YF-23 پنجره ای رو به تباهی

در سال 1981 نیروی هوایی آمریكا برنامه ای برای توسعه ی جنگنده های تاكتیكی را مد نظر قرار داد (برنامه ای تحت عنوانATF كه مخفف Advanced Tactical Fighter) این برنامه به منظور پیدا كردن جایگزینی شایسته برای جنگنده هایی همچون F.15 و F.16 برنامه ریزی شده بود بر این اساس مطالعات گسترده ای بر روی مواد مركب (Composite) انجام گرفت این مواد كه در تهیه ی بدنه های پنهانكار راداری كار برد دارند موجب می شد وزن بیشینه كاهش یابد و پنهانكاری نسبت به جنس آلیاژ بكار رفته افزایش یابد سرانجام در 1985 سفارشی برای مناقصه ی جنگنده ی برتری هوایی نسل آیند مطرح گردیدرقبای 1روژه شركتهای گردن كلفتی همچون لاكهید مارتین و بویینگ و نورثوپ گرومن و مكدانل داگلاس بودند كه در پایان دو شركت گرومن و لاكهید توانستند به مناقصه وارد شوند شركت گرومن طرح YF.23 موسوم به BLACK Window را اراپه كرد طرح در نهایت زیبایی و كارا بودن طراحی گردید حالت ذوذنقه یا بدنه و بال سبب می شود كه دید رادار های دشمن كم شده وسطح مقطع راداری كم شود(اصولا ما چیزی به عنوان پنهان كاری صد در صد نداریم تمامی این خواص تابع شرایط و فواصل خواص هستند. طرح YF.23 به شكل زیادی شبیه به شیوه ی طراحی بدنه ی F.12 (یا همان SR.71 ) طراحی شده بود تا حد امكان از لبه های تیز دوری شده بود و بدنه بسیار نرم ساخته شده بود.

در مورد موتور برای این جنگنده دو شركت پرات اند ویتنی و ژنرال الكتریك اقدام به طراحی موتور نمودند پرات اند ویتنی طرح موتور F119-PW-100's را ارائه داد(این طرح بعدها برای رپتور برگزیده شد) و ژنرال الكتریك طرح F120-GE-100 را ارائه نمود كه سرعت بیشینه ی جنگنده را تا 2 ماخ می رساندند در ضمن برد جنگنده هم بدون مخزن خارجی به 1200 كیلومتر می رسید البته بیشینه وزن برخواستن آن هم به 23500 كیلو گرم بالغ می شد. دریچه های موتور در زیر بالها قرار داشت و برای زمانهایی كه نیاز به مكش اضافی بود مانند زمان TAKE OFF یا پرواز با سرعت های خیلی كم در بالای بال دریچه های كوچكی تعبیه شده بود كه به این كار كمك می كرد البته برای حفظ خواص پنهانكاری سر پوشهایی بر روی آنها قرار داشت كه در مواقع لزوم روی دریچه ها را می پوشاند كلا دونمونه از هواپیما ساخته شد كه هركدام به یكی از دو مدل موتور مجهز بود.

مهمترین قابلیت موتور ها كه برتری این طرح بر طرح f.22 لاكهید بود طرح تغییر دهنده ی بردار رانش بود كه بیشتر در جنگنده های مدرن روسی استفاده می شد كه به مانور پذیری جنگنده می افزود، اما ایراد كار این بود كه حرارت بیشتری تولید می كرد و این امكان شناسایی آن توسط رادار های گرمایاب را میسر می كرد.

در جهت رادار گریزی بیشتر بالچه ها ی افقی با زاویه ی 50 درجه تنظیم شده بودند و بالها با زاویه ی 40 درجه نسبت به عقب و لبه ی فرار بال در بسیار نقاط رو به جلو طراحی گردیده بود (لبه ی فرار بال دارای فلپ هایی به سمت داخل بود و شهپر ها بصورت خارجی تعبیه شده بود) و تمامی جنگ افزار ها در محفظه های داخلی قرار می گرفتند این امر نه تنها به پنهانكاری كمك می كرد بلكه قابلیت مانور پذیری را هم افزایش می داد.

جنگ افزار ها توسط یك جك هیدرولیك در كسری از ثانیه رها می شدند و موتور موشك ها در فاصله ای از جنگنده روشن می شد و قفل سر جنگی در خارج از بدنه تنظیم می گردید البته در حالت كلی از نظر رادار گریزی طرح YF.22 شركت لاكهید بهتر بود اما در زمینه ی موتور و مانور پذیری طرح YF.23 بیشتر بود.

در نهایت مشكلات بی شماری بر سر را پیش آمد كه در نهایت لاكهید برنده گردید و YF.23 روانه ی موزه ی گرومن شد البته چندیست كه پیش نمونه های این جنگنده برای كار بر روی طرح بمب افكن میان وزن تاكتیكی از موزه بیرون كشیده شدحال اینكه آیا پنجره ی سیاه بار دیگر بر پهنه ی آسمان نقش خواهد یا نه هنوز یك معماست و برای پاسخگویی كمی زود است؟

درازا:20,3 m

مساحت بال:87,7 m2

ارتفاع پرواز:65 هزار پا

ارتفاع:4,2 m

موتور: دو دستگاه F119-PW-100's یا F120-GE-100

سرعت: 2 ماخ

برد: 1200 كیلومتر

نویسنده:محمد حسین جهان پناه