امتیازات ویژه خانم های خانه دار!
ماه رمضان است، ماه عبادت، تلاوت قرآن ، ذکر و نماز و افطاری و سحری....در این میان، مادران و زنان خانه دار کمی دلگیر و گله مند به نظر می رسند، چرا که نمی توانند آن گونه که دلخواهشان است در مراسم های مخصوص این ماه شرکت کنند و اعمال مخصوص این ماه را آنطور که باب میلشان است انجام دهند.
گاهی گله می کنند که شب های پر نور و برکت ماه رمضان در گذر است و بهره و نصیبشان، فقط تهیه و تدارک افطاری و سحری است.
گاهی با خود می اندیشند آیا این خدمت آنان ارزش معنوی هم دارد یا خیر؟ آیا تدارک امور خانه به منزله کوتاهی آنان در امر عبادت است ؟ آیا خدمت به همسر و فرزند روزه دار اجری هم دارد؟
پرسش های خوبی است و پاسخ های بهتری هم دارد ،با ذکر چند حدیث پاسخ می دهیم، می‌گوییم: بله، ثواب (اجر) هست، خیلی هم هست. اما باید نگاه و تعریف‌مان را نسبت به بسیاری از مباحث و کارها، مانند: عبادت، مستحبات، صواب، ثواب، خانواده و خانه‌داری ... و کلاً فرهنگ و آموزه‌های اسلامی اصلاح نموده و تکامل بخشیم، تا هم مفاهیم را بهتر درک کنیم و هم موقعیت و ارزش هر کار خودمان را بدانیم.
الف – هر چند انسان همیشه امید اجر و ثواب دارد، اما بندگی و عبادت خدا برای اجر و ثواب، پایین‌ترین مرحله است. عشق به کمال یا همان میل تقرب به الله جلّ جلاله، میل به محبوب او شدن، میل به مرضیِ او واقع گردیدن است که باید به مراتب بیشتر از میل به سفره‌ای باشد که او برای میهمان عزیزش پهن می‌کند.
ب – عمل مستحب چیست؟ آیا فقط زیاد نماز خواندن، به زیارت رفتن و ذکر گفتن است؟! پس چرا فرمود اگر خواستی کار مستحبی انجام دهی، اما پدرت یا شوهرت راضی نبود، آن کار را نکن؟ [و اگر بکنی گناه هم محسوب می‌شود]. یا چرا فرمود: نشان ایمان زیادتی نماز نیست، بلکه ببینید به وعده‌اش عمل می‌کند یا خیر؟
پ – چرا مردان ما باید گمان کنند که اگر بی‌خیال دنیا و زندگی، زن و بچه و خانواده، بروند یک گوشه بنشینند و مثلاً صدهزار بار سبحان‌الله بگویند، یا به هیئتی رفته و صدبار پشت سر هم حسین حسین (علیه‌السلام) بگویند، مستحب است و دیگر خیلی صواب کرده و باید منتظر ثواب هم باشند، اما اگر به روی زن و بچه بخندند، اسباب راحتی و رشد آنها را فراهم کنند و آنها را شاد کنند، عبادت محسوب نمی‌شود؟! اگر آیه و حدیثی بلد نباشیم نیز به حکم عقل می‌فهمیم که کدام واجب و کدام مستحب است و کدام ثواب بیشتری دارد؟
چرا زنان ما باید گمان کنند که اگر هفته‌ای یکبار در جلسه ختم سوره انعام شرکت کردند و هفته‌ای یکبار هم در جلسه دعای توسل شرکت کردند و یا چند رکعت نماز مستحبی خواندند، می‌شود عبادت، اما اگر با کار، تلاش، اخلاق، عشق و خانه‌داری خود، کانون خانواده را نور و گرما و حیات بخشیدند، این مصداق عبادت نیست و ثواب ندارد؟ یا کمتر دارد؟!
چرا زنان ما باید گمان کنند که اگر هفته‌ای یکبار در جلسه ختم سوره انعام شرکت کردند و هفته‌ای یکبار هم در جلسه دعای توسل شرکت کردند و یا چند رکعت نماز مستحبی خواندند، می‌شود عبادت، اما اگر با کار، تلاش، اخلاق، عشق و خانه‌داری خود، کانون خانواده را نور و گرما و حیات بخشیدند، این مصداق عبادت نیست و ثواب ندارد؟ یا کمتر دارد؟!
