اگر کی روش جای برانکو بود...
حساب کنید کارلوس کی روش سرمربی امروز پرسپولیس بود. آیا تعلل باشگاه در خرید دروازه بان را بر می تابید؟
مقایسه برانکو و کی روش شاید از همان ابتدایش صحیح و حرفه ای نباشد.دو مربی که هر کدام قیمت های متفاوتی دارند و کلا از دو سبک مجزا به حساب می آیند. اما نقطه اشتراک شان این است هر دو به مدت زمان تقریبا طولانی سرمربی تیم ملی فوتبال ایران بودند و مهمتر از آن در دسته مربیان موفق و "محبوب" خارجی قرار می گیرند. ولی بزرگترین تفاوت شان به نوع برخورد با "نداشته ها" مربوط می شود.
تمام دورانی را که برانکو زیر نظر دادکان در فدراسیون فوتبال ایران کار کرد را به یاد بیاورید. بزرگترین مشکلی که برای او به وجود آمد مربوط به پرداخت مالیاتش بود که دست آخر به همان بهانه به مدت ده سال ترجیح داد هرگز وارد خاک ایران نشود. برانکو با هر شرایطی کار کرد، هرگز و هیچگاه در مورد لباس تیم ملی و کیفیتش صحبتی نکرد .البته از شانس خوبش در آن زمان این برند سرشناس پوما بود که از ایران حمایت کرد.
اما اگر همان برهه قبل از جام جهانی 2006 را هم بررسی کنید می بینید برانکو حتی برای گرفتن بازیکنان بزرگش مثل دایی و یحیی با قائم مقام وقت باشگاه صبا وارد جنگ نشد و به گونه ای آرام و بیصدا عقب نشینی کرد. حالا آن دوران را فراموش کنید و به دوره فعلی بیایید. قبل از آغاز فصل او خواهان جذب یکسری بازیکن بود که به هرترتیبی باشگاه نتوانست آنها را جذب کند. زمین تمرین پرسپولیس مناسب نبود اما او هیچ مصاحبه ای علیه باشگاه و مدیریت انجام نداد و سعی کرد با این وضعیت کنار بیاید. در هنگام نقل و انتقالات نیم فصل اصرار داشت یک دروازه بان کروات حاضر در لیگ لهستان را جذب کنند اما علی اکبر طاهری نه این کار را انجام داد و نه موفق شد بیرانوند را بگیرد.
اما باز هم صدایی از برانکو در نیامد. وقتی عوض برگزاری اردوی امارات، تیمش را به زمین چمن کچل کیش بردند فقط سرش را به نشانه تاسف تکان داد و گفت سعی می کنیم از همین وضعیت بیشترین بهره را ببریم.. با این مختصات خاص است که نه دادکان هرگز با او دچار مشکل شد و نه علی اکبر طاهری که اصولا هیچ شباهتی به دادکان و اقتدارش ندارد.
اما در این سو کارلوس کی روش برای پیش برد اهدافش، چندان اهل مصالحه و سکوت نیست. شاید مجبور باشد دست آخر تیم ملی را در چمن نامناسب دستگردی و کمپ تمرین دهد اما اهل سکوت نیست.
حساب کنید کارلوس کی روش سرمربی امروز پرسپولیس بود. آیا تعلل باشگاه در خرید دروازه بان را بر می تابید؟ آنقدر حجب و حیا به خرج می داد تا دست آخر مجبور به جذب یک گلر دست کم با 8 کیلو اضافه وزن شود؟
آنچه در پایان می ماند پاسخگویی سرمربی است. در انتهای فصل، هیچکس سکوت و دعوای برانکو و کی روش را به یاد نمی آورد بلکه تنها نتایج آنهاست که مبنای قضاوت قرار می گیرد. از این رو کی روش در پنجمین سال حضورش در ایران متوجه شده که می بایست با هر روشی شرایط را برای موفقیت خود و تیمش مهیا سازد. بدون تردید مدیران ایرانی گزینه برانکو را ترجیح می دهند چرا که با حداقل کاریزما هم می توان او را مدیریت کرد اما کی روش تفاوت اساسی دارد. او بسیار جاه طلب تر است و فهمیده که برای موفقیت در فوتبال ایران، باید سکوت را کنار گذاشت.
