آوایی حزین

صدای سفر می‏آید. مردی از تبار نور و عرفان، به آوایی حزین، نغمه خداحافظی می‏خواند و کوچه‏های غربت دنیا، زیر گام‏هایش سر خم کرده‏اند تا عبور تمام صداقت را در خویش احساس کنند.

به راستی دوزخ دنیا برای مردان بهشتی، تنگنای سیاه و تاریکی است که جز پریدن مرغ روحشان چاره‏ای دیگر نیست و امشب، امام صداقت و مهرورزی، به بالاترین قله حقیقت قدم می‏گذارد و زهر کینه در جویبار سرخ اندام مبارکش، تلنگری برای پرواز او تا عرش خواهد شد.

امشب، اذان که می‏گویند، گلدسته‏های شهر در سوگش کمر خم می‏کنند تا تعظیم رکوع نماز را دلشکسته‏تر از همیشه زمزمه کنند. چه سنگین است خاموشی شمعی که پروانگان عشق را به دور حریم خویش، عشق‏ورزی می‏آموخت....

بس که از سوز دل پروانه گریانم چو شمع                      اشک می‏ریزد سحر هر شب به دامانم چو شمع

 آه ای بخت‏سیه بگذار یک شب تا سحر                            بر فراز دوست شمعی بر فروزانم چو شمع