از این جا تا دولت کریمه

دولتى پشت دولتى، بختى واسپس بختى دیگر مى‏آید و مى‏رود. صف بلندى از آمده‏ها و رفته‏ها، دفترى قطور از اسامى حكمرانان مدعى و مدعیان حكمرانى، كاش جملگى مى‏دانستند چشمى نظاره‏گر و حسیبى حسابرس چنان در كاروبار روزگار است كه هیچ دیارالبشرى قادر به گریز از نگاه تیزبین و حسابگرى ریزبین‏اش نیست.

آنكه مى‏رود جز حسرت و یادى كه بر جاى مى‏گذارد نخواهد داشت و آنكه مى‏آید نیز جز این برنخواهد داشت؛ حسرت از فرصت رفته و یادى كه هیچ‏كس را یاراى زدودنش از صفحات كتاب هستى نیست. محصولش نیك سرانجامى باشد و چه بدفرجامى به قول سعدى شیرازى:

گزارشهاى فراوانى، از اقبال عمومى مردم جهان به «موعود رهایى‏بخش» بخصوص در ایام حج منتشر می شود. این اقبال حكایت از سرخوردگى جهانى از حكومتهاى بشرى غیر عادلانه و عارى از معتقدات دینى و آسمانى دارد. یأسى كه جملگى انسانها را در عصر حاضر متوجه آسمان و رهبرى آسمانى كرده‏است.

این گرایش تمایل عمومى ساكنان كره خاك را به عدالت و عدالت‏ورزى نشان مى‏دهد؛ امرى حقیقى كه اگر آن را در سیره و سنت حاكمان و آمران شاهد نباشند از آنان روى برمى‏گردانند. بى‏گمان هیچ‏یك از حاكمان و مدعیان اصلاح و صلاح قادر به محقق ساختن معناو مفهوم كامل عدالت در میان مناسبات فردى و اجتماعى مردم نیستند كه اگر چنین امرى ممكن بود نیاز به حضور و ظهور موعود منجى مرتفع بود؛ اما این امر به معنى ایستایى و ركود نیز نیست.

این تكلیف مسلم ماست كه از هر شأن و جایگاهى مجرى و منادى و مبلغ عدالت و منتظر امام عادل باشیم.

تحقق همین درجه از عدالت نیز مستلزم مجاهده است چنانكه حضور در میدان جهاد نیز مستلزم گذار از «خود» است. شاید هیچ تعریفى براى انسان امروز مناسب‏تر از آن عبارت معروف نیچه نباشد: «اراده معطوف به قدرت». انسان امروز در

هر جا و مقامى، تجسم «اراده معطوف به قدرت است». در واقع عین این اراده است. اراده‏اى ظهوریافته براى دستیابى به قدرت، تصاحب، تسلط و سردادن شعار «لمن‏الملك الیوم». جملگى در حسرت و حسد چشم به تصاحب جاه و مقام و ثروت قدرت دیگرى دوخته‏ایم. این اراده به هر عنوان و نامى كه ظهور كند بى‏باكى، حرص، نیرنگ و بالاخره ظلم مى‏پراكند، سیاهى به‏بار مى‏آورد و صحنه زمین را بیش از پیش مستعد دورى از خورشید حقیقت مى‏سازد.

دولتها و حكومتها نیز در عصر غیبت و دورى، چنانچه متذكر و متوجه حق نشوند، تجسم همین اراده‏اند.

«اراده معطوف به قدرت» عین خودمدارى و خودبنیادى نفس اماره است كه بر طبل ظلم و ستم مى‏كوبد. گذار از این اراده شیطانى و عبور از آن بى‏مدد «عنایت آسمانى» ممكن نیست.

این «عنایت» مخصوص مجاهدان است؛ چه آنان‏كه در وقت ضرورت در میدان «جهاد اصغر» حضور مى‏یابند و چه آنان كه در میدان «جهاد اكبر» واقع مى‏شوند.

گذر از «اراده معطوف به قدرت» و خودپرستى در گرو «مجاهدت» بزرگى است كه همه جامه‏هاى «انانیت و خودپرستى» را بسوزاند.

سالهاست كه بشر «مجاهده بزرگ» را از یاد برده است. این فراموشى غلتیدن در برهوت بى‏كسى، تنهایى و سیاهى و ظلم را روزى او ساخته و ظالم را بر او چیره كرده است.