تمام دورانی را که برانکو زیر نظر دادکان در فدراسیون فوتبال ایران کار کرد را به یاد بیاورید. بزرگترین مشکلی که برای او به وجود آمد مربوط به پرداخت مالیاتش بود که دست آخر به همان بهانه به مدت ده سال ترجیح داد هرگز وارد خاک ایران نشود. برانکو با هر شرایطی کار کرد، هرگز و هیچگاه در مورد لباس تیم ملی و کیفیتش صحبتی نکرد
بدون شک کیفیت پائین زمین تمرین پرسپولیس، هم در نتایج این تیم تاثیرگذار بوده و هم در تعداد مصدومیت بازیکنان این تیم، اما برانکو با سکوت با این وضعیت کنار می آید ولی کی روش همه فشارش را می آورد تا بالادستی ها عاقبت کاری برای کیفیت نازل چمن کنند.
آخرین بار چه زمانی به صورت اساسی و درست چمن کمپ تیم های ملی بازسازی شد؟ اگر غرولندهای کی روش نبود آیا فدراسیون خودش را ملزم می دید در این باره با شهرداری تهران وارد معامله شود؟
تا به امروز ده ها مصاحبه گوناگون مایلی کهن علیه کادر فنی تیم ملی منتشر شده است اما چند رسانه تا به امروز به تفصیل گزارش دادند که ساختمان جدیدی که در محل کمپ تیم های ملی در حال ساخت و ساز است به اصرار همین کی روش بوده است ؟ مرکز ارتقا بدنی بازیکنان ایران، مجموعه ای کاملا مجهز به نداشته های فوتبال ما که کمتر مربی ای ترجیح می داد سفارش ساخت و سازش را بدهد. نه کی روش آن را با خود به پرتغال می برد و نه کفاشیان مالکش است. آن می ماند برای پیشرفت فوتبال ایران.
اگر برانکو عوض کی روش پنج سال قبل با همین مبلغ قرارداد، سرمربی تیم ملی می شد آیا فشاری را به علی کفاشیان وارد می ساخت برای الگو برداری از منچستر و ساختن این مجموعه مدرن؟
فوتبال ما کدام را می خواهد؟
دو مربی با دو سبک کاری کاملا مجزا. اما در انتها به نفع فوتبال ایران است که سرمربی تیم ملی چه شکلی باشد؟ برخلاف آنچه منتقدان کی روش روی آن اصرار دارند او هرگز به خاطر گرفتن حقوقش هیچ یک از این جنجال ها را به پا نکرد .علی کفاشیان در این مورد بهترین منبع است.آنچه کی روش برای آن سکوت فوتبال را بر هم زد، ابزارهایی است که می بایست در اختیار فوتبال باشد اما به هر دلیلی نیست. تیم ملی اواخر اسفند ماه می خواهد یک اردو برگزار کند. شورای برون مرزی وزارت ورزش می گوید نباید به امارات برویم، حرف شان کاملا درست اما گزینه دیگر چیست؟ اگر عوض برانکو، کی روش یک ماه قبل با تیمش به جزیره کیش می رفت و وضعیت چمن آنجا را آنگونه خراب و افتضاح می دید آیا با سکوت از کنارش رد می شد یا با اعتراضاتش و متعاقبا جریان سازی درست رسانه ای، مسئولان این جزیره را مجاب می کرد با هزینه دست کم چند میلیاردی،یک بار برای همیشه وضعیت چمن آنجا را درست کنند؟
اقتصاد مقاومتی که اینک به اشتباه در ورزش ما از آن به عنوان ریاضت اقتصادی یاد می شود یعنی عوض اینکه چند تیم ایرانی هزینه چند میلیاردی برای برپایی اردو در امارات(زمستان) و ترکیه(تابستان) کنند، همان پول خرج بازسازی چمن کیش(گرمسیری) شود و مجهز کردن مناطق سردسیری مثل سرعین.
این وظیفه مدیریت ورزش و فوتبال ماست اما اگر یک مربی آرام و انطباق پذیر با محیط بر مسند کار باشد بدون تردید هیچ مدیری خودش را ملزم به انجام این امور نمی بیند اما گزینه دیگر مثل کی روش با سازش ناپذیری قطعا باعث بر هم خوردن این رخوت می شود.
اینجاست که باید آرزو کرد کاش برانکو برای قهرمان کردن پرسپولیس پس از هشت سال ناکامی، همانند کی روش زمین بازی تکراری را بر هم بزند. صدای اعتراضش را بالا ببرد نه برای دریافت حق و حقوق عقب افتاده ، بلکه برای آنچه حق تیمش و میلیون ها هوادار است. محبوبیت آنها را هواداران تعیین می کنند نه مدیرانی که خودشان محتاج مدیریت هستند.
