق است ك پس از گذشت چند صد سال هنوز به همان صورت اوليه» مورد استفاده و ناني كه از تنور سنگكي بدست ميآيد، مأكول ترين نان است. البته بايد اين نكته را توجه داشت كه عليرغم اين ادعا كه در اين سالنامه آمده است، نانوايان و كارگران و شاطران نانواييهاي سنگكي در رابطه با پيدايش اين نوع نان، نظرهاي ديگري هم دارند كه شايد اين ديدگاهها واقعيتر و به حقيقت نزديكتر باشد.
يكي از اين ديدگاهها اين است كه پخت نان سنگك قبل از ورود اسلام به ايران رواج داشته و پيدايش آن اين گونه بوده كه يكي از پادشاهان ساساني بيمار ميشود، طبيب معالج او تجويز ميكند كه براي شاه بايد ناني تهيه نمايند كه آن نان روي ريگ (سنگهاي كوچك) پخته شود. در اجراي اين كار دستور داده ميشود كه روي توري مقداري ريگ و سنگريزه بريزند و در زير آن آتش پرحجمي روشن نمايند تا ريگها كاملاً داغ گردند و آنگاه خمير نان را با دست در روي تختهاي پهن كرده و در روي سنگهاي داغ قرار دهند تا بپزد. ولي چون در اين روش قسمت پايين نان پخته و قسمت رويي نميپخت، آمدند توري ديگري هم در روي خمير قرار دادند و روي آن آتش ريختند تا هر دو طرف نان پخته شود. كم كم اين روش پختن نان توسعه و تكامل يافته تا به صورت امروزه در آمده است. همچنين در كتب تاريخي ذكر شده است كه وقتي سربازان عرب به شهر مدائن آمدند و نان سنگك را در روي ميز نانوايي ديدند، نميدانستند كه آن چيست و همين هم خود دليلي بر قدمت پخت نان سنگك در ايران است..
همچنين در سالهاي قبل در قلعهاي قديمي در نزديكي شهر ورامين در زير زمين اين قلعه بقاياي يك نانوايي سنگكي كشف شد ك تنور آن سالم مانده و ريگهاي داخل آن موجود بود.
منبع: راسخون
1-تاكيد و توصيه‌اي كه از طرف ائمه (ع) براي عزاداري امام حسين صورت گرفته، در مورد هيچ امامي صورت نگرفته و با آن كه شهادت امام حسين در يك روز است، اما عزاداري براي او از مدتها قبل و پس از آن ادامه مييايد. اين همه براي رسيدن به هدف و درسهايي است كه در عاشورا بوده كه هدف تمام امامان (ع) در آن خلاصه شده است كه در قيام امام حسين (ع) روشنتر، آشكارتر، جامعتر و عميقتر وجود يافته است. برپايي مراسم سوگواري براي امام حسين(ع) در مناسبتهاي مختلف دستور امامان (ع) است. گريستن بر ابا عبداله الحسين(ع) ثواب بسيار دارد. فرشتگان، پيامبران، زمين، آسمان، حيوانات صحرا و دريا هم بر عزاي حسين (ع) گريسته‌اند. عزاداري بر حسين (ع) نشانة پيوند قلبي با اهل بيت و سيد الشهدا است. 2-يكي از رموز اين همه تأكيد بر سوگواري امام حسين (ع) اين است كه اين كار يك نوع مبارزه با ستمگران بني اميه و بني عباس و طاغوتيان براي ابد است. در حقيقت برقراري عزاي حسيني يك جهاد مقدس و احياي خط ائمه(ع) و تبيين مظلوميت آنان و اعتراض به ظالمان و حمايت از مظلومان، و انتقال فرهنگ شهادت به نسلهاي آينده است. 3-زيارت امام حسين(ع) در روز اربعين مستحب است و از نشانه‌هاي مؤمن شمرده شده است. امام عسكري (ع) فرمود: نشانه‌هاي مؤمن پنج چيز است: پنجاه و يك ركعت نماز، زيارت اربيعن، انگشتر به دست راست كردن، پيشاني به خاك گذاشتن (در حال سجده)، و بسم الله را (در نماز) بلند گفتن. 4-در نخستين اربعين شهادت امام حسين(ع) جابر بن عبداله انصاري و عطيه عوفي موفق به زيارت تربت و قبر سيد الشهداء(ع) شدند، نيز بنا به برخي نقلها در اربعين، كاروان اسراي اهل بيت(ع) در بازگشت از شام وارد كربلا شدند و براي شهداي كربلا گريه و عزا داري نمودند بنابر اين اولين عزا داري براي سيد الشهدا در اربعين شهادت حضرت صورت گرفت. شيعيان نيز براي شركت در عزاداري حضرت زينب و اسراي كربلا و احياي خاطرة غمبار عاشورا و تداوم شور حسيني همه ساله در اربعين عزاداري ميكنند.