ت – چرا خداوند متعال جهاد مرد را تلاش در جهت مقابله با دشمنان (در هر کاری و به هر شکلی) و نیز در جنگ و قتال با دشمنان اسلام و مسلمین قرار داد، اما فرمود: جهاد زن شوهر داری است؟ آیا اولاً حاکی از آن نیست که سختی هر دو برابر قلمداد شده – ثانیاً خانه‌داری جهاد محسوب می‌شود و ثالثاً اجر مجاهدت و شهادت در راه خدا را دارد؟
ث – مگر آن ثواب‌هایی که انتظار داریم را در بهشت نمی‌دهند و نفرمود که "بهشت زیر پای مادران است؟"، مگر حضرت رسول اعظم صلوات الله علیه و آله نفرمود: «اَلمَرأَةُ الصّالِحَةُ أَحَدُ الكاسِبَینِ - زن شایسته یكى از دو عامل پیشرفت (خانواده) است / امالی(طوسی) ص614»؛ و امام خمینی رحمة الله علیه با تأسی به همین آموزه‌ها نفرمود: «مرد از دامان زن به معراج می‌رود؟»
ج – مگر ما تحت عناوینی چون "ثواب"، طالب و جویای رحمت واسعه‌ی الهی در دنیا و آخرت نیستیم و مگر حضرت رسول اکرم صلوات الله علیه و آله نفرمود: «إنَّ الرَّجُلَ إذا نَظَرَ إلَى امرَأَتِهِ وَنَظَرَت إلَیهِ نَظَرَ اللّه تَعالى إلَیهِما نَظَرَ الرَّحَمَةِ - وقتى مردى به همسر خود نگاه كند و همسرش به او نگاه كند (نگاه با محبت) خداوند به دیده رحمت به آنان نگاه مى‌كند . (نهج الفصاحه ص278 ، ح 621)»
پس متوجه شدیم که عبادت، فقط نماز و ختم قرآن و ذکر و ... نیست، عبادت، برای خدا کاری انجام دادن است، برای به دست آوردن رضای خداوند.
وقتی مادری با زبان روزه ،با عطش، کنار گرمای اجاق می ایستد و با عشق و علاقه برای خانواده اش تدارک غذا می بیند،اگر نیت او کسب رضایت خدا باشد و بخواهد خدا را از خود راضی بدارد، این بزرگترین عبادت است، در این صورت است که هر قدمی در راه تهیه این غذا برداشته شود ،عبادت است.
نکته "باریکتر ز مو "در این میان اینست که دلمشغولی زنان خانه دار این باشد که هر کاری می کنند رضایت خدا را بجویند، می دانند غذا پختن ، تمییز کردن خانه و ...سخت است اما می گوید :"خدایا ، این سختی را تحمل می کنم ، که تو از من راضی باشی، همسرم را راضی میکنم به خاطر اینکه تو میخواهی ، اینجاست که ، هر قدمی که خانمی در خانه اش بر میدارد، یک عبادت خالص است.
پس عبادت صرفاً نمازهای مستحبی یا زیادی اذکار نیست، بالاترین عبادت‌ها مستلزم آن است که هر کسی (از زن و مرد) جایگاه و نقش خود در کارگاه هستی و بالتبع وظایف و تکالیف خود را بداند و با ایمان و اخلاص به پروردگار عالم، به آن عمل کند.
و در روایت داریم : «هر زنی که در خانه همسر خود کاری انجام داده و جابجایی انجام دهد و هدف او اصلاح امور خانواده باشد، خداوند نظر( رحمت) بر او می‌افکند و هر که خدا به او نظر رحمت افکند هرگز عذاب نخواهد شد». (امالی طوسی:ص618؛ امالی صدوق:ص411)
فرآوری: محمدی
بخش اخلاق و عرفان اسلامی تبیان
منابع:
سایت پاسخ به شبهات دینی (ایکس شبهه)
سایت پرسمان
سایت پاسخگویی به سوالات دینی
مطالب مرتبط:
