آینده خطرناک برای فوتبال ایران

در حقیقت این نمایش تلخ و کسالت باری است که برای چندمین بار به صحنه رفت. تکرار این نمایش آنقدر عادی شده که به جز چند انتقاد و مصاحبه و اظهار نظر با واکنش خاصی روبرو نشد تا باور کنیم چندی بعد باز هم روی پرده خواهد رفت.

فوتبالی که این روزها با انتقادات وسیع روبروست و ضعف فنی از در و دیوارش می بارد اینجا لطمه می خورد. سالهاست در خصوص توجه به پایه ها در فوتبال سخن می گویند اما متاسفانه مسئولان امر پنبه را از گوش خود بیرون نمی کنند.

تاسف دلسوزان و مردم وقتی بیشتر می شود که بانیان این داستان تلخ به جای این که عرصه را ترک کنند و عذرخواهی کنند تنها برای هم شاخ و شانه می کشند و از حقانیت اقداماتشان سخن می گویند!

از فلان مسئول ارشد فدراسیون که سالها پیش هنرش در رده فوتبال پایه استفاده از صغر سنی ها در تیم استانش بود گرفته تا مربی معروف به بازیکن ساز که سالهاست تیشه به دست گرفته و ریشه فوتبال پایه را می زند. از آن به ظاهر مربیانی که هیچ سابقه ای در فوتبال ما نداشته اند و سالهاست رد پایشان در همه تیم های پایه و شکست هایش دیده می شوند گرفته تا مجری تلویزیونی که یک روزه سرمربی تیم جوانان ایران شد!

هنر این بی هنران (!) این است که بازیکنشان در دسته دوم هلند است! یا فلان بازیکنشان در فوتبال ضعیف روسیه چند دقیقه به میدان می رود(همان بازیکنی که در آستانه حضور ایران در جام جهانی با جوسازی رسانه ای ناگهان از آرسنال و میلان دعوتنامه داشت و الان در همان تیم روسیه ای هم جایگاهش متزلزل است) . اما آنها زبان ندارند تا در خصوص استعدادهایی که با این برنامه ها نابود شدند حرف بزنند. آن دیگری به سبب معرفی چند بازیکن در سالها پیش مدتهاست روال درست بازیکن سازی را رها کرده و با تشکیل یک تیم گلخانه ای تیم جوانان ایران را به مسلخ حریفانی چون یمن و تایلند می برد. با حضور او لابد کسی هم حق ندارد به این روش نادرست اعتراض کند.

وقاحت و پررویی در نزد برخی عاملان ناکامی فوتبال پایه ما به حدی رسیده که تهدید به استعفا می کنند و چندی بعد با اصراری که معلوم نیست براساس چه فشاری صورت می گیرد باز هم هستند و زخم کاری دیگر به تن این فوتبال مریض وارد می کنند.

با نگاهی به گذشته نه چندان دور در می یابیم که چهره بازیکنان در سطح جوانان و حتی نوجوانان برای اهالی فوتبال شناخته شده بود. آنها با نمایش در داخل کشور هم نامی می شدند و هم بازی تحت فشار را می آموختند. اما امروز بازی های ملی در رده جوانان و نوجوانان همیشه در خفا برگزار می شوند تا مشخص نشود چه آشی برای فوتبال ما پخته اند.

اگر روزگاری با برگزاری مسابقات بین المللی در سطح جوانان تیم جوانان ایران به چشم می آمد امروزه با هزینه فراوان این تیم به اردوی خارجی می رود و به شکل مصنوعی رشد می کند. چنین بازیکنی با اولین فشار کنترل از کف می دهد و این می شود که می بینیم. جالب این که مربیان مدعی در این رده سنی هرگز به درد اصلی تیمشان واقف نمی شوند و برای چندمین بار از یک سوراخ گزیده می شوند تا بدانیم مومن نیستند.

با کمال تاسف اکنون در رده بزرگسالان نیز چنین روشی در جریان است و به بهانه نیامدن تیم های خارجی به ایران تیم ملی فوتبال فقط در بازی هایی که اجبار دارد در تهران ظاهر می شود.

تیم جوانان ایران حذف شد و ما این را اخر فوتبال نمی دانیم. شکست در فوتبال امری عادی است. این اتفاق در رده پایه باید پلی برای رسیدن به پیروزی باشد اما باورمان این است که متولیان امر چنین قصدی ندارند. آنها چشم ها بر واقعیت ها بسته و چون کبک سر در برف دارند.

یک چشم باز به راحتی مشاهده می کند که ترکتازی ما در رشته هایی چون والیبال و بسکتبال توجه اصولی به پایه ها بوده است. توجهی که اگر امروز از آن باز بمانیم خیلی زود باید عرصه را برای دیگران باز کنیم.

فوتبال پایه در ایران با شکست های پی در پی نشان می دهد که نیاز به تحولی اساسی دارد. بعید می دانیم متولیان فوتبال به این سمت نظر کنند. امیدواریم سازمان های مسئول در این باره با تلنگر سخت آنها را با وظایفشان آشنا سازند چراکه به نظر هر کارشناسی سر فوتبال ایران را اینجا می برند.