میلیونر های پابرهنه به بهشت می روند

بنده است یا آزاد؟

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ

صداى ساز و آواز بلند بود. هركس كه از نزدیك آن خانه می گذشت،      می توانست حدس بزند كه در درون خانه چه خبرهاست بساط عشرت و میگسارى پهن بود و جام مى بود كه پیاپى نوشیده مى شد. كنیزك  خدمتكار درون خانه را جاروب زده و خاكروب ها را در دست گرفته از خانه بیرون آمده بود تا آنها را در كنارى بریزد. در همین لحظه مردى كه آثار عبادت  زیاد از چهره اش نمایان بود و پیشانیش از  سجده هاى  طولانى  حكایت     مى كرد، از آنجا مى گذشت، از آن كنیزك پرسید: صاحب این خانه بنده است یا آزاد؟

کنیزک پاسخ داد: آزاد.

معلوم است كه آزاد است، اگر بنده مى بود پرواى صاحب و مالك و خداوندگار خویش را مى داشت و این بساط را پهن  نمى كرد.

رد و بدل شدن این سخنان، بین كنیزك و آن مرد، موجب شد كه كنیزك مكث زیادترى در بیرون خانه بكند. هنگامى كه به خانه برگشت، اربابش پرسید: چرا این قدر دیر آمدى؟

كنیزك ماجرا را تعریف كرد و گفت: مردى با چنین وضع و هیبت مى گذشت و چنان پرسشى كرد و من چنین پاسخى دادم.

شنیدن این ماجرا او را چند لحظه در اندیشه فرو برود. مخصوصا آن جمله: «اگر بنده مى بود از صاحب اختیار خود پروا      مى كرد» مثل تیر بر قلبش نشست.

بى اختیار از جا جست و به خود مهلت كفش پوشیدن نداد. با پاى برهنه به دنبال گوینده ی سخن رفت. دوید تا خود را به صاحب سخن كه جز امام هفتم حضرت موسى ابن جعفر (علیه السلام) نبود رساند. به دست آن حضرت به شرف توبه نایل شد و دیگر به افتخار آن روز كه با پاى برهنه به شرف توبه نایل آمده بود، كفش به پا نكرد.

او كه تا آن روز به «بشر بن حارث بن عبدالرحمن مروزى» معروف بود، از آن به بعد، لقب «الحافى» یعنى «پابرهنه» یافت و به «بشر حافى» معروف و مشهور گشت. تا زنده بود به پیمان خویش وفادار ماند، دیگر گرد گناه نگشت. تا آن روز در سلك اشراف زادگان و عیاشان بود، از آن به بعد، در سلك مردان پرهیزكار و خداپرست درآمد.