سیمای تابناك عارفان شیعه
سید حیدر آملی آیت عرفان(1)
مطلع
لحظه لحظة حیات عالمان ربانی در ادای رسالت دینی و انسانی، یعنی خودسازی و هدایت دیگران میگذرد. آنان مرزبانان آگاه و دردآشنایی هستند که پیوسته از مرزهای اصول و اندیشههای اسلامی و معارف وعلوم اهلبیت(علیهمالسلام) حراست کرده و در این راه آسایش خود را فدا میکنند.
این فرزانگان، وارثان صالحی بوده و هستند که از میراث ارزشمندی که به آنان سپرده شده حفاظت و مراقبت میکنند.
از جملة این ستارگان فروزان آسمان حکمت و عرفان اسلام میتوان «سید حیدر آملی» را نام برد که شایسته است با گذری کوتاه در حیات طیبهاش با روح بلند، ایمان سرشار، دانش و فضایل معنوی، نقش او در احیای علوم اهلبیت و نیز فعالیتهای اصلاحگرانه او در سوق دادن حکمت و عرفان شیعه به سرچشمه اصلیاش (ولایت و معارف معصومین علیهمالسلام ) آشنا شویم.
میلاد خجسته
در سال 720 هجری قمری و در خانوادهای از سادات علوی شهر آمل، نوزادی متولد شد. برکات این مولود چنان بود که پرتو انوار الهی از وجودش بدرخشید و محفل عرفا و حکمای شیعه را نورانی کرد.
نام »حیدر« را برای او برگزیدند تا از همان کودکی با عشق مولایش پرورش یابد و بعدها نیز آستان مقدس آن حضرت را محل خلوت ریاضت و عبادت خود قرار دهد و پیوسته از محضر آن امام همام کسب فیض کند. نسب سید حیدر آملی به بیست و چهار واسطه به امام سجاد علیهالسلام میرسد. از این رو، وی پیوسته به خود میبالد و لحظه لحظهی عمر شریفش را در راه آموختن معارف اجداد طاهرینش صرف میکند. این دلدادگی به ائمة معصومین علیهمالسلام چنان بود که استاد عالی قدرش فخرالمحققین او را «زینالعابدین ثانی» لقب داد.
منبع: گلشن ابرار ج4 ص80