نگاه خطرناک به فراغت

خیلی ها فکر می کنند اوقات فراغت وقتی است برای سرگرمی و بازی! اگرچه اینها هم لازم است اما نگاه غیرجدی به مساله فراغت خطرناک است. این همان نکته ای است که اهل تفکر و اندیشه نسبت به آن حساس هستند. در بسیاری موارد وقت های آزاد به بطالت می گذرند و فرد در آن با نوعی بلاتکلیفی آزار دهنده دست و پنجه نرم می کند. در سال های اخیر، رسمی باب شده که پدر و مادرها در آن بدون دقت، بچه ها را سر کلاس های مختلف تابستانی می نشانند. اینکه «اساساً آیا این کار لزومی دارد یا نه؟» و «چند ساعتی که در روز وقف این کلاس ها می شود، آیا برای فرد مفید است یا نه؟» سؤال هایی هستند که کمتر کسی  به آنها فکر می کند.

اوقات فراغت حقیقتاً مساله مهمی است. باید بدانیم فعالیت هایی که مردم در اوقات فراغت به آنها می پردازند ، آینه تمام نمای فرهنگ آن جامعه است. این مورد ، خاص ایران نیست و در همه جای دنیا همین طور است.

در ایران مطالعه کتاب، روزنامه و مجلات آن قدر کم است که می توان به کلی انکارش کرد؛ پس کاملاً واضح است. در خوشبینانه ترین حالت 50 درصد از وقت بچه ها را رسانه های صوتی و تصویری می گیرند. این البته حالت خوشبینانه است و گرنه هم من و هم شما می دانیم خیلی بیشتر از اینها وقت می گیرند. دی وی دی ها، ماهواره و اینترنت وسایل و امکاناتی هستند که استفاده هر روزه و بی هدف از آنها باعث بروز اعتیاد می شود؛ ضمن اینکه قدرت حل مساله و تعمیم دهی را نابود می کند!

خواندن و مطالعه این طور نیست. وقتی کتابی را می خوانی، با نکته ای روبه رو می شوی که ذهنت را مشغول می کند؛ کتاب را می بندی و درباره اش فکر می کنی.

بعضی پدر و مادر ها برای تابستان بچه ها انواع کلاس ها را در نظر می گیرند و در انتخاب نوع و میزان کلاس دقت کافی را نمی کنند.باید حواسمان باشد که روحیات یک دختر با روحیات یک پسر متفاوت است. شیوه ی برنامه ریزی برای هر کدام فرق می کند. کلاس ها هم باید از حالت خشک و رسمی خود دربیایند و رنگ و لعابی متناسب با شاگردان به خود بگیرند. یکی از عواملی که دانش آموز را به شرکت در این کلاس ها ترغیب می کند ، عامل بازی است. هر چه سن پایین تر باشد این عامل، کارآیی بیشتری پیدا می کند.

باید فرزندان قدرت انتخاب داشته باشد. بعضی از پدر و مادرها فراکنی می کنند. یعنی خودشان دوست داشته اند زبان فرانسه یاد بگیرند اما به هر دلیلی نشده، حالا تمام سعی خود را می کنند که بچه شان فرانسه بخواند اما چون مجبور است می آید سر کلاس ها هم می نشیند و از قیافه اش پیداست که تحمل کلاس برایش عذاب الیم است.

گاهی فرزندان نا آرامی می کنند و در خانه بهانه می گیرند ، تنها راهی که به ذهن والدین می رسد ، این است که در کلاسی ثبت نامش کنند تا کمتر در خانه باشد. بعضی ها هم به خاطر پرستیژ این کار را می کنند . دوست دارند بگویند پسرم یا دخترم مثلا کلاس معرق میره! برای پر کردن اوقات فراغت باید با اطلاع کامل از کم و کیف این مساله و با دیدی روشن برنامه ریزی کرد وگرنه بچه آسیب می بیند.

منبع :همشهری خانواده

تنظیم برای تبیان :داوودی