تهران پيش از اسلام و بعد از آن، از ري تبعيت داشته و ري از شهرهاي بزرگ و معتبر مشرق زمين بوده است تا آنجا كه شهرت و ثروت اين شهر از قلمرو تاريخ به عالم شعر و ادب رسيده و دوبيتي هاي منسوب به بابا طاهر عريان:
دوچشمونت پياله پر ز مي بي دو زلفونت خراج ملك ري بي
حكايت از آن دارد كه ثروت سرشار مردم ري زبانزد مردم آن روزگار بوده است. نام تهران را در متون قديم اسلامي در ترجمه احوال يكي از محدثين بزرگ به نام محمد بن ابو عبداله حافظ تهراني رازي ميبينيم. اين اثر مربوط به 1157 سال پيش است و اين خود دليل است كه در آن روزگار دهكده‌اي به نام تهران وجود داشته و از آباديهاي حومه ري به شمار ميرفته است. در فارسنامه ابن بلخي نيز كه مربوط به سالهاي 500 تا 510 هجري قمري يعني 918 سال پيش ميباشد. از تهران بخاطر انارهاي خوبش ياد شده است. اگر چه در آثار مكتوب قديمي از تهران قبل از اسلام نام برده نشده است، ليكن كاوشهاي باستان شناسي 1321 شمسي در دهكده دروس شميران نشان ميدهد كه در اين منطقه در هزاره دوم پيش از ميلاد، مردمي متمدن زندگي ميكرده‌اند. همچنين كاوشهاي ديگر كه در 28 سال پيش در ارتفاعات قيطريه انجام شد، حاكي از آن است كه اين پهنه در سه هزار سال پيش، محل زندگي مردمي متمدن بوده است و همين بررسيها نشان ميدهد كه تهران در اعصار قبل از اسلام از مناطق مذهبي بوده و آيين زرتشتي در اين منطقه رونق داشته است. همچنين پرستش مهر و آيين ناهيد پرستي نيز در جلگه پهناور تهران از رواج كامل برخودار بوده است.
در متون قديم از محلات عودلاجان و چال ميدان و بازار و سنگلج بعنوان قديمي ترين مناطق تهران قديم ياده شده است. همچنين از مطالعه اين متون چنين برمي آيد كه مردم دهكده دولاب و تهران پيرو مذاهب اهل سنت و اهالي ونك و فرحزاد شيعه و زيدي مذهب بوده‌اند. در كتاب آثار البلاد زكرياي قزويني نيز، كه مربوط به 674 هجري قمري (يعني 744 سال پيش) است، اطلاعات جالبي درباره مردم اين دهكده وجود دارد در اين كتاب تهرانيها مردمي سرسخت و ياغي، باج نده و ستيزه جو توصيف شده‌اند. همچنين آمده است كه تهران دوازه محله دارد و اهل هر محله با محله ديگر در نزاعند و به سلطان وقت خراج نميدهند، خانه هايشان نيز در زير زمين است. اين نكته را ياقوت حموي نيز در كتاب معجم البلدان آورده و نوشته است: خانه‌هاي ايشان را ديديم كه به تمامي در زير زمين ساخته شده است و راه عبور درهايي كه به خانه‌ها ميرسد، در نهايت تاريكي و صعوبت عبور است، اين كار را براي جلوگيري از تهاجم شبانه و غارت سپاهيان ميكنند و هرگاه خانه‌ها چنين نميبود، كسي در آنجا باقي نميماند.
منبع: tehran.ir
علاقمندان به شركت در ششمين جشنواره سراسري شهر برفي دعوت شدند. مديركل ميراث فرهنگي، صنايع دستي و گردشگري چهارمحال و بختياري گفت: علاقمندان تا پايان وقت اداري 25 ديماه آثار خود را به دبيرخانه اين جشنواره ارسال كنند. خانم رياحي افزود: علاقمندان براي نام نويسي اينترنتي و ارائه طرح هاي خود به نشاني miracchb.ir و يا دبيرخانه جشنواره (اداره كل ميراث فرهنگي ،صنايع دستي و گردشگري شهركرد) مراجعه كنند. ششمين جشنواره شهر برفي امسال در دو بخش سازه و ساخت مجسمه با دو محور هنري و آزاد، همزمان با ايام دهه فجر از شانزدهم تا نوزدهم بهمن امسال در دهكده سياحتي قاسم آباد كوهرنگ برگزار ميشود. وي گفت: شركت كنندگان بايد طرح هاي خود را با رويكرد فرهنگ، هنر، نمادهاي انقلابي و جاذبه هاي تاريخي- طبيعي كشور و استان مورد نظرشان در سايت ميراث فرهنگي چهارمحال و بختياري ثبت كنند. خانم رياحي افزود: در پايان از مجموع طرحهاي پذيرفته شده پنج اثر فاخر انتخاب و معرفي ميشوند. تاكنون پنج دوره جشنواره شهر برفي در شهرستان كوهرنگ برگزار شده است. كوهرنگ در فاصله 90 كيلومتري مركز استان چهارمحال و بختياري قرار دارد.
منبع: iribnews.ir
اين تخت به فرمان فتحعلي شاه در سال 1216 ه.ق و به ياري نظام‌الدوله‌خان اصفهاني (پادشاه اصفهان) با طلا و جواهر موجود در خزانه ساخته شد و به مناسبت نقش خورشيدي كه در بالاي تخت قرار گرفته بود، به نام تخت خورشيد معروف شد. تخت خورشيد از طلاي احمر و زرناب، مرواريد، زمرد و به طول 5/3 متر و عرض 5/2 متر ساخته شده بود. تخت را به آسمان و خورشيدش را به آفتاب تشبيه كرده‌اند، آن زمان يكصد هزار تومان براي ساختش هزينه شد. تخت خورشيد سالها به اين نام بود، تا اينكه فتحعلي‌شاه با طاووس تاج‌الدوله ازدواج كرد و از همان زمان به خاطر نام او تخت خورشيد به تخت طاووس مشهور شد. اين تخت با تخت طاووسي كه نادرشاه افشار به همراه جواهرات كوه نور و درياي نور از نبرد هندوستان با خود به ايران آورد تفاوت دارد. تخت طاووس نادر با مرگ وي توسط غارتگران تخريب و به يغما برده شد. تخت طاووس تا سال 1360 در تالار كاخ گلستان نگهداري ميشد اما از 17 شهريور 1360 به خزانه جواهرات ملي (بانك مركزي) انتقال پيدا كرده و در آنجا نگهداري ميشود.
