پروین: فوتبال یعنی پرسپولیس و استقلال

علی پروین در آستانه دربی پیرامون این مسابقه و همچنین شرایط خودش توضیحاتی ارائه کرد.

موهایتان رفته رفته سفید و سفیدتر می شود.

خدا هر چیزی را که به انسان می دهد، روزی آن را پس می گیرد. باور کنید ‌من تا 55 سالگی نمی دانستم قلبم کدام طرف بدنم است، اما رفته رفته هر چقدر سنم بیشتر می شود ملاحظات هم بیشتر می شود.

الان هر چیزی را که می خواهم بخورم بچه ها مدام تذکر می دهند که بابا مراقب باش،‌این را بخور و آن را نخور، روزی سه چهار قرص می خورم، خسته شدم، وای به روزی که سنم به هشتاد برسد،‌آن وقت دیگر فکر می کن باید یک گوشه ای چهارچنگولی بنشینم. خدا کند گوشه نشین نشویم.

شما مسن شدید و از فوتبال دور شدید اما دربی که با آن خاطرات زیادی دارد هنوز در جریان است و جذابیت دارد.

به نظر من رسانه ها از یک ماه قبل این مسابقه به آن می پردازند و آن راحساس وبزرگ می کنند. من می خواهم بگویم مسئولینی که می گویند ما فوتبال را از دو قطبی بودن در آوردیم بیایند بگویند چطور است که فوتبال را از دو قطبی بودن در آوردند اما از یک ماه قبل به این بازی می پردازند؟ چرا نمی خواهند قبول کنند که فوتبال ما برای این دو تیم است. در همه دنیا هم همینگونه است،‌در اسپانیا بارسلونا و رئال، در آلمان بایرن و دورتموند، این طبیعت فوتبال در همه جای دنیا است. اگر این دو تیم قوی باشند تیم ملی ما هم قوی می شود.

اینطور هم نیست که فقط رسانه ها بر آتش این بازی بدمند، یعنی دربی به خودی خود حساس نیست؟

مردم همیشه می گویند این بازی را نبازید،‌ قهرمان هم نشدید نشدید، چه زمانی که ما بازی می کردیم و چه زمانی که مربیگری می کردیم و چه امروز. این خواسته ها خود به خود مربی را به احتیاط می کشاند.

برعکس این هم وجود دارد، یعنی اگر تیمی دربی را برنده شوند قهرمان هم نشد اهمیتی ندارد...

دقیقا همینطور است. مربی با این تفکر به دربی می آید که تیمش را ببندد تا تیمش گل نخورد مگر این که بر حسب حادثه تیمی در بیست دقیقه اول گلی به ثمر برساند، آنوقت بازی جذاب می شود. ولی هر چه به جلوتر می رویم این احتیاط بیشتر میشود.

یک تفکر دیگر هم وجود دارد که می گوید دربی باید مساوی تمام شود...

این حرف ها را اصلا به زبان نیاورید،‌ مگر می شود چنین اتفاقی بیفتد؟ یعنی مربی به بازیکنش بگوید گل نزن؟ او نمی رود 10 جا این داستان را تعریف کند؟ من که پنجاه سال است در این فوتبال هستم تا به حال نشنیده ام کسی چنین پیشنهادی به من بدهد. هیچ کس هم به من نگفته تبانی کنید. هر تیمی که قوی ترباشد برنده دربی خواهد شد. رقابت باید وجود داشته باشد و همین رقابت و کری ها است که جذابیت دارد. من به دفتر شهردار فشم رفته بودم، شهردار استقلالی بود و کری خوانی میان استقلالی ها و پرسپولیسی ها شکل گرفت، من از این مسائل لذت می برم. نباید اینطور باشد که همه طرفدار استقلال باشند یا طرفدار پرسپولیس اما این حرفها که گفته می شود فائقی گفته غلط است. یعنی چه که می گویند فائقی به رختکن رفته و برای نتیجه دربی توصیه کرده است، این حرفها را باور نکنید،‌ چه کسی جرات دارد بگوید این بازی را تبانی کنید؟  احتیاط باعث می شود این بازی هیچ وقت زیبا نشود.

فائقی بارها تاکید کرده که است که در نتایج دربی ها دست داشته است...

فائقی که سهل است رییس او هم نمی توانست به من بگوید فلان کار رو در دربی انجام بده. هر کسی چنین پیشنهادی می داد بیرونش میکردم. هیچ کس نمی تواند به مربی بگوید بازی را مساوی کنید. یک بازی نه نفره را من برای اولین بار از روی نیمکت بلند شدم و به بازیکنانم گفتم از یک سوم دفاعی خودمان جلوتر نروید، شاید هم یک اتفاقی بیفتد که گل هم بزنیم، که نزدیک بود با موقعیتی که بزیک به دست آورد  گل بزنیم، این اتفاق فقط یکبار رخ داد آن هم با تصمیم من، نه دستور کس دیگری. درست مانند بازی ایران و آرژانتین که مدافعان ما از یک سوم دفاعی خارج نشدند. چرا باید بگویند که دربی مساوی شود؟

تفکری وجود داشت که نتیجه دربی را به مسائل امنیتی مرتبط می کرد، این تفکر در اواخر دهه شصت و اوایل دهه هفتاد وجود داشت، از غضب هواداران تیم شکست خورده واهمه داشتند.

