سیره اخلاقی یک مرد خدا
یكی از بارزترین خصوصیات اخلاقی ایشان، علاقه و اظهار ارادت و توسل و تضرع شدید نسبت به ائمه معصومین - علیهم السلام - بود. ایشان میفرمودند از روزی که روی پای خودم ایستادم، هرگاه لباس نوی میدوختم، نخستین بار میبردم در حرمهای ائمه - علیهم السلام - و با مالیدن به ضریح، آن را متبرك نموده، بعد از آن استفاده میكردم.
سید شهابالدین مرعشی نجفی (۱۲۷۶-۱۳۶۹/ ۱۳۱۵-۱۴۱۱ق) از مراجع تقلید شیعه پس از آیتالله بروجردی است. او در ۲۷ سالگی به اجتهاد رسید. ایشان، از شاگردان شیخ عبدالکریم حائری و آقا ضیاء عراقی بود و از محضر سیدعلی قاضی، سید احمد کربلایی و میرزا جواد ملکی تبریزی بهره برد. گرایش سیاسی او موافق با آیتالله خمینی بود و این روحیه در بارزترین شاگردانش نیز دیده میشود.
آیةَ الله مرعشی نجفی، کتابخانهای را تأسیس کرد که امروزه از لحاظ تعداد و کیفیت نسخههای خطی کهن اسلامی، نخستین کتابخانه ایران و سومین کتابخانه جهان اسلام به شمار میرود. او هیچگاه برای سفر حج، مستطیع نشد. مدرسههای مرعشیه، شهابیه، مهدیه و مؤمنیه را او تأسیس کرد.
مهمترین تألیفاتش، تعلیقات احقاق الحق، مشجرات آل الرسول، طبقات النسابین و حاشیه بر عمدة الطالب هستند. او برای نوشتن برخی کتابهای خود به کشورهای مختلفی سفر کرد و با دانشمندان ادیان مختلف به گفتگو نشست. آیتالله مرعشی را بنا به وصیت خودش، در کتابخانهاش -واقع در خیابان ارم قم- دفن کردند.
سیره اخلاقی آیت الله مرعشی نجفی
حضرت آیة الله مرعشی نجفی خصوصیت دیگری كه داشتند، میفرمودند: «من از روز اولی كه خودم را شناختم و روی پای خودم ایستادم، از البسه خارجی استفاده نكردهام». و تا آخر عمرشان هم همینطور بودند و میفرمودند: «این یك راه مبارزه با استعمار و استعمارگران است».
آیت الله مرعشی نجفی - رحمه الله علیه - از سجایای اخلاقی بیشماری برخوردار بودهاند كه ذكر همه این خصوصیات در این مجال، مقدور نیست و ما تنها به ذكر چند مورد بسنده میكنیم.
1- ارادت به اهل بیت (علیهم السلام) :
یكی دیگر از بارزترین خصوصیات اخلاقی ایشان، علاقه و اظهار ارادت و توسل و تضرع شدید نسبتبه ائمه معصومین - علیهم السلام - بود. ایشان میفرمودند از روزی كه خودم روی پای خودم ایستادم، هرگاه لباس نوی میدوختم، نخستین بار میبردم در حرمهای ائمه - علیهم السلام - و با مالیدن به ضریح، آن را متبرك نموده، بعد از آن استفاده میكردم، ساختمان كتابخانه، مدرسه، حسینیه و یا هر ساختمانی كه مستقیم زیر نظر ایشان ساخته میشد، وقتی گودبرداری میكردند، ایشان مقداری از تربتسید الشهداء - علیه السلام - را در پیهای آن میریختند و میفرمودند با این تربت من اینجا را بیمه میكنم و به خصوص هر وقت مشرف میشدند به حرم، در آستانه حرم هنگام ورود خودشان را روی زمین میانداختند و محاسنشان را روی خاكهای درب ورودی حرم میمالیدند و به ما میگفتند شماها مثل اینكه خجالت میكشید این كار را انجام دهید، این خجالتباعث میشود شما از در خانه اینها دور شوید و شما باید كاری كنید كه دیگران هم تاسی كنند،
2- ساده زیستن:
یكی از خصوصیات برجسته ایشان ساده زیستی و عدم توجه به مسائل مادی دنیوی بود. ایشان پس از اقامت در قم و ازدواج از نظر مالی مدتها در وضعیتبدی به سر میبردند و مدتها اجارهنشین بودند تا اینكه كمكم با تهیه یك زمین كوچك در آن خانهای ساختند و تا آخر عمرشان نیز در آن زندگی كردند.
