کاوش در فضا

کاوشگرهای فضایی تاکنون توانسته اند از همه سیارات منظومه شمسی به جز پلوتون که نهمین سیاره منظومه شمسی است، دیدن کرده و اطلاعاتی را درباره این سیارات به دست آورند.

به نوشته روزنامه جام جم وقتی کاوشگر در مدار یک سیاره قرار می گیرد، می تواند تصویری از سطح آن سیاره تهیه کند که معمولاً گرفتن چنین تصاویری از طریق تجهیزات مستقر در سطح زمین امکان پذیر نخواهد بود. کاوشگرها از کنار سیارات یا قمرهای آنها عبور می کنند و برای نقشه برداری از سطح سیارات در مدار آنها حرکت می کنند.

برخی از کاوشگرها به گونه ای طراحی شده اند که می توانند برای بررسی جزییات بیشتر در سطح سیارات فرود آیند.

در دهه 1970 و 1980 میلادی دو کاوشگر فضایی از نزدیک سیارات منظومه شمسی عبور کردند و سفینه و ایکینگ در سال 1976 با موفقیت در سطح مریخ فرود آمد. از آنجا که کاوشگرها می توانند سال ها در مدار یک سیاره باقی بمانند، می توانند تغییرات سطح سیارات را در یک دوره زمانی با جزییات کامل مورد بررسی قرار دهند. سرعت اولیه لازم برای پرتاب کاوشگرهای فضایی به فضا از طریق موشک پرتاب تامین می شود و تغییر مسیر به کمک موتورهای کاوشگر انجام می شود. جالب است بدانید که سلول های خورشیدی می توانند انرژی مورد نیاز کاوشگرهایی که به اکتشاف بین سیاره ای می پردازند را تامین کنند. در صورتی که کاوشگر بخواهد قسمت های دورتر منظومه شمسی را مورد بررسی قرار دهد، انرژی مورد نیاز آن از طریق مواد رادیو اکتیو تامین خواهد شد. فضاپیمای ماژلان از سال 1989 سطح سیاره و زهره را مورد بررسی و مطالعه قرار داد و توانست نقشه ای از سطح این سیاره ترسیم کند. در این کاوشگر برای نفوذ در لایه ابرهای ضخیم و نقشه برداری از سطح زیر آنها از رادار استفاده شده بود. اگر چه کاوشگرهای و ایکینگ در اواسط دهه 1980 میلادی به فعالیت خود خاتمه دادند و در مدار بالاتری قرار گرفتند، اما پیش بینی های انجام شده نشان می دهد این کاوشگرها همچنان تا دهه اول یا دوم قرن بیست و یکم در مدار زمین در حال چرخش خواهند بود و در نهایت با مریخ برخورد خواهند کرد. بقایای کاوشگرهایی که در سطح سیارات فرود آمده یا متلاشی شده اند در سطح سیارات مریخ و زهره یافت می شود.

گردآوری: محسن مرادی