در دهه شصت که کسی جرات نداشت چنین حرفهایی را به ما بزند. دهه شصت داور سوت را که می زد ما سه بر صفر برنده می شدیم، از آن طرف هم استقلال همینطور بود.

البته این نگاه الان که هواداران فوتبال زیاد به ورزشگاه نمیایند وجود ندارد.

بگذار یک نکته بگویم، زمانی می خواستند هواداران کمتر به استادیوم ها بیایند، بازی های پرسپولیس را در آزادی و بازیهای استقلال را در شیرودی برگزار می کردند، یک هفته استقلال در شیرودی بازی کرد و در هفته دوم ریختند و دروازه ها را از جا در آوردند. آن زمان قصد داشتند تماشاگران را کم کنند، اما نتوانستند، الان نمی دانم می خواهند چکار کنند. بازی ما با وحدت 70 هزار نفر به استادیوم آمده بود. سال 61 در دربی ای که ما به استقلال یک بر صفرباختیم تا کنار زمین و روی پروژکتورها تماشاگر نشسته بود، ما هم باختیم اما از دماغ کسی خون نیامد.

اما در مقابل دربی هایی هم داشتیم که در نهایت به شکستن شیشه های اتوبوس و تخریب استادیوم منجر شد...

دلیل آن درگیری ها این بود که در زمین درگیری به وجود می آمد در نهایت به مردم منتقل شد، به عنوان مثال همان دربی که برومند پایان رافت را کتک زد. من یک پیشنهادی را هزار مرتبه دادم اما کسی گوش نمی کند. من می گویم امنیت ورزشگاه را به مردم بدهید باور کنید هیچ اتفاقی نمی افتد، ورزشگاه ها را پر از پلیس می کنند و در نهایت هم که دیده اید چه اتفاقی رخ می دهد. این را هم باید بگویم ا گر مردم شیشه اتوبوس را می شکستند،‌یادتان باشد که شرکت واحد آدم می آورد و می رفت، مردم باید تا میدان انقلاب پیاده می رفتند، مردم هم می زدند شیشه را می شکستند. الان امکانات بیشتر شده است و اتوبوس های زیاد و مترو گذاشته اند.

پیش بینی شما از نتیجه دربی 79 چیست؟

نظر منم این است که دربی مساوی میشود. مردم شش ماه منتظر نشسته اند یک بازی زیبا و جوانمردانه را ببینند، امیدوارم که این اتفاق بیفتد و در دقایق ابتدایی گلی زده شود. البته دیگر نتایج مثل پیروزی با شش گل تکرار نمیشود، نهایتا همان یک بر صفر یا دو بر یک، میشود.

هاشمی نسب هم گفته به استادیوم نروید از این دربی هم آبی گرم نمی شود.

درست گفته، او هم با من هم نظر است، مساوی می شود مگر این که در بیست دقیقه ابتدایی بازی گلی به ثمر برسد.

فتح الله زاده از انتقال هاشمی نسب به استقلال به عنوان بهترین خاطره از دربی ها یاد می کند، داستان آن انتقال چه بود؟

فتح الله زاده هاشمی نسب را به استقلال برد، ده میلیون تومان او را صد میلیون کرد، خوب کاری هم کرد و اتفاقا من هم خوشحال شدم . هاشمی نسب هم در آن بازی به ما گل زد. بهترین خاطره ما هم از دربی ها همان بازی شش تایی است، بهترین خاطره ها.

در دوره شما هم هر اتفاقی می افتاد بر سر مهرزاد معدنچی خالی می کردید، چرا همیشه او را مقصر می دانستید؟

هر کسی یک بازیکن را دوست دارد و من هم مهرزاد را دوست داشتم، هر کسی توپ را خراب می کرد ما هم مثل مهرزاد را می زدیم. در زندگی ام آدمی نبوده ام که کسی را خراب کنم،‌ همه را به یک چشم می دیدم.

در برهه های مختلفی که در فوتبال بوده اید، محبوب ترین فوتبالیست های علی پروین چه کسانی بودند؟

اول از همه همایون بهزادی بعد حمید جاسمیان و بعد پرویز قلیچ خانی. در میان شاگردانم هم اول ناصر محمدخانی بعد درخشان، مجتبی محرمی،‌چه کسانی را بگویم؟ همه را بگویم؟ خود عابدزاده یلی برای خودش بود. وقتی درون دروازه می ایستاد خیالمان راحت بود. بگذارید یک خاطره از عابدزاده بگویم، در مسابقات اسیایی پکن،‌ قبل از بازی با کره شمالی، با عابدزاده تمرین پنالتی کردیم، به او گفتم هر پنالتی ای را که بگیری صد دلار به تو پاداش می دهم،‌او پنج پنالتی را گرفت و همان جا از جیبم پانصد دلار به او پاداش دادم. فردای آن روز هم سه پنالتی را گرفت،‌ روز خوبی بود بعد از شانزده سال قهرمان آسیا شدیم. در سفرها صرف نظر از پولی که به ما می دادند، من همیشه با خودم صد هزار دلار میبردم و جیبم پر از دلار بود، به بازیکنان پاداش می دادم.

منبع: کاپ