ایشان هیچوقت از وضعیت مالی مطلوبی برخوردار نبودند و هر آنچه به دست میآوردند، در راه رفع حوایج مردم مصرف نموده، یا وقف میكردند و هیچگاه مالی را به خودشان اختصاص ندادهاند. میفرمودند: «من شب كه میخوابم هیچ پولی، هیچ اندوختهای در جیب من نباشد، چون ما عامل هستیم. ما باید از این دست بگیریم و با دست دیگر بدهیم به فقرا، ایتام، نیازمندان و كمك كنیم به مراكز علمی، دینی و فرهنگی، اینها مال ما نیست!»
3- عشق به كمال و علم:
صبحها نخستین زائر حضرت معصومه - سلام الله علیها - ایشان بودند، گاهی یك ساعت قبل از اذان تشریف میبردند پشت درب صحن و آنجا مینشستند تا فراش حرم بیاید درب را باز كند و ایشان نخستین زائر حرم باشند
یكی دیگر از خصوصیات ایشان علاقه و عشق بیحد و حصر نسبت به كسب علم و دانش بود. یك وقتی ایشان نقل میفرمودند: «زمانی كه ما در نجف اشرف به تحصیل اشتغال داشتیم، گاهی میشد كه ما تا 40 روز اصلا گوشت گیرمان نمیآمد كه بخوریم، خوب آقازاده هم بودیم و رویمان نمیشد برویم پیش اعلام و بزرگان آن وقت و دست دراز كنیم و گاهی آنقدر سرگرم درس بودیم كه تا 24 ساعت گرسنه میماندیم ولی اصلا توجه به این مسائل نداشتیم.» میفرمودند: «زمانی كه من در مدرسه قوام در نزدیكیهای صحن مطهر مولی امیر المؤمنین در نجف اشرف به تحصیل اشتغال داشتم، با مرحوم آیة الله حاج سید ابو القاسم ارسنجانی شیرازی كه از علماء بزرگ شیراز بودند، هم حجره بودم. ما گاهی گرسنه میشدیم و هیچ چیز نداشتیم بخوریم. بعضی از اعیان و اشراف آن روز هم فرزندان خود را میفرستادند به نجف اشرف كه درس بخوانند، ولی اینها معمولا میآمدند و درس نمیخواندند و آش و پلویی راه میانداختند و عدهای هم از این افرادی كه دنبال دنیا بودند، دور اینها را میگرفتند و ارتزاق میكردند، گاهی اینها كاهوی زیادی میخریدند و میآمدند در كنار حوض و برگهای زیادی را میریختند در حاشیه حوض و ساقههای وسطش را میبردند و میخوردند. و من و آن رفیق هم حجرهام با هم میرفتیم این برگهای اضافی كاهوها را مخفیانه جمع میكردیم و با آنها رفع گرسنگی میكردیم و هیچگاه هم به خودمان اجازه نمیدادیم كه برای كسی بازگو كنیم، ولی آنی از تحصیل و تدریس غافل نبودیم.»
4- استفاده از امكانات داخلی:
حضرت آیة الله مرعشی نجفی خصوصیت دیگری كه داشتند، میفرمودند: «من از روز اولی كه خودم را شناختم و روی پای خودم ایستادم، از البسه خارجی استفاده نكردهام». و تا آخر عمرشان هم همینطور بودند و میفرمودند: «این یك راه مبارزه با استعمار و استعمارگران است».
5- مداومت بر نماز جماعت:
خصوصیت دیگر ایشان، پایبندی ایشان به اقامه جماعت در حرم مطهر حضرت معصومه - سلام الله علیها - بود. از همان زمان قدیم، نزدیك به 60 سال پیش ایشان مرتب سه وعده مشرف میشدند به حرم مطهر و در آنجا اقامه جماعت میفرمودند. صبحها نخستین زائر حضرت معصومه - سلام الله علیها - ایشان بودند، گاهی یك ساعت قبل از اذان تشریف میبردند پشت درب صحن و آنجا مینشستند تا فراش حرم بیاید درب را باز كند و ایشان نخستین زائر حرم باشند. در زمستانهای خیلی سرد، گاهی برف زیادی میبارید كه ارتفاع برف به 80، 90 سانتیمتر میرسید، ایشان قبل از اذان صبح، پارویی به دست میگرفتند و از منزل تا حرم مطهر مسیر را برای مردم باز میكردند و هرگاه هم كسی میگفت آقا شما این كار را نكنید، میفرمود: من میخواهم ثواب كنم.
منابع:
سایت اندیشه قم
ویکی شیعه
کتاب: فقهای نامدار شیعه،عقیقی بخشایشی - ص 566