بلند ترین فریاد سکوت

ابویوسف، یعقوب بن اسحاق دورقی، معروف به ابن سكیت نحوی، از بزرگان ادب و لغت عرب بود. وی در جنوب غربی ایران و در حوالی اهواز، دیده به جهان گشود. او از عظمای شیعه و از خواص امام محمد تقی (ع) و امام علی النقی (ع) به شمار می آمد و مورخان و سیره نویسان، از وی تجلیل كرده و از وی به نیكی یاد نمودند. ابن سكیت، پرچم دار دانش و معارف عربی، مانند ادبیات، شعر، لغت و نحو بود، بدین جهت به نحوی معروف گردیده است. وی دارای تألیفات گرانسنگی، چون "تهذیب الألفاظ" و "اصلاح المنطق" بود. وی را از این جهت "ابن السكیت" می گفتند كه سكوتش فراوان بود. ابن سكیت، معلم معتز و مؤید (پسران متوكل عباسی) بود و آنان را با صرف و نحو و ادبیات عرب آشنا كرد. روزی متوكل عباسی (دهمین خلیفه عباسیان) كه در دشمنی با اهل بیت (ع) و خاندان رسالت و امامت، زبانزد خاص و عام بود از ابن سكیت پرسید: پسرانم معتز و مؤید در نزد تو بهترند یا حسن و حسین پسران علی بن ابی طالب (ع) ابن سكیت كه از پرسش بی جا و غیر قابل قیاس متوكل به خشم آمده و سكوت در برابر این ستمگر طاغی را روا نمی دانست،

در پاسخش گفت: به خدا سوگند، قنبر غلام علی بن ابی طالب (ع)، از تو و پسرانت بهتر و در نزد من محبوبتر است. متوكل عباسی، كه انتظار چنین پاسخی را از معلم فرزندان خویش نداشت، چنان به خشم آمد كه در همان لحظه به قراولان ترك نژاد خود دستور داد كه زبانش را از قفا بیرون كشند. مأموران حكومتی نیز زبانش را از قفا بیرون آورده و وی را به همان حال به شهادت رسانیدند. تاریخ شهادت این دانشمند فرزانه شیعه و مدافع مقام ولایت و امامت، پنجم رجب سال 244 قمری است.(1) بی تردید این مرد بزرگ از بهشتیان و مقربان درگاه الهی است. زیرا مشمول این حدیث نبوی است كه از امام علی بن ابی طالب (ع) نقل گردید: قال امیرالمومنین (ع): اخذ رسول الله(ص) بید الحسن و الحسین و قال: من أحبنی و أحب هذین و أبا هما و امهما و كان متبعا لسنتی، كان معی فی الجنه.(2)

یعنی: پیامبر اكرم(ص) روزی دست حسن و حسین را گرفت و فرمود: هر كسی مرا دوست بدارد و نسبت به این دو (حسن و حسین) و پدر و مادرشان محبت و دوستی بورزد و از سنت من پیروی كند، در بهشت با من خواهد بود.

2- بحارالانوار (علامه مجلسی)، ج43، ص 73