آنگونه که باید با خداوند متعال صحبت کنیم!
فرازی از مناجات شعبانیه:
«خدا یا كارم را چنان كه سزاوار آنى بر عهده گیر، خدایا به سوى من با فضلت باز گرد، به سوى گناهكارى كه جهلش سراپایش را پوشانده، خدایا گناهانى را در دنیا بر من پوشاندى، كه بر پوشاندن آن در آخرت محتاج ترم...
گناهم را در دنیا براى هیچ یک از بندگان شایستهات آشكار نكردى، پس مرا در قیامت در برابر دیدگان مردم رسوا مكن، خدایا جود تو آرزویم را گسترده ساخت، و عفو تو از عمل من برترى گرفت.
بار خدایا... روزى كه در آن، میان بندگانت حكم مىكنى، مرا به دیدارت خوشحال كن.
خدایا عذرخواهى من از پیشگاهت عذرخواهى كسى است كه از پذیرفتن عذرش بىنیاز نگشته، پس عذرم را بپذیر اى كریمترین كسى كه بدكاران از او پوزش خواستند.» (مناجات شعبانیه ، کتاب مفاتیح الجنان)
هر روز صبح که از خواب بیدار می شویم تا لحظه ای که در انتهای شب دوباره سر بر بالین می نهیم اتفاقات مختلفی برای ما می افتد، ریز و درشت، مهم و بی اهمیّت، وقتی می خواهیم بخوابیم اگر به روزی که گذراندیم کمی فکر کنیم می بینیم که بعضی از رفتارهای ما جای نقد داشته است. گاهی خودمان را سرزنش می کنیم، لحظه ای بعد لبخندی از سر رضایت می زنیم.
اما شاید روزها و شب های زیادی سپری شدند و ما خوردیم و خوابیدیم و لحظه ای نگاه نکردیم که در این گذر ایام چه کرده ایم و چه نباید می کردیم.
تا به حال شده که به جای دیگران خودمان را و رفتارمان را زیر ذره بین بگذاریم و نقد کنیم؟ ببینیم آنجا که نگاهمان به نامحرم افتاد نگاه از او برگرفتیم؟
وقتی محفل غیبت و عیب جویی از یکی گرم شد ما سعی کردیم نظر دیگران را عوض کنیم یا خودمان هم کاسه داغ تر از آش شدیم؟
وقتی سر کارمان یا در محل تحصیلمان هستیم مراقب مصرف آب، برق، تلفن، اینترنت و ... هستیم که اینها بیت المال هستند و باید در جهت خودش استفاده کنیم نه نیازهای شخصی؟
فقط خداست که می داند ما در روز چقدر آگاهانه یا ناآگاهانه بر پرونده قطور گناهان خود می افزاییم. و عین خیالمان هم نیست.
اصلا یادمان می رود که آن همه حرف که پشت سر این و آن زدیم اگر به گوششان برسد چه می شود؟ آن همه کارهای مخفیانه ای که دور از چشم خانواده هایمان انجام دادیم اگر خداوند آبرویمان را حفظ نمی کرد چه می شد؟
ما در خلوت و در حضور دیگران خیلی راحت گناه می کنیم و متأسفانه هرگز به خاطر نداریم که در تمام آن لحظات در محضر خدا بوده ایم.
یک وقت هایی خوب است با یک تلنگر به خودمان بیاییم، مناجات شعبانیه تلنگر خوبی است برای ما و امثال ما که در خواب غفلت به سر می بریم، به ما یادآور می شود که اگر گناهان بی شماری کرده ای و هنوز در امانی از لطف و کرم پروردگار تو بوده و بس و یادت باشد که این پرده ها در آخرت فرو می افتد و اعمال ناشایست رو می شود.
چقدر خوب است که گاهی هم دست به دعا ببریم و به جای حاجات ناتمام دنیوی که هر کدام را داد یکی دیگر هم می خواهیم، کمی به فکر عاقبتمان باشیم به فکر روزهای سخت بی کسی و فقر و بیچارگی، روزی که نه خانه و ماشین و نه مدرکی که عمرمان را برایش تلف کردیم به کار ما نخواهد آمد.
مناجات شعبانیه به ما یاد می دهد عاقبت به خیری را از خداوند بخواهیم که بهترین دعاهاست.
از خداوند بخواهیم: «رَبَّنَا لاَ تُزِغْ قُلُوبَنَا بَعْدَ إِذْ هَدَیْتَنَا وَهَبْ لَنَا مِن لَّدُنکَ رَحْمَةً إِنَّکَ أَنتَ الْوَهَّابُ»(سوره آل عمران آیه 8)؛
پروردگارا، پس از آن که ما را هدایت کردی، دل هایمان را دستخوش انحراف مگردان و از جانب خود، رحمتی بر ما ارزانی دار که تو خود بخشایشگری.
فاطمه محمدی
کارشناس ارشد علوم قرآن و حدیث
بخش اخلاق و عرفان اسلامی تبیان
مطالب مرتبط:
سرود شوریدگان
دیدگاه امام خمینی (ره) در باره مناجات شعبانیه
مناجات شعبانیه؛ چشمه جوشان معارف
