زنگ خطر برای مدال های المپیکی ایران
زنگ خطر برای مدال های المپیکی ایران به صدا درآمده است. آیا مسئولی هست تا این صدا را بشنود؟
ورزش ایران سالهاست در عرصه های جهانی حضوری فعال دارد . این حضور در المپیک نیز ابعاد گسترده ای دارد اما متاسفانه به جز چهار رشته ایران تاکنون در بزرگترین آوردگاه ورزش جهان صاحب مدال نشده است.
ایران برای اولین بار در رشته وزنه برداری و توسط مرحوم سلماسی صاحب مدال بین المللی شده و علاوه بر این رشته کشتی نیز کاروان کشورمان را صاحب مدال های رنگارنگ کرده است.
سالها پس از افتخار آفرینی رشته های وزنه برداری و کشتی ابتدا تکواندو و سپس دوومیدانی ورزش ایران را در المپیک صاحب مدال کردند. با کمال تاسف سایر رشته های ورزشی اوج افتخار خود را فقط به حضور در المپیک محدود کرده اند.
با این مقدمه به راحتی می توان دریافت رشته هایی چون وزنه برداری و کشتی از چه اهمیتی برخوردارند. رشته هایی که علاوه بر حضور موفق درالمپیک در سطح جهان و آسیا بارها و بارها باعث برافراشته شدن پرچم کشورمان بوده اند. در این بین وزنه برداری در سالهای اخیر با تصاحب عنوان قوی ترین ورزشکار جهان یکی از سه عنوان موجود در شعار المپیک نگاه همگان را به سوی خود جلب کرده است.
رشته وزنه برداری با وجود استعدادهای ناب در ایران از دیرباز نشان داده که می تواند باعث افتخار باشد لذا توجه ویژه به این رشته کمترین توقع علاقه مندان به ورزش در کشورمان به شمار می رود.
رشته ای با این درجه از اهمیت این روزها شاهد تغییرات مدیریتی است. پایان دوره ریاست حسین رضازاده و عمل به قانون از سوی وزارت ورزش باعث شده تا فدراسیون وزنه برداری توسط سرپرست اداره شود تا اسباب برگزاری انتخاباتی سالم مهیا گردد. انتخاباتی که با وجود ثبت نام تعداد قابل توجهی از افراد آشنا و نا آشنا به نظر می رسد محلی برای رقابت دو کاندیدای برجسته باشد.
حسین رضازاده و علی مرادی نفراتی هستند که بیشترین اقبال را برای تصدی پست ریاست فدراسیون وزنه برداری دارند. رضازاده با حضور در شورای شهر و منع قانونی با وجود ثبت نام احتمالا اجازه حضور در انتخابات را ندارد و بعید به نظر می رسد او با کناره گیری از شورای شهر به ادامه کار در فدراسیون مبادرت ورزد.
از سوی دیگر کشمکش شدید بین علی مرادی با تاماش آیان رییس فدراسیون جهانی وزنه برداری از نگاه اهالی فن این نگرانی را به وجود آورده که حضور احتمالی او فدراسیون را با تنش شدید مواجه سازد.
چنین شرایطی در آستانه برگزاری انتخابات توجه ویژه وزارت ورزش را طلب می کند. این روزها دو نظریه برای برگزاری انتخابات فدراسیون وزنه برداری مطرح است. نظریه اول برگزاری سریع انتخابات(طبق تاریخ اعلام شده در هفتم اردیبهشت ماه) و تعیین تکلیف ریاست فدراسیون را جستجو می کند تا شاید به این ترتیب با برنامه ریزی مناسب در رقابت های انتخابی المپیک طی آبان ماه سالجاری با حداکثر توان شاهد کسب سهمیه باشیم. اما همان طور که اشاره شد این کار وزنه برداری ما را با دردسر جدی مواجه خواهد کرد.
در شرایطی که رضازاده از کناره گیری از شورای شهر طفره می رود و با استناد به نامه کمیته حل اختلاف خود را محق به حضور در انتخابات می داند اما وزارت ورزش با توجه به سابقه ممانعت از حضور هادی ساعی در انتخابات فدراسیون تکواندوحضور او را در فدراسیون خلاف قانون میداند. و از سوی دیگر حضور مرادی در فدراسیون باعث جدال پیدا و پنهان فدراسیون جهانی با ایران خواهد شد. -کارشناسان امر ارسال نامه تاماش آیان برای تسهیل در ریاست رضازاده را قبل از علاقه مندی رییس فدراسیون جهانی به رضا زاده نوعی نارضایتی از حضور مرادی می دانند-
اما نظریه دوم ادامه مسیر فعالیت سرپرست فعلی را کارسازتر می داند . سرپرستی که از قضا در این مدت کوتاه نشان داده توانایی غلبه بر حواشی کار را دارد. در نظریه دوم باید که با ایجاد آرامش در فضای فعلی اجازه دهیم اعضای تیم ملی پس از تعیین سرمربی و نیز برنامه ریزان از مرحله حساس کسب سهمیه عبور کنند و از سوی دیگر وزارت ورزش با بررسی جدی تر بتواند فضا را برای حضور نفرات تازه فراهم کند. نفراتی که با باور حضور قطعی رضازاده حتی در ثبت نام اول حضور نیافتند.
همان گونه که در مقدمه مطلب اشاره شد رشته وزنه برداری به عنوان رشته ای استراتژیک و تاریخ ساز در ورزش ایران ارزش فراوانی دارد و نگاه ویژه به این رشته به شدت لازم به نظر می رسد. هر گونه اهمال در این خصوص بدون تردید عواقب جبران ناپذیری برای ورزش ایران در بر خواهد داشت. اکنون که ورزش ایران پس از سالها توسط مدیرانی آشنا و از جنس ورزش اداره می شود باید امیدواربود که بهترین تصمیمات در این خصوص اتخاذ شود.
بخش ورزشی تبیان
