خداحافظ جان سخت!
شواین اشتایگر در ژوئن 2004 و بعد از اولین بازی خود با پیراهن تیم ملی آلمان به این سوال که بر تن کردن پیراهن تیم ملی کشورش چه حس و حالی داشت، با یک جمله کوتاه پاسخ داد: «من سرباز تیم ملی کشورم هستم .»
او راست می گفت؛ شواینی 14 سال مثل یک سرباز برای موفقیت تیم ملی آلمان جنگید و در کلیه دقایق حضورش تعصب واقعی را معنا کرد . او در طول این 14 سال آن قدر بی نظیر بود که حتی بعد از آن اشتباه بزرگ در بازی مقابل فرانسه در نیمه نهایی یورو هیچ کس به خود اجازه نداد تا از کهنه سرباز مانشافت انتقاد کند .
داستان 14 سال حضور شواینی در تیم ملی آلمان را می توان در 2 کلمه خلاصه کرد: « جان سخت و خستگی ناپذیر . » داستان 14 ساله شواینی و مانشافت از هر منظر بسیار شگفت انگیز است اما این داستان هم مثل همه داستان ها فقط یک نقطه اوج دارد؛ نقطه اوجی که قهرمان واقعی داستان را به قله می رساند؛ مطمئنا تا سال های سال نمایش بی نظیر باستین شواین اشتایگر در فینال جام جهانی 2014 از یاد آلمانی ها نخواهد رفت . شاید تا سال های سال این فیلم برای نسل های جدید فوتبال آلمان به نمایش درآید و به آن ها گفته شود که شما چنین قهرمانی داشتید؛ قهرمانی که بیشتر از 14 کیلومتر دوید ، جنگید ، تکل زد و خونش ریخته شد تا بالاخره جام را در آغوش بگیرد .
تکل های بی نظیر شواینی چیزی نیست که از یاد آلمانی ها و حتی آرژانتینی ها برود . او در این مصاف چیزی بیش از یک هافبک فداکار و جنگنده بود و بی شک یکی از بهترین نمایش های فردی در فینال های جام جهانی را ارائه داد . شاید نمایش 120 دقیقه ای شواینی در فینال جام جهانی خلاصه ای باشد از داستان 14 ساله او در لباس تیم ملی آلمان . او برای تیم ملی کشورش 14 سال با تمام وجود جنگید اما همه فقط فینال جام جهانی را دیدند؛ جایی که باستین 120 دقیقه دوید و زمین خورد اما هرگز پا پس نکشید . صحنه تکل 2 نفره ماسچرانو و بیلیا روی پای او می تواند یکی از بهترین صحنه های فیلم شواینی یا کل جام باشد . از آن صحنه های ناب که خشونت آرژانتینی در پی محو کردن ستاره آلمان را به تصویر در می آورد اما این اسلحه هم کارگر نیفتاد . در پایان بازی وقتی باستین از زمین بیرون می رفت انگار از یک رینگ بوکس بیرون آمده . قطعا چهره خونین او وقتی با دکتر هانس دیتر ولفارت به بیرون زمین می ر فت و به داور چهارم اعتراض می کرد، از یادها نخواهد رفت .
این می توانست نقطه پایان شماره 7 در فینال باشد اما باز هم نشد . لو حتی کروسگروتز را به کنار خط طولی برد اما باستین برگشت، جنگید و جام را بالای سر برد . صحنه جام گرفتن باستین ، پولدی، میرو و لام برای آلمان ها و البته خود این ستاره ها مزه دیگری داشت . آن ها از 8 سال قبل در حسرت این جام مانده بودند . 2 بار در 2 قدمی، آن هم با بهترین نمایش ها اما این بار پایان داستا ن برای نسل طلایی ژرمن ها دراماتیک نبود . باستین جام را گرفت و از پله ها پایین رفت . همه هم تیمی هایش می دانستند او لیاقت رسیدن به این افتخار را داشته. در برزیل بهترین اتفاق زندگی سرباز-ستاره ژرمن ها رقم خورد و حالا بعد از گذشت 4 سال از آن روز به یادماندنی شواینی به عنوان آخرین بازمانده نسل طلایی فوتبال آلمان برای همیشه با پیراهن تیم ملی کشورش خداحافظی کرد .
شواینی مثل فیلیپ لام بعد از قهرمانی در جام جهانی از تیم ملی خداحافظی نکرد، به این امید که در یورو هم بتواند برای رسیدن به جام بجنگد اما غافل از این که قرار است تیم ملی آلمان با دستان او حذف شود . شواینی در نیمه نهایی مقابل فرانسه به میزبان جام یک پنالتی هدیه کرد و همان پنالتی منجر به حذف ژرمن ها شد . با این وجود این ظلم است که از آن پنالتی به عنوان آخرین فصل زندگی حرفه ای شواینی نام ببریم؛ برای عاشقان فوتبال شواینی برای همیشه قهرمان فینال جام جهانی باقی خواهد ماند . مسلما دل فوتبال برای کهنه سرباز ژرمن ها تنگ خواهد شد .
منبع : خراسان
