سقوط تدریجی از پشت مو تا زیر ابرو

موی بلند مرحوم ناصر حجازی، خط ریش های پروین و یا موی پریشان و فر غفور جهانی به خوبی بیانگر مد آن روز جامعه ایران است. در دهه شصت پشت مو و سیبیل و ریش بلند در اکثر فوتبالیست ها دیده می‌شد. عکس هایی از مجتبی محرمی آینه تمام قدی از تیپ غالب جامعه آن روز است.

در دهه هفتاد و هشتاد کم کم نوع دیگری از آراستن مد شد تا جایی که سرانجام فدراسیون فوتبال و کمیته انضباطی اش وارد کارزار شدند تا مقابل ناهنجاری ها قد علم کنند.

از موی سیخ و پشت مو و ژل فراوان که بگذریم به دستکاری ابرو می‌رسیم. موضوعی که بین فوتبالیست ها به وضوح قابل رویت است.
فوتبالیستی که تن به عمل جراحی پلاستیک برای زیبایی صورتش می دهد به راحتی فوتبال بازی کردن را فراموش می کند.

او برشی از جامعه است، طبقه تقریبا فرودست و یا متوسط که ناگهان به واسطه پول فوتبال ، عیان نشین شده اند و به خودی خود الگوی نوجوانان جامعه خویش. برخورد قهر آمیز فدراسیون فوتبال و کمیته انضباطی تا حدودی می تواند جنبه بازدارنده داشته باشد اما این راهکار مناسب و دائمی برای درمان قطعی نیست. چرا که مهم اصلاح جامعه مد است و مشخص کردن حد و حدود.

اگر ناهنجاری، لباس ارزش بر تن خود نکند فوتبالیست های ما هم مسیر درست را طی نمی کنند.البته خانواده هم نقش بسزایی در این موضوع دارد. بازیکنانی مثل کریم باقری، مهدی مهدوی کیا و یا خداداد عزیزی در طول دو دهه هرگز تغییری نکردند و از قضا عمر فوتبال شان بیش از نمونه های دیگر بود که اغلب به دنبال مد بودند.

علیرضا جهانبخش الگوی موفق

در برنامه نود هفته قبل ، عادل فردوسی پور تمام تلاشش را کرد تا به فوتبالیست های جوان ایرانی یک راهکار نشان دهد. او علیرضا جهانبخش را دعوت کرد و از دهان او این حرف را بیرون کشید که با وجود داشتن پیشنهاد یک میلیاردی از پرسپولیس حاضر شد با نصف این مبلغ عازم لیگ هلند شود. اما در سوی دیگر جوانان فوق العاده با استعداد دیگری بودند که پتانسیل به مراتب بالاتری داشتند اما نتوانستند حتی حضور در جام جهانی را تجربه کنند چه برسد به بازی در این تورنمنت.

علیرضا جهانبخش هم به تیم ملی دعوت شد هم بازی در جام جهانی را تجربه کرد و هم اینکه به تازگی به عنوان بهترین بازیکن لیگ دسته دو هلند انتخاب شده است. این به آن معناست که در فصل جدید علیرضا را در یک تیم بسیار بزرگتر از نایخمن خواهیم دید. اما در این سو استعداد های فوتبال ایران روز به روز  فوتبال ناب خود را فراموش می کنند.البته نباید فراموش کنیم که در اروپا سیستم نظارتی بیشتری بر روی بازیکنان وجود دارد و به آنها کاملا آموزش داده می شود که چه رفتارهایی باید در مقابل طرفداران از آنها در جامعه سر بزند.

ستاره های جوان فوتبال ایران که بخشی از جامعه ایرانی را تشکیل می دهند و خواه ناخواه زیر ذره بین رسانه های داخلی و خارجی هستند باید بیش از گذشته بر عملکرد و رفتار خود توجه کنند. شاید عدم آموزش صحیح به آنها باعث شود تا فوتبالیست های ایرانی  علی رغم میل باطنی از مسیر قهرمانی خارج شوند.

مسیری که آنها برای رسیدن به آن تلاش هایی را متحمل شدند که خیلی ها تحمل بخشی از فشارهای ناشی از آن را ندارند.

در این مطلب ما قصد نداریم تا درباره عملکرد و رفتار افراد قضاوت کنیم اما اعتقاد داریم رعایت اصول حرفه ای در ورزش قهرمانی بیش از همه به خود ورزشکار کمک خواهد کرد تا بتواند پله های موفقیت را طی کند. چراکه موفقیت جوانان با استعداد ایرانی در زمینه های مختلف  علاوه بر پیشرفت و ترقی  باعث برافراشته شدن پرچم کشور ایران در زمینه های مختلف می شود.

اما  این یک هشدار است برای مدیران فوتبال و مسئولان رده بالای جامعه. مد و مدگرایی مرزهای پیشین خود را در نوردیده و مسائلی بسیار غیر متعارف بین فوتبالیست ها رایج شده است. اگر تا دیروز دغدغه ما موی بلند فلان ستاره یا مدل ریش لنگری دیگری بود حالا دغدغه نیکوتین و قرص روانگردان را داریم. اینها سوغات پیروی محض از مدگرایی است. همین می شود که ناگهان عمر فوتبالیست ما به سی سالگی نمی رسد و در یک ظهر خمارآلود از فوتبال خداحافظی می کند و روز بعدش می گوید ببخشید حواسم نبود چه گفتم!

فوتبالیست  از بطن جامعه الگو می گیرد و به صورت زنجیر وار نوجوانان همین جامعه از او. از این رو لازم است ابتدا لایه زیرین جامعه اصلاح  شود تا ناهنجاری های فوتبال به خودی خود از بین برود. اگر غیر از این باشد آرزو می کنیم کاش خلاف مردان مستطیل سبز فقط زیر ابرو برداشتن بود. صدای زنگ هشدار به اندازه کافی بلند است اگر مسئولی آن را نمی شنود قطعا خودش را به نشنیدن زده یا واقعا مشکل  ادراک دارد که در دو صورت او لایق حضور در چنین پستی نیست.