سلام ،مادر آفتاب!

نسیم نوروز امسال عطر و بوی یاس را به همراه دارد، عطر و بوی چادر خاکی مادری به مظلومتی همه‌ی تاریخ که بلندای روح و عظمت او را کسی جز آفریدگارش نمی داند و این ما هستیم که باید خود را عرض وزش این رایحه دل انگیز و نسیم رحمتی که خداوند به واسطه ی زیباترین مخلوق و دردانه ی هستی، به سوی محبّان او می فرستد، قرار دهیم و برکات آن را ذخیره ی یکسال و شاید یک عمر خود کنیم.

سلام بر تو ای مادر، سلام بر تو و پدرت، سلام بر تو و شوهرت، سلام بر تو و فرزندانت.
سلام بر آن روح بزرگی که از طفولیت مادری را آموخت و مادر پدر بود. سلام بر آن روح بزرگی که با وجود دیدن آن همه نامردمی ها از مردم زمانه، باز هم شب را تا به صبح دعا کرد ولی نه برای خود و خانواده ی خود بلکه برای همان مردم و هنگامیکه حسنش ، پاره ی تنش علت را جویا شد، «الجار ثم الّدار» را در گوشش زمزمه کرد.

آری مادر، تو از همان کودکی عشق و مهربانی را در گوش فرزندانت زمزمه کردی و به آنها آموختی که خلق خدا را بر خود مقدم بدارند، تا آنجا که آیات سوره ی انسان که به تمجید و ستایش انسان پرداخته، مهرشان تو و همسر و فرزندان تو نازل شد و خداوند خود به ؟؟؟ پرداخت و الحق که تو سزاوار چنین ستایشی بودی!

آری ای مهربان مادر، هر چه هست از برکت وجود توست، کجا می توان مادری را یافت که برای شفای طفلانش سه روز متوالی را روزه بگیرد و هر سه روز تمام افطار خود و فرزندانش را که 5 قرص نان بیش تر نبود به یتیم و فقیر و مسکین بدهد؟ آیا بشر تا به حال چنین چیزی را به خود دیده؟ آیا اصلاً اینها در محدوده ی عقل بشر می گنجد؟ چگونه ممکن است؟ حتی اگر انسان بتواند از خود بگذرد چگونه می تواند رنج گرسنگی و بی تابی و ضعف را در فرزندان خود ببیند و تاب بیاورد و حتی غذای فرزندان خود را به دیگران ببخشد؟

این همه ایثار، این همه از خود گذشتگی، نه اینها در محدوده ی عقل ناقص ما نمی گنجد. درک عظمت تو ای زیباترین مخلوق خدا، فقط در حد آفریدگار تو و آنهاییست که از جنس خود تواند و ما فقط می توانیم به تو نگاه کنیم و از خدا بخواهیم که ما را در تأسی به تو یاری دهد تا شاید بتوانیم خود را کمی شبیه به تو کنیم و به زندگی هایمان رنگ و بوی فاطمی بدهیم و چه سعادتی بالاتر از این!
«السلام علیک ایتها الصدیقة الشهیدة و رحمه الله و برکاته»