شعار فیفا برگ برنده ایران در جدال با عربستان

پرت کردن آتش به سمت سفارت خالی سعودی قابل دفاع نیست.اگر سعودی ها هزار باره آن را در مقر اصلی کنفدراسیون فوتبال آسیا نشان دهند باز دلیلی بر بی امنیتی ورزشگاه های ایران نیست و نخواهد بود

دبیر کل فدراسیون فوتبال در یک مورد حق دارد، او تصور کرده"همه" آنهایی که در مورد مناقشه فوتبالی ایران و سعودی از وی انتقاد کردند دشمنان داخلی هستند که فقط دنبال بهانه می گردند برای تخریب او که از قضا در جبهه رو به روی کی روش است. اما قطعا اینگونه نیست.شاید "عده ای" در حال ماهی گیری از این حوضچه اجنبی باشند اما حقیقت این است اهالی فوتبال نگران هستند.
مهره های آرایش شده نشان می دهد در تاریخ 25 اسفند، ما سرانجام بازنده این بازی خواهیم بود. برای اینکه متوجه شویم چرا، بهتر است از ابتدا شروع کنیم.
 پرت کردن آتش به سمت سفارت خالی سعودی قابل دفاع نیست.اگر سعودی ها هزار باره آن را در مقر اصلی کنفدراسیون فوتبال آسیا نشان دهند باز دلیلی بر بی امنیتی ورزشگاه های ایران نیست و نخواهد بود. امنیت تعریف کلاسیک خود را دارد که با هر متر و معیاری ایران امن ترین کشور در متلاطم ترین نقطه جهان است. اینکه نمایندگان عربستان به واسطه این فیلم و اتفاق رخ داده دست بالاتری را نسبت به نماینده ایران دارد بدیهی ست اما هنر دیپلماسی یعنی برنده شدن بازی با کارت های کمتر.
تمام شعار فیفا دوری فوتبال از سیاست است. از این رو عوض اینکه دبیرکل فدراسیون فوتبال به دنبال مهار داخلی ها باشد بهتر است از روزنه ای بازی را دنبال کند که ما دست برتر را داریم. آنچه ما امروز در اختیار داریم" زمانی" است که شیخ سلمان تا انتخابات فیفا آن را" لازم" دارد. مرد بحرینی که سودای بزرگ تکیه بر صندلی ریاست فیفا را دارد قطعا نمی خواهد بخاطر جنگ روانی سعودی ها علیه ایران، آن را از کف دهد. او هوشمندانه تاریخ 25 اسفند ماه را به عنوان روز تعیین سرنوشت انتخاب کرده ، درست چند هفته بعد از مشخص شدن آرا برای جانشینی بلاتر.

اینکه امروز رسانه های سعودی می گویند ما برنده این بازی شدیم دلیل دارد. آنها فهمیدند که شیخ بحرینی می خواهد انتخابات فیفا را پشت سر بگذارد و سپس با هر نتیجه ای که حاصل شد همان رای ای را صادر کند که سعودی ها اننظارش را می کشند.
اگر او به عنوان رئیس فیفا انتخاب شد که فوتبال آسیا و جنگ های پیدا و نهانش را به رئیس بعدی اش می دهد و یا با محکوم کردن ایران، خوش خدمتی اش را به سعودی ها تمام می کند و با گرفتن اطمینان از حمایت آنها به زوریخ می رود. اگر هم رئیس نشد دیگر دغدغه ای از شکایت ایران ندارد و با انتخاب کشور ثالث، کار ما را تمام می کند.
از این رو بهتر است مردان تصمیم گیر فوتبال ما اجازه خرید زمان را به شیخ سلمان ندهند. با هر راهکاری که در دست است می شود او را در فشار قرار داد. قطعا ریاست فیفا و شهوت رسیدن به صندلی بلاتر آنقدر قوی و وسوسه کننده است که با توسل به آن می شود امیدوار به تغییر رای شیخ سلمان به نفع ایران بود. اما اگر زمان را از دست دهیم و از برگ های خود که  تاریخ  انقضایشان هفت اسفند است استفاده نکنیم قطعا بازنده این جنگ دیپلماسی خواهیم بود.
یکسری واقعیات بدیهی وجود دارد؛ مثل نزدیکی اکثر کشورهای عربی به سعودی در این پرونده و قرابت قلبی شیخ سلمان به کشور عربستان. همانند همه مردان دولت کشور بحرین. از سوی دیگر فیفا به شدت مخالف کشاندن بازی های سیاسی به زمین فوتبال است.
 گرفتن یک قول ضمانتدار از شیخ سلمان پس از پیروزی احتمالی اش در انتخابات فیفا می تواند همان مهره ای باشد که دستگاه دیپلماسی ما به شدت به آن نیازمنداست. شاید عنوان شود شانس شیخ سلمان چندان زیاد نیست اما گزینه های دیگر مثل پرنس علی اردنی دیگر نامزد انتخابات فیفا هستند که ما می توانیم به صورت چراغ خاموش با او هم لابی کنیم. این دیگر هنر مردان فدراسیون است که تا قبل از هفت اسفند روز انتخابات فیفا، حرکت های خود را انجام دهند.
واکنش منفی پادشاه سعودی و متعاقبا عادل الجبیر وزیر امور خارجه عربستان، به میانجی گری پاکستان (که گفته می شود از سوی خود سعودی ها برای این کار انتخاب شده بود) نشان می دهد خیلی بعید است به این زودی رابطه دو کشور به مثابه سابق شود. از این رو بهتر است دلخوش به آن هم نباشیم و فرض را به عدم تعامل بگذاریم.
برگ برنده ما شعار فیفاست. در ایران  نه جنگی در جریان است و نه بر خلاف اکثر کشورهای خاورمیانه، انتحاری ها و بمب هایشان جایی دارند. از این رو فیفا نمی تواند نسخه عراق ، سوریه و افغانستان را برای ما بپیچد.
واحد اندازه گیری جامع و دقیق "امنیت" یعنی همین و نه پرتاب یک کوکتل مولوتف به سوی ساختمان سفارت خالی. آنچه امروز فدراسیون ایران باید روی آن مانور دهد و با به رخ کشیدنش به رقبا روی آن تاکید کند همین امنیت بی همتای ما در جنگی ترین نقطه جهان است. آنچه امروز ما از آن برخورداریم شاید نمونه مشابهش را به سختی بتوانیم ازدل پاریس تا مرزهای داخلی سعودی پیدا کنیم.
هرگاه یک ترقه در این" شکوه پا برجا " منفجر شد، هرگاه یک ایرانی شیعه را یافتید که در هر کجای جهان با بستن کمربند انتحاری جان عده ای را به بهای دروغین بهشت گرفت، هرگاه در فرودگاه های این مرز پر گهر به چند پسر بچه خارجی تعرض جنسی شد، هرگاه یک نفر فقط یک نفر در داخل مرزهای این" زخمی سربلند بحران ها" زیر دست و پای بی مدیریتی مدیران، جان داد آن وقت ما عطای میزبانی مان را به لقای کشور همسایه ای می بخشیم که این مشکلات ذکر شده را ندارد !