کشف سلول بنیادین در قلب
خارجیترین لایهی دیوارهی قلب، اپیکارد،نقشی فراتر از لایهای حفاظتی دارد. بر اساس دو مطالعهی مستقل، که در مجلهی Nature به چاپ رسیدهاند، به وجود نوعی سلول بنیادی در این لایهی حفاظتی پیبردهاند. این کشف امیدهای تازهای را برای بازسازی آسیبهای قلبی ایجاد کرده است.
پریکارد لایهی محافظتی اطراف قلب است که خود از دو جدار تشکیل شده و بین ای دو جدار را نیز مایعی پر کرده است. جدار داخلی پریکارد که یک لایه بافت همبند احشایی است همان اپیکارد یا لایهی خارجی بافت قلب است. این لایه ضمن حفاظت از لایههای زیرین خودش ( میوکارد و اندوکارد) در تولید سلولهای عضلهای صاف ، فیبروبلاست (از سلولهای بافت همبند) و سلولهای اندوتلیال که درون عروق خونی کرونری را آستر میکند نیز نقش دارد. اما تا کنون هرگز نشان داده نشده بود که در تولید سلولهای عضلهی قلب ( کاردیومیست) نقش دارند. و تا کنون تصور بر این بوده است که سلولهای لایهی میوکار ( لایهی عضلانی قلب) بعد از دوران جنینی، تقسیم وافزایش تعداد سلول ندارد و بزرگ شدن آن محدود به رشد سلولهای اولیه است.
تا پیش از این تصور نمیشد که اپیکارد میتواند کاردیومیست نیز بسازد اما اکنون مشخص شده است که این لایه این قابلیت را نیز دارد؛ که آن را به تبدیل شدن برخی از سلولهایش به سلولها بنیادین نسبت میدهند.
دو تیم تحقیقاتی بر روی این سلولها مطالعه کردند. یکی از آنها به رهبری ویلیام پو((Wiliam Pu از مؤسسهی سلول بنیادین هارواد در کمبریج و دیگری به رهبری سیلویا ایوان (Sylvia Evan) از دانشگاه کالیفرنیا میباشد. هر دو گروه در مطالعات خود به ردیابی دودمانهای حاصل از سلولها نشاندار(مارک) شدهی اپیکاردی در موشها پرداختند اما مارکر انتخابی آنها متفاوت بود. تیم پو «عامل رونویسی Wt1» را به عنوان مارکر برگزید. تیم ایوان « عامل رونویسی Tbox » را نشاندار کرد. با این حال هر دو تیم تقریباً نتایج یکسانی گرفتند و در هر دو تجربه، حدود 5٪ از سلولهای عضلهی قلبی در کل چهار حفرهی قلب نشاندار شده بودند که حاکی از تولید شدن آنها بعد از به کاربردن مواد نشاندار کننده است.
آنچه که در این مطالعات هنوز مشخص نشده است چگونگی تنظیم و تبدیل سلولهای اولیه به سلولهای جدید است و اینکه چه هنگام و در چه صورت سرنوشت سلولها تغییر میکند و سلولهای کاردیومیست میسازند.
منبع: Nature