وسیله‌ای برای نزدیک شدن

بازی در رشد همه کودکان مهم است. کودکان هنگام بازی شکل می گیرند و می توانند مهارت های جدیدی را در حد تسلط بیاموزند. بازی فعالیتی است که کودک برای پدید آوردن شی یا رویدادی انجام می دهد تا جایگاه اجتماعی و کاری خود را در یابد.اما متاسفانه در حال حاضر مهم ترین نگرانی پدر و مادرها تهیه نیازهایی مانند پوشاک، مدرسه و غذای فرزندان است و چندان گذراندن زمان با کودکان و بازی کردن با آنها را جدی نمی گیرند. کودکان با بازی خود آنچه را که از اعمال بزرگساان یاد گرفته یا در درون خود دارند، بیان می نمایند و سعی می کند تا آنها را به سطح واقعیت برساند.

در بازی، کودک سفره دل خود را می گسترد. امیال، ترس ها، دلواپسی ها، هوشمندی ها و.. را بی نظارت دیگران با لذتی تمام بروز می دهد و بارها و بارها، خستگی ناپذیر و مجذوبانه می سازد و خراب می کند. بازی به کودک کمک می کند تا آنچه که در درون دارد اما قادر به بیان آن نیست، بیان کند. یا به قول اریکسون با بازی به صورت مبهم صحبت نماید.

اطلاعاتی که کودک از طریق بازی به دست می آورد، نه تنها به زندگی حال او بلکه به زندگی آینده او ارتباط می یابد.

کودک از راه بازی می تواند به استعدادها، توانایی ها، خواست ها، ضعف ها و نکات مثبت و منفی خود پی ببرد و لذا با شناخت ویژگی های خود، ساخت شخصیتی خود را تحکیم بخشد. بازی راهی است که کودکان به وسیله آن امور را می آموزند و راه زندگی کردن در دنیای معانی و ارزش های بزرگسالان را فرا می گیرند و در جهات رسیدن به هدف، برای رسیدن به هدف و برای رسیدن به تلاش های خود ارزش قائل می شوند. همچنین او از راه بازی مقابله با شرایط زندگی را می آموزد، درمی یابد که چه موقع باید مصالحه نماید، چه موقع باید ساکت بود و چه موقع فعال. او در می یابد که هرگاه بخواهد به هدف برسد ملزم و ناچار است که برخی از مقررات را رعایت کند، با دیگران همکاری کند و طلب کمک از دیگران نماید. درمی یابد که در بسیاری از مواقع قادر به دست یابی به هدف نیست.

بازی قدرت ابداع، ابتکار و تمرکز را در کودک می پروراند و او را در کشف رابطه اشیا و آنچه پیرامون اوست یاری می دهد. بازی وسیله ای است برای سازندگی کودک. او از طریق بازی یاد می گیرد ابداع کند و تجربه کند. بازی نه تنها برای اندام های گوناگون بدن، پرورش عضلات و صرف انرژی که عدم مصرف آن حساسیت و عصبانیت را در پی دارد، ضروری است، بلکه یاری دهنده کودک در شناخت محیط  و تسلط آن است. کودک بدون بازی، بخصوص بازی با کودکان دیگر خودخواه، خودبین و خودرای می شود.

اگر انسان در دوران کودکی و نوجوانی بازی های باارزشی را آموخته باشد، در بزرگسالی هرگز به بازی های کم ارزش مانند قمار کردن نمی پردازد. سعی کنید حداقل روزی چند بار ، چند دقیقه را به بازی کردن با کودکتان بپردازید و در دنیای کودکانه آنها قدم بگذارید. نکته قابل توجه این است ، زمانی که شما با کودکتان بازی می کنید، در حقیقت جزیی از بازی او می شوید و او بین شما و خودش از لحاظ سنی و عاطفی تفاوت زیادی نمی بیند.

1-جام جم- سحر کمالی نفر

2- ماهنامه کودک – شماره 44- فاطمه رها ملک زهتاب- کارشناس ارشد روانشناسی کودکان استثنایی

3- ویژه نامه اولین نمایشگاه بین المللی سرگرمی کودک و نوجوان