«مجاهد فى‏سبیل‏اللّه‏» از «خود» مى‏رهد اما «اراده معطوف به قدرت» انسان را به سوى «خود» مى‏كشد.

تداوم حیات انقلاب در گرو مجاهده بزرگ است و مجاهده در گرو متذكر شدن نام و یاد امام مبین و حق.

خداوند كلید همه خزائن خود را به دست با كفایت حجت خود حضرت مولانا صاحب‏الزمان، علیه‏السلام، سپرده است. هیچ‏كس را عنایتى و بختى جز آنچه كه آن امام مى‏طلبد نیست؛ حتى اگر بسط عدالت و توزیع قوت خلق روزگار باشد.

نسبت یافتن با مهدى آخرالزمان، صلوات‏اللّه‏علیه، شرط خلاصى از وضعیت انفعالى و طاقت‏فرساى كنونى است. هدایت خلق روزگار به سمت سرا و صحن ولى خدا تكلیف ماست. رها كردن دست بندگان خدا در دستان با كفایت مردى آسمانى كه به اذن خدا، صاحب همه امكانات و اختیارات است؛ راهى كه بیش از پیش ما را مستعد توجه و عنایت حضرتش مى‏سازد و فرصتهاى فراروى ما، آزمون و ابتلاى سنگینى است كه حجت را بر ما تمام مى‏كند.

تكلیف، توجه و تذكر به ساحت مقدس حضرت صاحب، صلوات‏اللّه‏علیه، است و این تكلیف در بیان لفظى چند دعاى ساده براى سلامتى ایشان خلاصه نمى‏شود.

جمله خلایق براى خلاصى از ضلالت وگمراهى كه موجب انباشته شدن غرفه‏هاى جهنم از خیل آدمیان مى‏شود نیازمند «معرفت یافتن درباره امام زمان و حجت حى حق»اند. تفصیل این معرفت و ارائه طریق براى گذر دادن میلیونها انسان مسلمان شیعه در تكلیف كسانى است كه زمام اداره امور مسلمین را در اختیار مى‏گیرند.

معرفت یافتن، تعهد سنگینى را بر دوش ما بار مى‏كند و مهم‏ترین تكلیف امروز در قاموس مردان اهل ولایت و امامت معصومین، علیهم‏السلام، «بسط عدالت» در میان مناسبات فردى و جمعى مردم است.

كشف نقطه «عدل» در هر یك از مناسبات اقتصادى، اجتماعى، سیاسى، حقوقى، تعلیمى و... و ارائه طریق براى دور كردن نشانه‏هاى ظلم و بسط عدالت در تكلیف كسانى است كه براى اصلاح امور مسلمین قانون وضع مى‏كنند.

«بسط عدالت» و تداوم آن در گرو سلامت و هوشیارى مجریان و ضابطان حدود است. گزینش و تربیت مجریان و ظابطان و كنترل حراست دقیق و حسابرسى مستمر و دائمى از كار و بار آنها، تكلیف همه كسانى است كه زمام امور مردم را عهده‏دار مى‏شوند.

كشف همه آنچه عاملان و مجریان را به فساد مى‏افكند و مسدود ساختن همه خلل و فرجى كه موجب لغزش و تجرى و بى‏اعتنایى به عدالت و انصاف مى‏شود در تكلیف همه كسانى است كه بر مسند امور خرد و كلان مردم تكیه مى‏زنند. مباد كه غفلت و غیبت موجب شكسته شدن حریمها و حرمتها شود. مقصد و مقصود از آمدن و شدن انسان، رفاه و پیشرفت و توسعه و مدرنیزاسیون و مبدل شدن به قدرتى در كنار قدرتهاى ظالمانه نیست؛ مقصد، معرفت امام حق، همراه شدن با امام حق، خدمت به همه آنچه آن امام مبین بدان راضى است و مجاهده بزرگ براى فراهم آمدن زمینه‏هاى

ظهور و تحقق خلافت امام حق برگستره زمین و بالاخره استقبال از آن موعود منجى.

چنانچه این معنا حاصل شود، همه عزت، همه برخوردارى، همه نعمت، همه امنیت، همه هیبت و همه تضمینهاى لازم براى در امان ماندن حاصل مى‏آید. شرط دسترسى به همه نعمتها تمسك و توسل آگاهانه به ساحت مقدس حجت حى

خداوند است. روح همه طرحها و برنامه‏ها براى زیستن و بودن در گستره زمین نیز همین امر است.