حكیم ستایی غزنوی

كفر و ایمان را هم اندر تیرگی هم  در صفا

نیست دارالملك، جز رخسار و زلف مصطفی

موی و رویش گر به صحرا ناوریدی قهر و لطف

كافری بی‌برگ ماندستی و ایمان بی‌نوا

نسخه جبر و قدر در شكل روی و موی اوست

این ز"وَ اللّیلت"1 شود معلوم و آن از "وَ الّضحی"‌‌‌2

گر قسیم كفر و ایمان نیستی آن زلف و رخ

كی قسم گفتی بدان زلف و بدان رخ پادشا 3

كای محمّد این جهان و آن جهانی نیستی

لاجرم این جانداری صدر و آنجا متكّا

رحمتت زان كرده‌اند این هر دو تا از گرد نعل

این جهان را سرمه باشی آن جهان را توتیا

اندرین عالم غریبی زان همی گردی ملول

تا «اَرِحنا یا بِلالت4» گفت باید بر ملا

عالمی بیمار بودند اندرین خرگاه سبز

قائِد هر یك وبال و سائق هر یك وبا5

زان فرستادیمت اینجا تا ز روی عاطفت

عافیت را همچو استادان در آموزی شفا

گر ز داروخانه روزی چند شاگردت به امر

شربتی ناوردشان این جا به حكم امتلا

گر تو را طعنی كنند ایشان مگیر از بهر آنك

مردم بیمار باشد یافه گوی و هرزه لا‌6

تابش رخسار توست آنرا كه می‌خوانی صباح

سایه زلفین توست آنجا كه می‌گویی مسا

روبروی تو كز آنجا جانت را "ما وَدَّعَك"7

شو به زلف تو كزین آتش دلت را ماقلی 8

در دو عالم مر تو را باید همی بودن پزشك

لیكن آنجا به كه آنجا به بدست آید دوا

هر كه این جا به نشد آنجا برو داروش كن

كاین چنین معلول را، بی‌شك چنان باید هوا

لاجرم چندان شرابت بخشم از حضرت كه تو

از عطا خشنود گردی و آن ضعیفان از خطا‌9

دیو را دیوی فرو ریزد هم اندر عهد تو

آدمی را خاصه با عشق تو كی ماند جفا؟

پس بگفتش ای محمد منّت از ما دار از آنك

نیست دارالملك منّتهای ما را منتها

نه تو درّی بودی اندر بحر جسمانی یتیم

فضل ما تاجیت كرد از بهر فرق انبیا10

نه تو راه شهر خود گم كرده بودی ز ابتدا

ما تو را كردیم با همشهریانت آشنا11

غرقه دریای حیرت خواستی گشتن ولیك

آشنائی ما برونت آورد ازو بی آشنا

نی به قلّت خواست كردن مر تو را تلقین حرص

پیش از آن كانعام ما تعلیم كردت كیمیا

با تو در فقر و یتیمی ما چه كردیم از كرم

تو همان كن ای كریم از خُلق خود با خَلق ما12

مادری كن مر یتیمان را بپرورشان به لطف

خواجگی كن سایلان را طبعشان گردان وفا13

نعمت از ما دان و شكر از فضل ما كن تا دهیم

مر تو را زین شكر نعمت نعمتی دیگر جزا14